Σιχαίνομαι τις διαφημίσεις της José Cuervo. Τις βρίσκω ελιτίστικες και δήθεν. Ειδικά η προηγούμενη σειρά, ήταν πρεσβευτής του «εμείς που πίνουμε Cuervo είμαστε μάνγκες, και οι υπόλοιποι είναι για τα μπάζα.» Κάθε φορά που ακούω διαφήμιση στο ραδιόφωνο και παίρνω χαμπάρι πως είναι Cuervo, αλλάζω σταθμό. Είναι απλό.
Ο πρώιμος γεροπαράξενος μέσα μου με θυμηδία οραματίζεται απονομές βραβείων μεταξύ των διαφημιστών, όπου θα δίνονται και συγχαρητήρια στους εμπνευστές και εκτελεστές των συγκεκριμένων διαφημίσεων. Μπράβο μας, ευλογάει τα γένια του ο παπάς, πάλι καταφέραμε επιτυχημένη καμπάνια για το προϊόν. Αν είχα και καμιά συνδρομή σε περιοδικό του χώρου της διαφήμισης, μπορεί να ανακάλυπτα πως έχω δίκιο. Δεν έχω (συνδρομή) και έτσι δεν ξέρω αν έχω (δίκιο). Αλλά εδώ που τα λέμε, χέστηκα.
Ακολουθούν δραματοποιημένα πραγματικά γεγονότα, που αποδεικνύουν πως ο μικρός έχει το X-chromosome και είναι μεταλλαγμένος υπερήρωας (ή μέντιουμ, στη χειρότερη).
Πριν δύο Παρασκευές, παίζαμε με τον μικρό Αλέξανδρο, που είναι στη φάση της ανακάλυψης ντουλαπιών και συρταριών, και ταυτόχρονα των φωνητικών του ικανοτήτων. Μιλάει αυτά τα διασκεδαστικά μωρουδίστικα. Ειδικά το «γκα» του είναι πολύ προσφιλές, ίσως και λόγω της διαφήμισης του ΠΡΟΠΟ (νομίζω), μιας και όταν του λέω εγώ «γκα, γκα», περιχαρής απαντάει «γκα, γκα, γκα» κρατώντας το ρυθμό ως εκεί, αν και μετά τα χάνει επειδή αρχίζει τα «γκα» κατά συρροή μη μετρώντας.
Παίζοντας, λοιπόν, κάποια στιγμή του είπαμε: «τι έγινε, μάγκα;» Στο άκουσμα της τελευταίας λέξης, απάντησε: «γκάγκα!» Γελάμε, του ξαναλέμε «μάγκα!», επιμένει αυτός, «γκάγκα!» Έγινε αρκετές φορές, γελάσαμε όλοι, μαζί και ο Αλέξανδρος, ο οποίος κάθε φορά που του λέγαμε «μάγκα», ανταπαντούσε σταθερά «γκάγκα».
Την Κυριακή, δύο μέρες μετά από το άρτι περιγραφέν γεγονός, καθόμουν απόγευμα στον υπολογιστή όταν άκουσα από την άλλη μεριά του σπιτιού να χτυπάει το κινητό μου τηλέφωνο. Μέχρι να το προλάβω, βέβαια, είχε κλείσει. Κοίταξα τον αριθμό, αλλά ήταν από επαρχία και μου ήταν άγνωστος. Τον τελευταίο μήνα μου είχε συμβεί πολλές φορές να δω κλήση στο κινητό μου που ήταν από άγνωστους μη Αθηναϊκούς σταθερούς αριθμούς. Κανένα δεν είχα προλάβει, με εξαίρεση μία κλήση που απάντησα, όπου καταλήξαμε στο προφανές «με συγχωρείτε, λάθος», την αθάνατη ατάκα του σκατζόχοιρου καθώς κατέβαινε από τη βούρτσα.
Μου κίνησε την περιέργεια, και ήθελα να δω αν συσχετίζονται οι αριθμοί μεταξύ τους. Σημείωσα όσους τέτοιους αριθμούς υπήρχαν ακόμα στη λίστα αναπάντητων του κινητού, και μπήκα στα ελληνικά white pages. Άρχισα να σημειώνω σε ένα χαρτί αριθμούς, και δίπλα τα ονόματα που έβρισκα.
Όταν έφτασα και στον τελευταίο αριθμό, την προ δέκα λεπτών κλήση, γέλασα πάρα πολύ. Διότι, όπως ίσως οι πιο ευφάνταστοι από εσάς να μαντέψατε στο περίπου, με είχε καλέσει από Κοζάνη ο κύριος Γκάγκας.
Εμείς γελούσαμε με την επιμονή του μικρού, αλλά κακώς γελούσαμε. Το θέμα δεν ήταν η αδυναμία του να επαναλάβει τη λέξη που του λέγαμε, το θέμα ήταν πως εμείς του λέγαμε «μάγκα»…
…κι εκείνος μας διόρθωνε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Φλυαρείτε.