Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Solitary Instincts

Δεν εξελίσσεται μόνο η τεχνολογία και η νοημοσύνη του ανθρώπινου είδους· αν νομίζετε πως τα μόνα ένστικτα που σας διακατέχουν είναι τα προαιώνια (πείνα, αναπαραγωγή, φόβος κλπ), κάνετε μέγα λάθος. Το είδα με τα μάτια μου χθες το βράδυ.

Πριν πάει για ύπνο, ο Αλέξανδρος πέρασε και με είδε να παίζω κάποιο solitaire, που είχα ανοίξει για να ξεσκάσω λίγο. Ζήτησε να παίξει κι εκείνος, οπότε έψαξα να βρω μια πασιέντζα που να μπορεί να παίξει ένα 4+χρονο παιδί. Του έβαλα την πασιέντζα Ρολόι, όπου τραβάς από τη μέση και τα μοιράζεις όπως σε ένα ρολόι, με τους ρηγάδες στη μέση.

Λίγο μετά, πέρασε και ο Μενέλαος και έκατσε όρθιος από δίπλα. Όταν ο Αλέξανδρος με ρώτησε «μπαμπά, πού να βάλω το δύο;», πετάχτηκε ο Μενέλαος «εκεί!»
«Πού εκεί;» λέει ο Αλέξανδρος.
Πάει να κουνήσει το ποντίκι ο μικρός την ώρα που το κρατάει ο μεγάλος, κι εκείνος του τσιρίζει «ΜΗ!». Τραβάει τότε μια καρέκλα ο μικρός, ανεβαίνει επάνω και δείχνει του μεγάλου (σωστά) πού να βάλει το δύο: πάνω σε ένα άλλο ήδη υπάρχον.

Κάτι σαν την υποσημείωση σε μια παλαιότερη ανάρτησή μου… το σύγχρονο ένστικτο του «εκεί-μπαίνει-το-χαρτί-ρε-ηλίθιε-καλά-τόση-ώρα-δεν-το-βλέπεις-κι-εγώ-που-ήρθα-τώρα-το-είδα-αμέσως»…

Σήμερα το πρωί πέρασε ο παππούς Θανάσης και τους πήρε για βόλτα. Εγώ έκατσα σπίτι, μπας και κάνω και καμία δουλειά στον υπολογιστή. Λίγη ώρα πριν την τυπική επιστροφή για μεσημεριανό, ο πατέρας μου με παίρνει τηλέφωνο να μου πει: «θέλουν να φάνε κουλούρι, να τους πάρω;» «Να τους πάρεις, αλλά να το φάνε αφού φάνε το φαγητό.» Ο πατέρας μου τους μεταφέρει την απάντηση, και ανάμεσα στις άλλες γοερές διαμαρτυρίες, ακούγεται ο Αλέξανδρος: «Αν ήμουν με τον παππού Μενέλαο, τώρα θα έτρωγα κουλούρι.»

Με τα πολλά ήρθαν, και κατέστρωσα επιτόπου ένα νομοσχέδιο: όσο ποσοστό φαγητού φας, τόσο ποσοστό κουλουριού θα φας. Ο Μενέλαος (γνωστός πεινάλας) σχεδόν τελείωσε το φαγητό, οπότε και σχεδόν έφαγε το κουλούρι (μείον πατρική παρακράτηση… αλλά ορκίζομαι στην ομορφιά μου πως έφαγα το ποσοστό που δικαίως δεν θα έτρωγε!). Ο Αλέξανδρος προσπάθησε να μαζέψει το υπόλοιπο φαγητό σε μια άκρη, αλλά όταν επαναφέραμε το ύψος στην αρχική του κατάσταση, διαπιστώσαμε πως είχε φάει μόνο το μισό. Του έκοψα μισό κουλούρι το οποίο και άρχισε να τρώει. Δεν παρακράτησα τίποτα για να βοηθήσω το λαό στις δύσκολες εποχές όπου ζούμε.

Αρχίζω το λογύδριο: «δουλειά εμένα και της μαμάς και των παππούδων και των γιαγιάδων είναι να μεγαλώσετε και να είστε έξυπνοι και καλοί και γεροί. Καλό το κουλούρι, αλλά όλα τα θρεπτικά συστατικά είναι στο φαγητό, γι' αυτό και—»

Την ώρα που του έλεγα αυτά, είχε σηκώσει το ποτήρι νερό και έπινε. Σταμάτησε να πίνει για να μου πει «δεν θα συζητήσουμε τώρα, γιατί πίνω νερό.»

Σηκώνομαι όρθιος και γυρνάω από την άλλη για να συγκρατήσω τυχόν γέλιο. Κατεβάζει το ποτήρι ο Αλέξανδρος και λέει: «Έλα, πες μου, ήπια νερό.»

Δεν μας χέζεις ρε ένα-μύριο-ανά-προσφώνηση, λέω εγώ… :)

Και υστερόγραφο (για εσωτερική κατανάλωση): μου λέει ο Αλέξανδρος να πάρει τηλέφωνο τον παππού Μενέλαο. Βρίσκω τον αριθμό, δίνω το ασύρματο στον Αλέξανδρο, βάζει ανοικτή ακρόαση, αρχίζει να μιλάει με τον παππού. Όταν κάποια στιγμή του λέει ο παππούς «Κλείσε, καμάρι μου, θα σε πάρω τηλέφωνο και το απόγευμα», ο Αλέξανδρος σχολίασε: «Ναι, το ξέρω.»

Και δεύτερο υστερόγραφο, επιβεβαιώνοντας μια ανάρτηση από τον Άρχοντα των Μηνυμάτων: ο Αλέξανδρος στο σαλόνι μίλησε και με τη γιαγιά Αλεξάνδρα (πάντα στην αγαπημένη του ανοικτή ακρόαση :), που τον ενημέρωσε πως του πήρε (και εκείνη) Καραγκιόζη που κουνιέται. Όταν μου έφερε το τηλέφωνο στην κουζίνα, μου λέει: «Όταν ξυπνήσουμε το απόγευμα, πάμε στη γιαγιά Αλεξάνδρα;» «Μπα! Πώς και σου ήρθε η επιθυμία;» «Έτσι… απλά, να τη δούμε…» κουνώντας ανέμελα το χέρι του.

5 σχόλια:

  1. Και φυσικά περιττό να πω μην τολμήσεις να παίξεις memory με τα μικρά... Θα νιώσεις χαζός! Είναι το μοναδικό παιχνίδι που παίζω σαν ίσος προς ίσον με τον μικρό...

    (Ναι, οκ... στη monopoly κλέβω λίγο... μα είναι πολύ τυχερός ο άτιμος! :ppp)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο Μενέλαος είναι καλός σε τέτοια. Ο Αλέξανδρος όχι και τόσο, αλλά αυτό επειδή γενικότερα αναθέτει σε άλλους να θυμούνται πού έχει αφήσει τα πράγματά του: «Μπαμπά, ξέχασα το νεράκι μου.» –«Πού το ξέχασες;» –«Δεν είναι εδώ.» ή το πιο συνοπτικό και αποτελεσματικό: «Μπαμπά, ξέχασες να μου φέρεις το νεράκι μου.» Γεννημένος μάνατζερ, τι λέμε τώρα.
    Έξυπνη κίνηση, συνωνόματε, να εξομολογηθείς τις αμαρτίες σου σε σχόλιο στο blog μου: και το βγάζεις από μέσα σου ΚΑΙ δεν θα το διαβάσει σχεδόν κανένας :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μην καταπιέζεται τα παιδιά να φάνε όλο το φαγητό τους και μετά θα φάνε γλυκό/παγωτό κτλ. γιατί στο μέλλον δεν θα μάθουν να τρώνε σωστά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. stitchyoubitch: θα ήθελα παραπάνω πληροφορίες από αυτό που είπες, ακόμα και απλές παραπομπές σε πηγές. Ενδιαφέρομαι ιδιαίτερα για προτάσεις επιτυχημένων πρακτικών. Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
    Να σημειώσω πως εγώ είμαι της άποψης «φάε τώρα όσο θες (λογική ποσότητα), και μετά τρως το υπόλοιπο, αλλά δεν θα φας κάτι άλλο», αλλά δεν βρίσκω ταύτιση απόψεων με τους υπόλοιπους (σύζυγο, παππουδογιαγιάδες), οπότε δεν γίνεται να το τηρήσω. Λαμβάνω υπόψη μου ότι κι αυτό μπορεί να είναι μια μέθοδος που έχει αρνητικά, οπότε είμαι ανοικτός σε σχολιασμό ακόμα και γι' αυτό.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.