Τρίτη 20 Ιουλίου 2010

Missing

(Οι τίτλοι των αναρτήσεών μου είναι στα Αγγλικά, επειδή όταν είναι στα ελληνικά το Blogger κρατάει μόνο έναν αριθμό στο URL.)

Στις 2:30 τα ξημερώματα πέθανε ένας ξάδελφός μου, ο μεγάλος Χρήστος Γεωργίου από τους τρεις που είμαστε. Ήταν 53, αλλά είχε τυραννιστεί πολύ από διαβήτη και άλλα προβλήματα. Πρόσφατα πέρασε και άλλες περιπέτειες υγείας, οπότε ήταν περίπου αναμενόμενο.

Όπως και να έχει, στενοχωρήθηκα, επειδή ήταν από τα παραδείγματα της φράσης «ο Θεός παίρνει τους καλούς». Άνθρωπος με πολύ χιούμορ και αρκετή δύναμη, που μόνο τώρα πρόσφατα φάνηκε να τον εγκαταλείπει.

Ο Αλέξανδρος με είδε δακρυσμένο, και ήρθε να με ρωτήσει τι έγινε.

«Είμαι στεναχωρημένος, παιδί μου.»
«Γιατί;»
«Θυμάσαι τον Χρήστο της θείας Πέρσας, που έχουμε πάει επίσκεψη στο σπίτι του;»
«Τον θυμάμαι, ναι.»
«Πέθανε, αγάπη μου.»
«Γιατί πέθανε;»
«Επειδή ήταν άρρωστη η καρδιά του, και κάποια στιγμή σταμάτησε να χτυπάει.»
«Κι εγώ στεναχωριέμαι», είπε ο Αλέξανδρος, αν και νομίζω πως το έλεγε περισσότερο για να συμπαρασταθεί σε κάτι που μπορεί να μη καταλαβαίνει πλήρως, αλλά το βιώνει ένας από τους γονείς του. «Εμείς όμως είμαστε ζωντανοί, δεν χαιρόμαστε γι' αυτό;»
«Χαιρόμαστε, αγάπη μου, χαιρόμαστε» του είπα και τον έσφιξα περισσότερο στην αγκαλιά μου, αρκετά εντυπωσιασμένος από τη ρήση του.

Το είπα τηλεφωνικά και στην Αθανασία (είμαστε ημιδιακοπές εγώ και τα παιδιά στη μάνα μου κάπου ανάμεσα σε Κερατέα και Λαύριο, και όχι, δεν είχαμε πρόβλημα από πυρκαϊά), που απ' ό,τι κατάλαβα, είχε αντίρρηση στην ιδέα της ανακοίνωσης του θανάτου σε ένα μικρό παιδί. Δεν ξέρω αν έκανα το σωστό, ούτε καν αν υπάρχει «σωστό» και «λάθος» σε αυτό το θέμα. Αναπόφευκτα ο μικρός έχει γνωρίσει έμμεσα την έννοια του θανάτου από όλες αυτές τις ιστορίες που έχει ακούσει και έχει δει, είτε σε παραμύθια είτε στην τηλεόραση· προφανώς εκεί είναι κάτι πολύ πιο ανώδυνο. Πιστεύω, όμως, πως δεν θα έχει κέρδος αν ζει μέσα σε ένα προστατευμένο κέλυφος, όπου δεν υπάρχει θάνατος, δυστυχία ή —ακόμα— ρουτίνα. Αλλά, όπως είπα, δεν ξέρω, παρά μόνο πως δεν θα του δώσει τη σημασία που δίνουμε εμείς στο θάνατο· ήδη στο ένα λεπτό μετά χοροπήδαγε πάλι παρέα με τον αδελφό του… ζώντας, όπως πρέπει.

5 σχόλια:

  1. Τα συλληπητηρια μου Χρήστο.

    Το κείμενο υπέροχο και πολύ γλυκο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Έχω μισή ώρα που γράφω και σβήνω αυτά που θέλω να πω. Επειδή είναι πολύ λίγα, και ταυτόχρονα πάρα πολλά.

    Η ζωή συνεχίζεται, και τα παιδιά έχουν τον δικό τους τρόπο να μας το θυμίζουν.

    Εύχομαι το καλύτερο για το πνεύμα του. Και καλή αντάμωση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Να είσαι καλά να τον θυμάσαι, δυστυχώς ξέρω από πρώτο χέρι πως πρέπει να νιώθεις. Στο παιδί πιστεύω καλά έκανες και το είπες, κακό δεν παθαίνει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.