Τετάρτη 14 Απριλίου 2010

There's a catch

Πέρασε ο Σατανάς το πρωί να μου πουλήσει ένα συμβόλαιο. Ξέρω πως ήταν ο ίδιος, επειδή πρόσεξα όλα τα σημάδια: τα εύκολα χαμόγελα, ακριβό σακάκι, γραβάτα από λέσχη, θερμή χειραψία και τη λάμψη στο μάτι. Είναι πωλητής, και ως καλός πωλητής, έχει μελετήσει την πελατεία του. Δεν παίρνει τηλέφωνα να σου πουλήσει νέα σύνδεση τηλέφωνο+ίντερνετ, παρά μόνο αν θέλει απλώς να διασκεδάσει, και τότε βάζει ένα εκπαιδευόμενο τσιράκι. Όχι, όταν θέλει να πουλήσει επειδή ξέρει πως είναι ο πελάτης είναι ώριμος, περνάει ο ίδιος.

Τα προσπέκτους με τα πολλά λεφτά, τα προσπέρασε γρήγορα, επειδή με κοίταξε και δεν είδε αντίδραση. Το ίδιο και με τα πολλά χρόνια ζωής.

Έκανε μια παύση στις σελίδες με τις οδαλίσκες και με ζύγισε.

«Τι θέλεις; Θέλεις μια Σάλμα Χάγιεκ στο Desperado; Μια Ροζάνα Αρκέτ στο Executioner's song; Μια Νικόλ Κίντμαν στον Κόκκινο Μύλο; Μια Νάταλι Πόρτμαν με το σώμα του Closer και τον ακαταμάχητο χαρακτήρα του Beautiful Girls; Πες το κι έγινε.»

Έτρεμαν λίγο τα χέρια μου, αλλά συνήλθα γρήγορα. Θυμήθηκα πως και την ομορφότερη γυναίκα να είχα δίπλα μου, στους έξι μήνες θα μου έπρηζε τα ούμπαλα. Καρατσεκαρισμένο. «Προχώρα».

Γύρναγε, γύρναγε, γύρναγε σελίδες, αλλά ήταν αντιπερισπασμός. Το ξαναείπα: ήξερε τι είχε στα χέρια του και λαχταρούσα να έχω. Έστρωνε το δρόμο για μια ακόμα επιτυχία.

Τράβηξε μια σελίδα, έκλεισε το βιβλίο, το πέταξε πίσω από την πλάτη του με μαθηματική ακρίβεια μέσα στην τσάντα του. Η στάμπα PTT, Personality Time Travel, ήταν ανάγλυφη στην πάνω δεξιά γωνία του χαρτιού.

«Θα γυρίσεις πίσω στο χρόνο, όσο πίσω θέλεις. Θα ξανακάνεις όλο το ταξίδι, ή επιλεκτικά σε στιγμές, πηδώντας τα βαρετά σημεία. Θα διορθώσεις τα λάθη σου, γιατί θα έχεις τη στερνή γνώση. Το σώμα σου θα είναι όπως ήταν και θα αντέχει όπως άντεχε. Θα είσαι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού, ο βασιλιάς, ο άρχοντας, ο κουκλοπαίχτης. Θα κάνεις όσα δεν έκανες, θα έχεις ό,τι δεν είχες. Το θέλεις. Θα το έχεις. Να σου δείξω ένα ντέμο.»

Και μου έδειξε. Μου έδειξε σκηνές όπως μόνο εγώ τις θυμάμαι, διορθωμένες όπως μόνο εγώ τις φαντάζομαι. Δεν μπορώ να περιγράψω την γλυκιά ταραχή που ένιωθα.

Λες και είχε εξήντα χέρια, εν ριπή οφθαλμού συμπλήρωσε ονόματα, περικύκλωσε τα μικρά γράμματα για να είναι σαφές πως ξέρω τι αγοράζω, μου έδωσε ένα στιλό και μια πένα με τη φίρμα του, ένα διακοσμητικό για τη σύζυγο, από ένα δωράκι για τα παιδιά—

«Και τα παιδιά μου;»

Είχε στιλ, του το αναγνωρίζω. Δεν χτύπησε τυφλά λέγοντας «νέος θα είσαι, θα κάνεις άλλα.» Δεν είπε ψέματα. Δεν είπε την αλήθεια, διότι δεν χρειαζόταν.

Είπε μόνο, «Ουπς», και σηκώθηκε.

5 σχόλια:

  1. Ευχαριστώ, azrael.

    mouridis, υποκλίνομαι για τον εναλλακτικό τίτλο. Αν το παρατσούκλι μου τονιζόταν στο Ω, δε, θα ήταν τέλειος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. OMG. ΔΕΝ τονίζεται στο Ω; Τώρα που το λες βέβαια, κάνω τον συνειρμό...

    Διατηρώ το δικαίωμα να το προφέρω λάθος σε ιδιωτικές συζητήσεις. Κάθε απομάκρυνση από το ταμείο θα αναγνωρίζεται ως λάθος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Κάτι τέτοια κάνεις και λες, και μετά κανονίζεις να λείπεις. Ξέρεις εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.