Musicmoon ή Ένα Φεγγάρι Μουσική

Το foobar2k μου λέει με την απλή υπολογιστική του ειλικρίνεια ότι έχω 10263 κομμάτια, ή 4 εβδομάδες, μια μέρα, είκοσι ώρες, δεκατέσσερα λεπτά και δεκατρία δευτερόλεπτα μουσικής. Από αυτά, οι δύο εβδομάδες και κάτι ψιλά είναι μουσική που γουστάρω –τα υπόλοιπα απλά μου προέκυψαν ή τα κρατάω για πλάτηπάνω φίλων ή δεν ξέρω ακόμα. Δεν υπάρχουν διπλά, και τα περισσότερα έχουν τα σωστά tags (και οι δεκάμιση μέρες είναι από δικά μου rips).

Όταν είχα χίλια τρακόσια κάτι κομμάτια, δεν τα θυμόμουν ένα ένα, αλλά αν με ρώταγες, σου απαντούσα αν το είχα. Τώρα πια αυτό δεν παίζει… η υπερχείλιση πληροφορίας είναι πρόβλημα, ειδικά όταν ενίοτε υπερχειλίζεις ανοησίες.

Πριν το 1998, μάζευα μίντι σαν τρελός. Τα έχω ακόμα. Είχα πληρώσει και το shareware ενός τρελού γιαπωνού, που είχε κάνει sample τα όργανα όπως έκρινε εκείνος ότι έπρεπε να είναι, και είχε φτιάξει midi driver για να παίζεις με φυσικό ήχο (δεν είχα την SoundBlaster Gold ακόμα τότε). Και κάποια στιγμή το 1998 διαβάζοντας στο web, πετυχαίνω το Have You Ever Seen The Rain? των CCR σε εμπιθρί. Με τα πολλά βρίσκω και player, δε θυμάμαι πια, και κωλόπαθα. Τριγυρνούσα από σπίτι φίλου σε σπίτι φίλου με 4 δισκέτες και τους έβαζα να το ακούσουν. Τότε έβρισκες mp3 χύμα στο κύμα (όπου κύμα είναι το web) χωρίς πολλά πολλά.

Το Have You Ever παραμένει το παλαιότερο στη συλλογή μου, αλλά σε ένα rip και encode που είχα κάνει εγώ (cdrwin και το ελεύθερο fraunhofer encoder του τότε) από δικό μου cd τον Ιούνιο του 2000, και θα το αφήσω για hysterical raisins. Δε θυμάμαι πότε έκανα εγώ το πρώτο rip&encode, αλλά θυμάμαι σαφώς ότι το έβαλα να κάνει encode και έπεσα για ύπνο. Μιλάμε για 6-7 ώρες η κωδικοποίηση τότε…

Αυτό, παρεμπιπτόντως, μας δείχνει ότι η RIAA το μόνο που έχει να κάνει, είναι να γυρίσει το χρόνο πίσω. Με αργές γραμμές και με αργούς υπολογιστές, κανείς δε θα αντιγράφει τη μουσική, θα είναι πιο γρήγορο να πας περπατώντας σε άλλη χώρα για να ακούσεις ζωντανά το αγαπημένο σου συγκρότημα. (Νομίζω ότι ανέφερα κάτι για υπερχείλιση ανοησιών ήδη.)

Απλά ζηλεύω που δεν είμαι έφηβος σήμερα. Αναπολώ τις κασέτες που αντιγράφαμε, τα αυτοσχέδια tape compilations που παραγγέλναμε στο δισκά της περιοχής (βάλε αυτό και αυτό), αλλά σαφώς θα προτιμούσα να είχα τον σημερινό πλούτο (πολλών μορφών, κι αν γίνεται και τον πλούτο γνώσεων και εμπειριών :) σε πιο μικρή ηλικία.

Δείγμα ότι γερνάω: η επόμενη παράγραφος, την οποία δε θα γράψω, θα ήταν για την αχαριστία των σημερινών νέων. Απλά θα παραθέσω την κατάληξη γνωστού διαλόγου που τα λέει όλα:

“Right. I had to get up in the morning at ten o'clock at night half an hour before I went to bed, drink a cup of sulphuric acid, work twenty-nine hours a day down mill, and pay mill owner for permission to come to work, and when we got home, our Dad and our mother would kill us and dance about on our graves singing Hallelujah.”