Η γρίππη των χείρων…

…των χείρων πονοκεφάλων που έχω νιώσει ποτέ μου, δηλαδή.

Όχι αυτό που πέρασε, το προηγούμενο Σάββατο επιστρέψαμε από τας διακοπές μας, υπό ελαφρώς διαφορετικές συνθήκες από αυτές που περιμέναμε. Εκεί που θα επέστρεφα μόνος για μια εβδομάδα στην Αθήνα αφήνοντας τα παιδιά να παραθερίσουν παρέα με τα πεθερικά μου, ένα πρόβλημα υγείας στενού συγγενούς της συζύγου μάς άλλαξε τα σχέδια, και τελικά γυρίσαμε εγώ, Αθανασία και παιδιά.

Την Πέμπτη το μεσημέρι με έπιασε αισχρός πονοκέφαλος, και αργότερα το βράδυ με έπιασε και πυρετός, καταλαγιασμένος κάπως αφού ήδη είχα πάρει παρακεταμόλη, αλλά πυρετός. Λόγω και ελαφράς αυχενικής δυσκαμψίας, είπα να πάω την επομένη στο νοσοκομείο, οπότε ζήτησα από τον πατέρα μου να έρθει το πρωί να κάτσει με τα παιδιά.

Πάω Σισμανόγλειο κατά τις εννιά και είκοσι, μου λένε «εφημερεύουμε μετά τις 14:30, θέλετε να έρθετε τότε;», «καλά, πού αλλού μπορώ να πάω;» «Στο Παπαδημητρίου». Ψάχνοντας στην πορεία, είδα πως το "Παπαδημητρίου" είναι πλέον το 1ο θεραπευτήριο του ΙΚΑ. Πάω. Περιμένω, μπαίνω στο παθολογικό, με πιάνουν. Με εξετάζουν δυο ειδικευόμενοι, με εξετάζει και η επιβλέπουσα (υποθέτω). (Α, ναι, βρήκα και την ευκαιρία να το παίξω έξυπνος: όταν με ψηλαφούσε η κοπέλα, με ρώτησε: «Γιατί ήρθατε;» Της λέω, «Ισχυρός πονοκέφαλος, πυρετός, και επειδή είχα λίγο αυχενική δυσκαμψία, είπα μήπως είναι καμιά λοίμωξη του κουνουσού.» Η κοπέλα κάνει ένα κλικ πίσω και λέει «Τι σχέση έχετε με ιατρική;» Για να μη το παραγραμήσω, της είπα «Βλέπω ιατρικές σειρές…» και το άφησα εκεί). Έμαθα πως μπορεί να είναι μια πρόσφατη ίωση κύκλου 72 ωρών, όπως έμαθα πως είπαν στη σύζυγο ενός καλού Περουβιανού κυρίου που είναι χρόνια στην Ελλάδα, ο οποίος κ. Γκαγιέγκο είχε ίδια συμπτώματα με εμένα.

Εμένα και τον κ. Γκαγιέγκο μάς κατέταξαν στα επείγοντα και θα πηγαίναμε για αξονική στο Σισμανόγλειο. Φώναξαν ασθενοφόρο, και μου έβαλαν ορρό δεξτρόζης όσο περίμενα —ευτυχώς, δηλαδή, επειδή ήταν το μόνο πράγμα που "έφαγα" όλη μέρα. Με τα πολλά, πήγαμε, κάναμε την αξονική (η οποία βγήκε ΚΑΘΑΡΗ, όχι ΚΕΝΗ, εντάξει εξυπνάκηδες;), γυρίσαμε, είδαμε και τα αποτελέσματα των εξετάσεων αίματος. Τα δικά μου ήταν γενικώς καλά, μόνο πίεση είχα (170/90) πακέτο με τον πονοκέφαλο.

Αποφασίζουν να μας στείλουν στον Ερυθρό για περαιτέρω εξετάσεις επειδή είχε νευρολογικό που θα εφημέρευε, και η ώρα ήδη είχε πάει δωδεκάμιση. Εχώ συνέχισα να λαγοκοιμάμαι, ενώ σταλιά-σταλιά κι αχόρταγα έπινα τη δεξτρόζη. Κατά τις δύο παρά μάς λένε πως ήρθε το ασθενοφόρο για τη μεταφορά, αλλά οι θέσεις ήταν ήδη πιασμένες από δύο άλλους ασθενείς με τους συνοδούς τους. Οι γιατροί μας τσακώθηκαν με τους συνοδούς των άλλων ασθενών, εμείς-ήρθαμε-πρώτοι-αυτοί-έχουν-προτεραιότητα και άλλα τέτοια μεσογειακά, καταλήξαμε στην (λογική για 'μένα) λύση να μπουν όλοι οι ασθενείς στο ασθενοφόρο καθιστοί και οι συνοδοί να πάνε με δικό τους όχημα στον Ερυθρό (που και πάλι προκάλεσε διαμαρτυρίες για την κατάσταση στην Ελλάδα και να που έχει δίκιο ο Ευαγγελάτος όταν τα λέει στην τηλεόραση), τέλος πάντων πήγαμε.

Οι εκεί νευρολόγοι επέδειξαν δυσαρέσκεια που το Παπαδημητρίου τούς έστειλε πεσκέσι («αυτοί δεν έχουν νευρολόγους;»), και εξετάζουν πολύ γρήγορα τον κ. Γκαγιέγκο. Βγαίνει αισιόδοξος, και προσφέρεται μετά της συζύγου να περιμένουν και εμένα ώστε να ανέβουμε και οι τρεις προς το Παπαδημητρίου με το δικό τους όχημα (που οδηγούσε η σύζυγος). Εγώ άργησα λίγο, επειδή ήταν αρκετή «πελατεία» του Νευρολογικού εκεί που περίμενε, αλλά μπήκα. Διαπίστωσαν κι αυτοί (4 γνωματεύσεις! η τέταρτη προήλθε από προϊσταμένη άλλου τμήματος που ήταν περαστική, η οποία ρώτησε «γιατί θέλετε και τη δική μου γνώμη;» οπότε πετάχτηκα εγώ «επειδή είστε πιο τσαχπίνα και φαίνεστε πιο σοβαρή επαγγελματίας», αλλά ευτυχώς γέλασαν και φαινομενικά δεν με διαολόστειλε κανείς) πως η δυσκαμψία μου μάλλον δεν ήταν ανησυχητική (τα πόδια λύγιζαν ελεύθερα, για παράδειγμα), αλλά ο γιατρός μού είπε «καλύτερα να κάνουμε και μια οσφυονωτιαία παρακέντηση.» Αν έκανα, όμως, θα έπρεπε για ιατρικούς και διαχειριστικούς λόγους (επερχόμενο ΣΚ) να βγω το νωρίτερο Δευτέρα μεσημέρι, που θα ήταν πρόβλημα στο σπίτι με την παρούσα κατάσταση. Το συζητήσαμε από εδώ κι από εκεί, ρώτησα τι χρονικά περιθώρια έχω αν είναι κάτι πιο σοβαρό από την ίωση, μα-μου-σου-του-σουξου-μουξου-μανταλάκια, ανέλαβα την ευθύνη υπογράφοντας ότι κατανόησα τι μου είπαν και προτιμώ να μη κάνω παρακέντηση αλλά να παρακολουθήσω την εξέλιξη της ασθένειας, και τα συμφωνήσαμε.

Τους λέω κιόλας, «η ροή του ορρού έχει σταματήσει, δε μου τον βγάζετε;» Άλλη διαδικασία που βαριέμαι να περιγράψω, κατέληξαν να μου βγάλουν τον ορρό αλλά να μου αφήσουν την πεταλούδα για να μου τη βγάλουν στο Παπαδημητρίου όπου «καλό θα ήταν» να ξαναπάω. Τους λέω, «ρε παιδιά, δεν εφημερεύει σήμερα το Παπαδημητρίου, θα έχουν φύγει οι γιατροί», με συνοπτικές διαδικασίες με διώχνουν. (Για αυτό είπα φαινομενικά δεν με διαολόστειλαν.)

Το ζεύγος Γκαγιέγκο (να 'ναι καλά οι άνθρωποι) με περίμεναν ακόμα, ανεβαίνουμε όλοι μαζί στο τέως Παπαδημητρίου και με αφήνουν, μπαίνω στο έρημο ισόγειο. Βρίσκω μια καθαρίστρια, με πάει σε ένα γραφείο, εξηγώ σε μια κυρία τι θέλω (δευτερευόντως, να ενημερώσω τους γιατρούς που με εξέτασαν το πρωί, πρωτευόντως ΝΑ ΜΟΥ ΒΓΑΛΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΗ ΓΡΑΜΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΑΠΟ ΤΟ ΧΕΡΙ). Μου λέει να πάω στον δεύτερο. Κάποιος με ένδυση χειρουργείου ήθελε να ανέβει πάνω επίσης, αλλά το ασανσέρ δεν δούλευε επειδή στον δεύτερο η πόρτα δεν κλείνει πάντα καλά.

Να τονίσω πως όλη μέρα είχα «φάει» λίγη δεξτρόζη, είχα πιει συνολικά ενάμισι πλαστικό ποτηράκι νερό που μου είχαν δώσει, και ο πονοκέφαλος δεν είχε σταματήσει, με κορυφώσεις κάθε φορά που σηκωνόμουν ή καθόμουν ή ξάπλωνα ή άλλαζα γενικώς στάση. Δεν είχα πάρει κανένα χάπι.

Ανεβήκαμε από τις σκάλες, αλλά τελικά έπρεπε να πάω στον τρίτο, όπου θα έβρισκα τουλάχιστον τον ένα από τους πρωινούς. Κλείνω καλά την πόρτα του ασανσέρ, το καλώ, ανεβαίνω έναν όροφο. Ενημερώνω τη νοσηλεύτρια, μου λέει «να ψάξω το γιατρό», «βγάλτε μου αν θέλετε και την πεταλούδα», «να σας δει ο γιατρός και μετά» και—

Βαρέθηκα να τα γράφω. Εν ολίγοις, με λίγη ακόμα αναμονή, συζήτηση, αναμονή, αναζήτηση, συζήτηση, αναμονή, συζήτηση, μου έβγαλαν την πεταλούδα κι έφυγα για το σπίτι. Έφτασα κατά τις επτάμιση το απόγευμα.

Τώρα είμαι πολύ καλύτερα, ευχαριστώ. Εννοώ, και από άποψη σωματικής υγείας, και ψυχολογικής.

ΥΓ ξαναδιάβασα το post, και επειδή τον τελευταίο καιρό έκανα κακές παρέες, και όντας παιδί άβγαλτο και ευεπηρέαστο, να προσθέσω ένα disclaimer:

DISCLAIMER:

Με την παρούσα ανάρτηση δεν διαμαρτύρομαι για την επαγγελματική συμπεριφορά κανενός ιατρού ή νοσηλευτή. Γνωρίζω πλήρως σε ποια χώρα ζω, ξέρω την κατάσταση, απλώς γκρινιάζω λίγο ως προσωπική αυτοψυχοθεραπεία.