It wasn't my fault!

(Προειδοποίηση: το παρόν ποστ ταιριάζει περισσότερο ως ανοιχτή επιστολή προς ψυχολόγο παρά ως ανάρτηση γενικού ενδιαφέροντος, οπότε μπορείτε να το προσπεράσετε χωρίς να χάσετε κάτι, αν δεν το διαβάσετε.)

Είναι μια τάση που έχουν πολλοί άνθρωποι, στους οποίους συγκαταλέγομαι συχνά κι εγώ. Σε γενικές γραμμές προσπαθώ να το ελέγχω, και να αποφεύγω τη σπασμωδική κομπλεξική αντίδραση του «δεν φταίω εγώ» χωρίς να βεβαιωθώ πρώτα αν όντως φταίω ή όχι. (Πρόσφατα, δε, θυμήθηκα την αθάνατη σκηνή από το Blues Brothers).

Η στάση μου, όμως, επηρεάζεται όταν είμαι απέναντι σε κάποιον που το έχει αναγάγει σε τέχνη (η αποποίηση της ευθύνης συχνά πάει πακέτο με τον συνεχή σχολιασμό καταστάσεων και προβλέψεις. Κάποιες από τις προβλέψεις, στατιστικά, θα βγουν σωστές, οπότε βολεύει να ξεχάσεις όλες τις λάθος προβλέψεις και να αναφέρεις στους άλλους «το'πα εγώ, δεν το'πα;» ώστε να βελτιώσεις το κύρος σου ως αυθεντία επί παντός επιστητού, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Bear with me, που λένε. Θα παραθέσω ένα πρόσφατο συμβάν, μιλώντας χωρίς ονόματα, αν και τα συμπεράσματα είναι εύκολα.

Αύριο θα χρειαστεί να είμαι μακριά από το σπίτι στις 16:30, και θα φύγω κατά τις 15:30. Κάποιος θα χρειαστεί να είναι στο σπίτι αν ξυπνήσουν τα παιδιά. Έγινε μια συνεννόηση, όπου αναφέρθηκε πως θα λείψω «μεσημέρι».

Σήμερα έγινε διευκρινιστική ερώτηση:

«Δηλαδή, τι ώρα θα λείψεις αύριο;»
«Θα φύγω από το σπίτι κατά τις τρεις και μισή;»
«Α, τόσο αργά; Εγώ νόμιζα κατά τις 12-1.»

Σκέφτομαι πως, ναι, ακριβολογικά, μεσημέρι είναι τότε· είναι ο μέσος όρος μεταξύ ανατολής και δύσης. Σκέφτομαι και την καταχρηστική χρήση του όρου, αλλά δεν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω ως επιχείρημα όταν είμαι οπαδός της ακριβολογίας, οπότε λέω κι εγώ:

«Απομεσήμερο, λοιπόν.»
«Εκείνη την ώρα έχω κανονίσει το τάδε ραντεβού. Θα πρέπει να καθίσει ο τάδε το μεσημέρι με τα παιδιά.»

Καμπανάκι! ντιν-ντιν-ντιν χτυπάει στο κεφάλι μου. Η αλλεργία μου στα διπλά μέτρα και σταθμά φουντώνει, αλλά ευτυχώς κρατάω αξιοθαύμαστα την ψυχραιμία μου¹, λέγοντας απλώς:

«Άκουσες τώρα τι είπες;»
«Τι είπα;»
«Το "μεσημέρι". Αυτό που είπα κι εγώ, δηλαδή.»

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή διακόπηκε η συζήτηση λόγω ερχομού τρίτου στο χώρο. Μετά από λίγο, συνεχίστηκε, όταν ο συζητητής μου επανήλθε υποστηρίζοντας πως, σε καμία περίπτωση, τρεις-τέσσερις δεν είναι "μεσημέρι"². Είπα κι εγώ: «Τι ώρα κοιμούνται τα παιδιά; "Μεσημέρι" δεν λέμε; Δεν τα βάζουμε για ύπνο από τις δώδεκα-μία!», με σιωπή για απάντηση. Να διευκρινίσω πως δεν θεωρώ την σιωπή ως "αναγνώριση λάθους", τουλάχιστον στην ειδική περίπτωση του συνομιλητή μου.

Το ζουμί είναι πως εγώ δεν χαλάστηκα καθόλου για το αν μπορούσε ο συνομιλητής μου να είναι με τα παιδιά ή όχι. Λύση θα βρισκόταν. Ακόμα και στο σημείο που υποστηρίχτηκε πως η ασάφεια οφειλόταν σε εμένα (ή σε άλλον που μετέφερε τα λεγόμενά μου), πάλι το δέχτηκα. Αλλά τα πήρα, προφανώς, όταν ασυναίσθητα ο άλλος χρησιμοποίησε το δικό μου λάθος (τεχνικά) για να εννοήσει το ίδιο πράγμα που είχα εννοήσει κι εγώ. Ποιος ο λόγος για όλη τη συζήτηση;

Είχα συζήτηση παρόμοιου feeling στο παρελθόν για τη διαφορά μεταξύ απαρίθμησης ημερών και χρονικού διαστήματος, όπου προσπαθούσα να εξηγήσω πως, αν ξεκινάς από π.χ. Σάββατο στις 11, ένα διάστημα επτά ημερών τελειώνει το επόμενο Σάββατο στις 11. «Όχι», ερχόταν η απάντηση, «Σάββατο με Σάββατο είναι οκτώ ημέρες.» Η απόδειξη ερχόταν μετρώντας ημέρες στα δάκτυλα: Σάββατο, Κυριακή… Παρασκευή, Σάββατο. Οκτώ. Εκείνη ήταν από τις φορές που ήθελα να κοπανήσω το κεφάλι μου στον τοίχο, αλλά μεσολάβησε τρίτος να σταματήσει η κουβέντα, και έτσι δεν πρόλαβα να επιχειρηματολογήσω δια της επαγωγικής μεθόδου³. Καλύτερα, μάλλον. Θα τράβαγα τα μαλλιά μου. Είναι κάτι σαν να γεννηθεί ένα παιδί στις 23:45, και μισή ώρα αργότερα, στις 00:15, να λες «το παιδί είναι δύο ημερών», επειδή «έτσι το μετράμε»⁴.

Κατά τα άλλα, όταν στο ΣΚΑΪ βάζει διαφήμιση βιβλίων για τους Έλληνες του Πόντου, δεν μπορώ να μη σκεφτώ τόσο δα μικρούλια ανθρωπάκια να περιφέρονται με φουστανέλες. Δεν μπορώ.

———
¹ αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που έγραψα κι αυτή την ανάρτηση. Αν τα είχα πάρει πάλι στην κράνα και φώναζα, δεν θα είχα λόγο να γράψω εδώ για να θαυμάσετε για άλλη μια φορά την πλαστή εξιδανικευμένη μου εικόνα.

² εδώ περνάμε πλέον στην άμυνα ζώνης. Πρέπει πάση θυσία να φταίει ο άλλος, ακόμα κι αν έκανες και εσύ αυτό που προσάπτεις ως λάθος, ακόμα κι αν εξαρχής ΔΕΝ σε κατηγόρησε κανείς.

³ πας στο γιατρό και σου λέει: «πάρε το χάπι, και για επτά ημέρες μη φας, θα πεθάνεις!» Πότε θα φας; Ε, το επτά θα γίνει έξι, το έξι πέντε, και όταν καταλήξουμε στο «για μια ημέρα μη φας», ε, ρε πούστη μου, ο γιατρός δεν εννοεί «πάρε το χάπι και φάε αμέσως μετά», πώς να το κάνουμε;

⁴ προφανώς και έχει γίνει αυτή η συζήτηση, δεν τα βγάζω από τη γκλάβα μου. Το είχα φέρει αυτό το παράδειγμα, και επειδή επέμενα παρά τις αντιρρήσεις τύπου «κολλάς σε λεπτομέρειες», έλαβα την απάντηση «σε αυτή την περίπτωση θα λέγαμε ότι το παιδί είναι μιας ημέρας». Τι μιας ημέρας, γαμώ την τρέλα μου γαμώ, ούτε ώρας δεν είναι το παιδί. Άμα το παιδί γεννήθηκε το 2006 και μπει το 2007, είναι δύο ετών το παιδί; Γιατί να μετράμε τις ημέρες διαφορετικά από τα χρόνια; Πολύ μπερδεύομαι. Τόσα ερωτήματα αναπάντητα σε αυτό το σύμπαν.