Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009

Second coming

Γαμώτο, να μη κρατάς μια κάμερα τις κατάλληλες στιγμές.

Βιώνω αυτό που λένε πως τα δεύτερα παιδιά μεγαλώνουν πολύ πιο γρήγορα από τα πρώτα. Κάποια στιγμή πριν δύο εβδομάδες, όταν ο Μενέλαος ξύπνησε από το μεσημεριανό του ύπνο, με φώναξε με τον κλασικό τρόπο: κλαίγοντας. Πάω και του λέω: «Δεν χρειάζεται να κλαις, άμα ξυπνάς. Μπορείς να με φωνάζεις.» Όντως, έκτοτε όποτε ξυπνάει, με φωνάζει. Το «μπαμπά» ήταν η λέξη που του ερχόταν εύκολη εξ αρχής, μετά ήταν το «μαμά», μετά ήταν το «μπαμπά;», και όταν τον κοίταζες, σου έλεγε «Άντε!» και γέλαγε, και τώρα πρόσφατα έχει αρχίσει να λέει «Γιαγιά», «Παπ'μ», «Βαβ βαβ» το σκυλάκι και τα λοιπά.

Με φωνάζει, λοιπόν, σήμερα. Καθόμουν στην κουζίνα και έβλεπα ένα επεισόδιο από το “Apparitions”, και του λέω: «Τώρα, τώρα έρχομαι.» Πάω μέσα, καθόταν στην κούνια του. Ο Αλέξανδρος είχε τα μάτια μισάνοιχτα, του λέω «Κοιμήσου λίγο ακόμα εσύ, και με φωνάζεις μετά.» Κλείνει τα μάτια, σηκώνω τον Μενέλαο και πάμε στην κουζίνα. Κάθεται και παίζει με ένα μεγάλο ρολό χαρτί κουζίνας από κάτω από το τραπέζι, και εγώ του λέω: «Κάτσε λίγο παίξε, και σε λίγο θα πάμε μέσα.» (στο σαλόνι).

Τσουπ, σηκώνεται και πάει μόνος του στο σαλόνι, και τον ακολουθώ. Ζορίζεται, τεντώνεται, φτάνει το κουμπί της τηλεόρασης, την ανάβει, και πάει και σκαρφαλώνει στον καναπέ και αρχίζει να βλέπει.

Είμαι χαζομπαμπάς, τι να κάνουμε;

Μετά από λίγο που με φώναξε και ο Αλέξανδρος, τον παίρνω κι αυτόν στο σαλόνι, και του λέω την ιστορία με το Μενέλαο. Ε, αφού γέλασα στο τέλος ο ίδιος, γέλασε και ο Αλέξανδρος, και πάει και χώνει μια αδερφική σπρωξιά στο Μενέλαο, ο οποίος ευτυχώς έχει μάθει να πέφτει. Ναι, έχουν μπει ήδη στη φάση όπου ο Αλέξανδρος τον ζορίζει όποτε μπορεί, ενώ ο μικρός ακόμα δείχνει καλή προαίρεση, αλλά το μέλλον προμηνύεται σκοτεινό…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Φλυαρείτε.