Αυτό το σκετσάκι το έχω περιγράψει ατελείωτες φορές σε ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν το “Kids in the Hall”. Οι δύο φίλοι, ο γνώστης και ο ξεροκέφαλος wannabe-γνώστης, τρώνε μαζί:
Ο συσχετισμός με την προηγούμενη ανάρτηση περί σαλάτας Καπρέζε είναι προφανής, όμως το σκετσάκι αυτό θέλω να το αφιερώσω στον φίλο μου τον Αργύρη.
Αυτές τις μέρες που, παρέα και με τα παιδιά, έχω χαζέψει αρκετή τηλεόραση, ειδικά διαφημίσεις, νιώθω λίγο σαν τον Nada (Roddy Piper) όταν πλέον είχε φορέσει τα μαύρα γυαλιά και έβλεπε την πραγματική μορφή του κόσμου στο “They Live”. Το απαισιόδοξο μάτι μου βλέπει την ασχήμια κάτω από την ομορφιά των διαφημίσεων (αυτοσαρκάζομαι τώρα, κι ας μην είναι προφανές). Η ομορφιά είναι επιφανειακή, και η ασχήμια φτάνει μέχρι το κόκκαλο.
Στο τέλος θα καταλήξω να γίνω αρχικακούργος (arch-villain) και θα σχεδιάσω ένα φαντασμαγορικό τέλος του κόσμου, όπου θα απαλλάξω το σύμπαν από το μίασμα της ανθρωπότητας, αφού αυτή αποδείχτηκε μικρόψυχη, εγωίστρια, και εν γένει ανάξια. Αρκεί να θυμηθώ να έχω πάντα μαζί μου την αξεπέραστη λίστα με τα πράγματα που θα πρέπει να προσέξω.
Και τελικά μας αφήνει με την απορία για το ποιά ήταν η ταινία εεε? Καλό!!! Ρε τι κόσμος υπάρχει όμως!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως πρέπει να είναι εκείνη με εκείνον που έπαιζε σε εκείνο με την Μαρμότα . Το έχω δει!
Ας μη ξαναβρεθούμε σε μέρος όπου υπάρχουν μαχαίρια, καλύτερα. Είμαι κομπιουτεράς εγώ, βάζω το λαπτοπάκι μου και φεύγω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκείνο με την Μαρμότα είναι. Σιγουράκι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕσύ δεν μου φαίνεσαι για κυνηγός… μάλλον για τομπούτσο έρχεσαι (ελεύθερη μετάφραση του “you don't want an ambulance, you want a mortician”)
ΑπάντησηΔιαγραφή