Μάθε τέχνη κι άσ' τηνε

Ξυπνάει ο μικρός κλαίγοντας. Τρέχω, τον βλέπω ανασηκωμένο στο κρεβάτι. Θέλει αγκαλιά. Τον σηκώνω· βάζει το κεφάλι από τη μία, το γυρνάει από την άλλη· βολεύεται στο τέλος. Περιμένω λίγο.

Πάω να τον ξαναβάλω στο κρεβάτι, πάει να ξανακλάψει. Ωκαίει. Τον πηγαινοφέρνω λίγο βόλτα να ξεχαστεί, μετά πάω να ξανασκύψω, πάλι πάει να κλάψει. Δεν θέλει το κρεβάτι του.

Εδώ θέλει σχέδιο.

Πάω στο σαλόνι, κάθομαι στον καναπέ πολύ αραχτός με τον Μενέλαο από πάνω. Είναι τρελά βολεμένος, στην αρχή. Περιμένω. Σιγά-σιγά, αρχίζω και τον ξεβολεύω. Όχι πολύ, μικρές κινήσεις. Παραμένει βολεμένος, αλλά όχι τόσο όσο στην αρχή. Κοιμάται, αλλά με κάθε διόρθωσή μου, ψάχνει δυο-τρεις στάσεις.

Τελικά τον φέρνω στο σημείο που (φαντάζομαι πως) θέλω. Λαγοκοιμάται, αλλά δεν είναι στον Παράδεισο.

Σηκώνομαι και τον μεταφέρω σιγά-σιγά πίσω στο κρεβάτι του. Όταν τον ξαπλώνω, βρίσκει τρομερά ευπρόσδεκτη την αίσθηση του κρεβατιού του.

Εγώ αναπολώ όλες τις σκέψεις που καθόμουν και έκανα όσο τον πηγαινοέφερνα. Κάθομαι στον υπολογιστή για να γράψω το παρόν, και πριν ξεκινήσω, κοντοστέκομαι. Η τεχνική αυτή, που την είχα χρησιμοποιήσει και με τον Αλέξανδρο, δεν μου έχει δοθεί πατρο- ή μητροπαράδοτα, ούτε υπάρχει στα γονίδιά μου. Δεν έχω διαβάσει γι' αυτήν. Ουσιαστικά, δεν έχει καν όνομα, και δεν υπήρχε η σχετική έννοια μέσα μου (ή όχι;) μέχρι προ τινος.

Γιατί λοιπόν μου είναι, αν όχι οικεία, τότε τουλάχιστον όχι άγνωστη;

Μετά έκανα τη σύνδεση στο μυαλό μου. Ανήκω κι εγώ στους μεικτώς καλούς και κακούς συνανθρώπους μας, που ξεφορτώθηκαν δια της εμμέσου και «ευγενικής» οδού κάποιους συντρόφους. Κάποιους που δεν θέλαμε να είμαστε μαζί τους, αλλά δεν είχαμε και λόγο να τους πληγώσουμε. Κάποιους που τους κάναμε να νιώθουν κάπως πιο βολικά μακριά μας.

Έκατσα λοιπόν στο πληκτρολόγιο.