Ο ήχος του χρόνου

Ωραίος τίτλος, ακούγεται εκλεπτυσμένος με μια διανοουμενίστικη χροιά. Μπράβο μου πάλι. Πλην όμως, κυριολεκτώ (σε ένα πλαίσιο χιουμοριστικό, φυσικά :). Εξηγούμαι:

Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…

Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”

Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.

Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;

Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.

Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.

Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.

Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”

Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.

Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.