Ο Έλληνας γεννιέται, δεν γίνεται

Προχτές πάρκαρα το αυτοκίνητο με τον Αλέξανδρο μέσα, ανάμεσα σε δύο άλλα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή, ο Αλέξανδρος αρχίζει: «Μπαμπά! Άπα, άπα, άπα!» Κοιτάω τριγύρω, του λέω «Πού έχει Όπελ, παιδί μου;», αφού έτσι λέει τα Όπελ. «Μπαμπά! Άι! (όχι) Άπα, άπα, άπα!»

Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω ότι μου έλεγε, «όπα, όπα, όπα!» για να μην ακουμπήσουμε («μπαμ!») με το μπροστινό αυτοκίνητο. Άμα ξεκινάνε έτσι οι Έλληνες από την κούνια τους, δεν είναι απορίας άξιο που πας να παρκάρεις και βρίσκονται δυο-τρεις άσχετοι καλοθελητές να αρχίσουν τα «έλα, έλα, κόψ'το, τώρα πάρ'το αλλιώς» κτλ, οι τύποι που τους λες «Ρε μεγάλε, ήθελα να ήξερα πώς κατάφερνα να παρκάρω τόσα χρόνια χωρίς εσένα να με βοηθάς» και σε κοιτάνε κατακρίνοντας την αχαριστία σου. Στην περίπτωσή μας, βέβαια, δεν είπα τίποτα τέτοιο στον Αλέξανδρο· αντιθέτως, όταν τον έβγαλα από το καρεκλάκι, τον φίλησα και του είπα περήφανος «Μπράβο, αγόρι μου.»

Οι γονείς φταίνε (φταίμε) τελικά.

Πάντως είμαστε σε φάση που χαίρομαι ακόμα περισσότερο, επειδή εξελίσσεται ο πρωτότοκος, όσον αφορά την επικοινωνία. Έχει ακόμα πολλά παιδιάστικα στην ομιλία, αλλά σχεδόν βλέπεις τις συνάψεις των νευρώνων να σχηματίζονται.

Το όπα-όπα το επανέλαβε σήμερα το βράδυ, καθώς τον έκανα μπάνιο. Ήταν η πρώτη φορά που, στη φάση που πρέπει να του ξεπλύνω το κεφάλι, ξάπλωσε μόνος του πίσω στην λεκανοπαιδομπανιέρα του για να με διευκολύνει, και καθώς του έριχνα νερό, μου λέει «άπα, άπα!» Σταμάτησα, και μου εξήγησε δείχνοντας το μάτι του ότι του μπήκε νερό.

Χθες χαζεύαμε μια παράσταση τσίρκου στην ΕΤ3. Κάποια στιγμή ψόφησε στο γέλιο βλέποντας κάτι ακροβατικά κινέζων, και σηκώθηκε να μου φέρει το τηλεχειριστήριο. Μου εξήγησε αναπαριστώντας (όσο μπορούσε) το ακροβατικό ότι ήθελε να το γυρίσω πίσω για να το ξαναδεί. Δυστυχώς ο μύθος της πατρικής παντοδυναμίας καταρρίφθηκε πολύ γρήγορα :)

Σήμερα το βράδυ, του ζέσταινα μακαρόνια (δεύτερο πιάτο) από το ψυγείο. Από το καρεκλάκι του, μου δείχνει προς τα μακαρόνια και άρχισε να μου λέει: «Άουμπος!» Προσπάθησα για αρκετή ώρα να καταλάβω: τι, παιδί μου; Μακαρόνια; Κρέας; Τυρί; Δεν μπορούσα να εντοπίσω τη ρίμα. Μόνο όταν αποφάσισα να τα εγκαταλείψω, έβαλα τα μακαρόνια που είχα σερβίρει στα μικροκύματα και έκλεισα το «τάπερ» όπου τα είχαμε, συνειδητοποίησα τι έλεγε: το «τάπερ» ήταν από μεγάλη συσκευασία γιαούρτι στραγγιστό «Όλυμπος». «Όλυμπος μου έλεγες, παιδί μου;», τον ρωτάω, και γεμάτος χαρά μου λέει, «Νια!» (δεν είναι τυπογραφικό, νια λέει, όχι ναι.)

Θα είχα τελειώσει το ποστ πιο γρήγορα, αλλά με καθυστέρησε ο λεγάμενος, επειδή είδε το εικονίδιο του Ericssony "my phone explorer" στην επιφάνεια εργασίας τώρα που γράφω, και πήγε κι άνοιξε το ντουλάπι κάτω από την τηλεόραση για να μου φέρει τη συσκευασία του Z550i και να μου δείξει το σήμα της Sony-Ericsson που είναι το ίδιο.

Είμαι χαζομπαμπάς, τι να κάνουμε;