Νύχτα, άγρια χαράματα, και χαζοβλέπω μια ταινία στο PC, διορθώνοντας υπότιτλους. Ο Αλέξανδρος κάτι δυσάρεστο θα βλέπει στον ύπνο του και αρχίζει τη σειρήνα. Τρέχω δίπλα του και ακουμπάω την πλάτη του. Σταματάει.
Τέτοιες στιγμές σε γιγαντώνουν.
ΥΓ το ξέρω πως κάποια στιγμή θα πέσω από το βάθρο. Το παλεύω να είμαι προετοιμασμένος.
Πάντα θα χρειάζονται ένα χέρι στην πλάτη...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ας κάνουν ότι δεν το χρειάζονται.
Έτσι ευελπιστώ τουλάχιστον...
;)
Εγώ ανησυχώ για τους υπερβολικά πολλούς βαθμούς ελευθερίας μεταξύ του «χρειάζομαι» και του «επιθυμώ».
ΑπάντησηΔιαγραφήμπορεί να πέφτουμε από το βάθρο της "παντοδυναμίας" και της "παντογνωσίας" αλλά ελπίζουμε ότι όλη αυτή η αγάπη που νιώθουμε για αυτά τα πλασματάκια θα τα δυναμώσει και θα τα κάνει καλύτερους ανθρώπους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, ανώνυμε, έχεις απόλυτο δίκιο. Μάλλον δεν ήμουν σαφής κι εγώ· συμφωνώ μαζί σου. Απλά εκδήλωσα και τη δική μου ανθρώπινη αδυναμία: δεν με φοβίζει η εκθρόνιση, αλλά η αναμενόμενη «απώλεια». Όπως κι εγώ ήθελα να αφήσω πίσω τους γονείς μου για να ζήσω τη ζωή μου, έτσι θα κάνουν και τα μικρά, και έτσι πρέπει. Δεν θα μου αρέσει, όμως :)
ΑπάντησηΔιαγραφή