- χέστηκαν αν θα νικήσουν ή θα χάσουν. (Σημειώστε ότι δεν πειράζει αν θέλουν να νικήσουν· η πραγματική απαίτηση είναι να μη σιφιλιάζονται όταν χάνουν.)
- κοιτάζονται στον καθρέφτη το πολύ άπαξ ημερησίως, και μόνο όταν ξυρίζονται. (Επιστημονικές έρευνες έχουν δείξει ότι τέτοιοι συμπαίκτες έχουν μια τάση να δίνουν πάσα την μπάλα, ενίοτε, και αποφεύγουν να ανεβοκατεβαίνουν το γήπεδο με τη μπάλα στα πόδια τους περιμένοντας πότε κάποιος αμυντικός της άλλης ομάδας βλακωδώς θα φυλάξει κάποιον άλλον, οπότε και θα ανοίξει μια δίοδος προς το αντίπαλο τέρμα για να κάνουν σουτ, επιτέλους, στο διάολο, όλα μόνοι τους τα κάνουν.)
- είναι ενεργοί σεξουαλικά (οπότε και να έχουν και κάπου αλλού να ξεπαυλώσουν με κάππα, ώστε να μην αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη το κάθε σουτ τους να μπει στο βιβλίο Guinness ως η πιο γρήγορη μπαλιά στην ιστορία του ποδοσφαίρου θυσιάζοντας έτσι την αρτιμέλεια των αντιπάλων τους)
Κατά ΠΡΟΤΙΜΗΣΗ, θα πρέπει να:
- είναι κι αυτοί γονείς (ώστε το ευγενές τους κίνητρο για άθληση να είναι η καλή σωματική κατάσταση για να τα βγάλουν πέρα με το παιχνίδι παρέα με τα παιδιά τους)
- διέπονται από συμπόνια (ώστε όταν εγώ πέφτω λιπόθυμος μετά από ένα ηρωικό σπριντ τεσσάρων μέτρων και ογδοντατριών εκατοστών, να σέρνουν τη σορό μου διακριτικά εκτός παιδιάς)
- είναι φλύαροι (ώστε όταν εγώ χάνω το γκολ από τα τρία μέτρα σε κενό τέρμα και δικαιολογούμαι με λαχανιασμένες εξυπνάδες, να απαντούν αναλόγως και μακροσκελώς ώστε να μου δίνουν χρόνο να πάρω μια ανάσα)
Δε νομίζω ότι ζητάω πολλά, ως πατέρας που ήδη έχει αρχίσει να μαθαίνει από το γιο του.
Α, ναι. Όντως έχω πια μάθει πρακτικά κάτι από τον μικρό. Τυχαίνουν φορές που θες να σηκώσεις λίγο τους τόνους της φωνής σου (δεν αναφέρομαι σε συγκεκριμένα πρόσωπα, ούτε υποχρεωτικά για καυγά, αλλά σίγουρα δεν αναφέρομαι στο να σηκώνω τον τόνο της φωνής μου στο μικρό —ευτυχώς δεν έχω φτάσει ακόμα εκεί, και ελπίζω πως ούτε θα χρειαστεί). Ε λοιπόν, όσες φορές το έκανα και ο μικρός ήταν παρών, ψοφάει στα γέλια. Σοβαρά μιλάω. Γελάει περισσότερο από αν του κάνω τον καραγκιόζη και τον κλόουν. Το ηθικό δίδαγμα, προφανώς, σε μορφή υποτίτλου είναι «τι κάθεσαι και λες τώρα, ρε;», από αυτές τις φράσεις που συντάσσονται με «μαλάκα» στο τέλος που δεν προφέρεται.
Δεν πρέπει να υπάρχουν πολλά πράγματα πιο χαλαρωτικά από αυτό. Εγώ δεν σκέφτομαι κανένα.
Noone remembers Nikolai Yezhov...
ΑπάντησηΔιαγραφή…και μακάρι να μη τον θυμηθούμε ή να μη τον μάθουμε ποτέ, λέω εγώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒέβαια, δεν είμαι σίγουρος αν εννοείς ότι θέλω να αποφύγω συμπαίκτες σαν τον Yezhov. Αυτός, αν έπαιζε μπάλα ποτέ όταν δεν έκαιγε γάτες, σίγουρα δε θα του άρεσε να χάνει.
Btw , ωραίο post. Κοινωνικό σχόλιο για ποδοσφαιρόφιλους. Κρίμα που δεν ξέρω ποδόσφαιρο , διότι στο μπλά-μπλά με έπεισες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιβεβαιώνω το κομμάτι με το βλαστάρι του tzotzioy , ότι δηλαδή ξεκαρδίζεται κάθε φορά που ο πατήρ του σπάει τα ντεσιμπελόμετρα με τις γκαρίδες του.
Επίσης να πω ότι ο tzotzioy είναι φιλοξενούμενος blogger στο μπλογκ μου με αυτό το πόνημα του