Δύο λεπτά από το "House, M.D."

Το τελευταίο μου κόλλημα παρακολούθησης σειράς είναι το "House, M.D.", μια σειρά αμερικάνικη που από όσο ξέρω δεν έχει προβληθεί εδώ (υπάρχει στα ντιβιντάδικα, αλλά άνευ υποτίτλων). Ο ειρμός για να την ανακαλύψω ήταν ο εξής: διάβαζα για το "Superman Returns", στα trivia αναφερόταν ότι ο Hugh Laurie επρόκειτο να παίξει αλλά δεν μπορούσε λόγω ασυμβατότητας γυρισμάτων με εκείνα της σειράς.

Τον Laurie τον θυμάμαι αρκετά ζεστά ως George στον τρίτο (Prince -) και τέταρτο (Lieutenant -) κύκλο της Μαύρης Οχιάς. Αν δεν έχετε δει τη σειρά, σας τη συστήνω χωρίς πολλά λόγια (I have a cunning plan, m'lord).

Λοιπόν, το "House M.D." είναι ιατρική σειρά που θυμίζει αστυνομική σειρά στη δομή της, απλά οι ύποπτοι είναι ασθένειες, και όχι άνθρωποι. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας σχεδόν μισάνθρωπος σχεδόν σακάτης γιατρός, απόμακρος αλλά και χαρισματικός, και μια μικρή ομάδα γιατρών που τον υποστηρίζουν στην δύσκολη υπόθεση που αναλαμβάνει ανά επεισόδιο. Οι χαρακτήρες είναι ενδιαφέροντες και ο διάλογος είναι γρήγορος και θέλει σκέψη. Παράλληλα με την κάθε σοβαρή υπόθεση, υποχρεούται από τη διευθύντρια του νοσοκομείου δόκτορα Κάντι να φροντίζει και μερικές υποθέσεις εξωτερικών ιατρείων, που συνήθως είναι αρκετά διασκεδαστικές (ας πούμε, αν ο ασθενής δεν έχει κάτι σοβαρό, ο γιατρός βγάζει το Gameboy για να παίξει ώστε να περάσει η ώρα και να φύγει για το σπίτι του).

Μια τέτοια μικρο-υπόθεση θα παραθέσω εδώ σε ελεύθερη μετάφραση, επειδή γέλασα πάρα πολύ, με μόνο μερικές λέξεις αμετάφραστες επειδή δεν μπορώ να βρω αντίστοιχα το ελληνικό υπονοούμενο.

Ανοίγει η πόρτα και μπαίνει ο House στο δωμάτιο όπου περιμένει όρθιος ένας νεαρός με piercing και διάφορα τατουάζ, για τον οποίο δε γνωρίζει τίποτα. Αρχίζει το μονόλογο:

«Σήμερα θα φύγω μια ώρα νωρίτερα. Ξέρεις γιατί; Επειδή φίλησα τον κώλο της αφεντικίνας μου. Εσύ φιλάς ποτέ κώλους; Νομίζω ότι με άφησε να φύγω επειδή θέλει να ενθαρρύνει το κωλοφίλημά μου. Με θέλει να φιλάω πολλούς κώλους, μαζί και τον δικό σου. Τι θα προτιμούσες; Ένα γιατρό που σου κρατάει το χέρι καθώς πεθαίνεις ή ένα γιατρό που σε αγνοεί καθώς καλυτερεύεις; (σκέψη) Φαντάζομαι θα ήταν ιδιαίτερα άσχημο να έχεις γιατρό που σε αγνοεί καθώς πεθαίνεις.»

Ο νεαρός κινεί για την πόρτα, «καλύτερα να φεύγω.»

Τον κόβει ο House, «λες να βγει μόνο του;»

Ο νεαρός σταματάει και τον κοιτάει.

Ο House συνεχίζει, «μιλάμε για κάτι μεγαλύτερο από ψωμιέρα; Διότι, τελικά, θα βγει μόνο του. Αν είναι μικρό, δεν έχει πρόβλημα, είναι σε ένα ωραίο, απαλό περιτύλιγμα και μετά πλοπ. Αν είναι μεγάλο, θα σου σχιστεί κάτι, οπότε, μιλώντας ιατρικά, εκεί τελειώνει η πλάκα.»

«Πώς ξέρεις–»

«Είσαι εδώ μισή ώρα και δεν έχεις κάτσει ακόμα. Αυτό μου λέει την τοποθεσία του. Δε μου έχεις πει τι είναι, άρα είναι εξευτελιστικό. Έχεις ένα πουλάκι σκαλισμένο στο χέρι σου, άρα έχεις μεγάλη ανοχή στον εξευτελισμό. Συμπεραίνω ότι δεν είναι αιμορροΐδες.»

Ο νεαρός διστάζει, ο House του λέει, «Είμαι γιατρός 20 χρόνια. Δε θα με εκπλήξεις.»

Μετά από λίγη σκέψη, του απαντάει: «Είναι ένα MP3 player.»

Απόμακρο βλέμμα. «Χμ… Και δε μου λες, το'κανες λόγω του μεγέθους, του σχήματος ή λόγω του "pounding bass line";»

Στην επόμενη σκηνή, ο House έχει βγει από το δωμάτιο και περνάει δίπλα στην υποδοχή όπου λέει στην προϊσταμένη:

«Λοιπόν, είναι τρεις, την κάνω. Πείτε στην δρα Κάντι ότι στο εξεταστήριο 2 υπάρχει ασθενής που χρήζει της προσοχής της… και η RIAA την θέλει να του κάνει εξετάσεις για παράνομα downloads…»

Άψογο; Το συγκεκριμένο επεισόδιο (και αρκετά άλλα, από ό,τι καταλαβαίνω) είναι σκηνοθεσία του Bryan Singer.

Κοντεύει τρεις. Την κάνω.