Το Μανιφέστο του Έλληνα Οδηγού

• ΣΕΒΟΜΑΙ τους ανάπηρους του καλοκαιριού, τους δυστυχείς συνανθρώπους μου που έχουν απωλέσει για άγνωστους λόγους την αρτιμέλειά τους. Τους αναγνωρίζω από το κουλό αριστερό χέρι που κρέμεται ανήμπορο και άχρηστο από το ανοιχτό παράθυρο του οδηγού. Αναρωτιέμαι πώς τα φέρνουν βόλτα το χειμώνα, όταν λόγω χαμηλής θερμοκρασίας δεν μπορούν να αερίσουν τη νεκρή σάρκα τους.
• ΤΙΜΩ την σύγχρονη Αθηναία αγρότισσα, η οποία –έχοντας αντικαταστήσει τον πάλαι ποτέ γαϊδουράκο με ένα επαγγελματικό Land Rover ή Mercedes τζιπάκι– από τα μεϊντάνια της Κάτω Χώρας Κολωνακίου και της Άνω Χώρας Κηφισιάς μεταφέρει τους πολύτιμους καρπούς των ωνιοδένδρων στη φτωχική της μεζονέτα. Της ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΩ ότι παρκάροντας ακριβώς έξω από την πόρτα του θερμοκηπίου ωνιοδένδρων αγνοώντας τις συνέπειες στους υπόλοιπους οδηγούς προσθέτει αυτό το κουλέρ λοκάλ που χαρακτηρίζει το Αθηνοχώρι Αττικής.
  
• ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ τον ερασιτέχνη τροχονόμο συνάδελφο οδηγό, που τηρεί ευλαβικά το όριο ταχύτητας σε όλες τις λωρίδες κάθε εθνικής οδού, ο οποίος με το που θα του κάνω σήμα με τα φώτα ή με το φλας αριστερά, θα μου δείξει ότι με νοιάζεται ρωτώντας με με προφανή ανησυχία «πού θα πας;» ή το πιο αθώο «τι θέλεις;»
• ΘΑΥΜΑΖΩ τους ιθύνοντες που στην "εθνική οδό" Πατρών-Αθηνών έχουν όριο ταχύτητας τα 90&100 χ.α.ώ. εκεί που ο δρόμος δεν έχει διαχωριστική μπάρα και 70&80 χ.α.ώ. στα σημεία που έχει την προαναφερθείσα μπάρα, την οποία οι ψωροευρωπαίοι την πλασάρουν ως "προστατευτική", όμως εμείς ξέρουμε καλύτερα.
• ΠΑΡΑΧΩΡΩ προτεραιότητα στους οδηγούς διτρόχων μικρού κυβισμού, οι οποίοι τιθασσεύουν τα ανυπότακτα άλογα του κινητήρα μου σταματώντας στο φανάρι μπροστά μου (και για την ακρίβεια 10 μέτρα μπροστά από το φανάρι) απλά περιμένοντας να τους κορνάρουμε για να ξεκινήσουν, αφού δεν δύνανται να δουν το πράσινο. Υποψιάζομαι ότι έχουν πρόβλημα οράσεως από συσσωρευμένα μυγάκια στα μάτια τους λόγω του ότι δε φορούν κράνος, και φαντάζομαι ότι γενικότερα στηρίζονται στην ακοή τους περισσότερο παρά στην όραση για να οδηγήσουν.
• ΥΠΟΤΑΣΣΟΜΑΙ στην άγνωστη οδηγό που μέσα σε στενά των Αμπελοκήπων σταματάει στη μέση του δρόμου για να κατεβάσει την πολυκαιρισμένη και αργή γιαγιά της, και ΑΠΟΔΕΧΟΜΑΙ αναντίρρητα την απάντησή της στην αδόκιμη σχετική ερώτησή μου (ερώτηση: «μα γιατί δε σταματάς λίγο πιο αριστερά που έχει κενό ώστε να μη περιμένουμε έξι αυτοκίνητα;», απάντηση: «μα εκεί είναι έξοδος πάρκινγκ.»)
• ΣΥΓΧΑΙΡΩ τους συνανθρώπους οδηγούς που έχουν καταλάβει ότι η άμεση και ανεμπόδιστη επικοινωνία έχει τη μεγαλύτερη προτεραιότητα, οπότε αγνοούν χαρακτηριστικά κάθε hands-free και κρατούν το κινητό στο αριστερό χέρι, ενώ με το δεξί κάνουν επίδειξη δεξιοτεχνίας (τιμόνι, μοχλός ταχυτήτων, φραπές). Οι πιο έμπειροι χρησιμοποιούν και το μηρό, αρκεί να μη χρειάζεται να στρίψουν. Ανόητες προτροπές του τύπου «τουλάχιστον κράτα το στο δεξί ώστε το αριστερό να είναι μόνιμα στο τιμόνι κι ας χάσεις τρία δευτερόλεπτα αλλάζοντας ταχύτητα» δικαίως πέφτουν στο κενό.
• ΠΑΡΑΔΕΧΟΜΑΙ τους κατόχους μηχανών μεγάλου κυβισμού που καταφέρνουν να παρκάρουν το όχημά τους στο χώρο που πιάνουν δύο αυτοκίνητα. Το ότι περιστασιακά τυπώνω και επικολλώ στο οπίσθιο μέρος του οχήματός τους ένα "LONG VEHICLE" το θεωρώ σεμνή προσφορά στον επαγγελματία οδηγό από μέρους μου.
  

Αυτά επί του παρόντος. Θέλω να τελειώσω με μια ιστορία που συνέβη πραγματικά σε μια φίλη μου πριν πολλά χρόνια, έστω και αν πιστεύετε ότι πρόκειται για ανέκδοτο.

Η φίλη μου, τώρα πια διορισμένη δασκάλα σε ακριτική περιοχή, περιμένοντας το διορισμό της έκανε πολλές δουλειές (από αυτές που φαντάζουν ωραία σε βιογραφικό συγγραφέων, ας πούμε). Μια από αυτές τις δουλειές, όντας ψηλή και χεροδύναμη (κάτοχος ζώνης σε πολεμική τέχνη), ήταν διανομή βιβλίων ενός μικρού εκδοτικού οίκου. Ο εκδοτικός οίκος τής διέθετε ένα τζιπάκι Lada διαλυμένο, χωρίς λειτουργικό ηλεκτρικό σύστημα, για τις μεταφορές.

Όντας τότε σχετικά νέα οδηγός, τηρούσε τους κανόνες που είχε μάθει. Συγκεκριμένα, σε κάποιο φανάρι που περίμενε να στρίψει αριστερά, είχε κάνει νόημα με το χέρι ότι θα στρίψει, αφού τα φλας δε δούλευαν. Στρίβει αριστερά, και από πίσω της μια άλλη κυρία την ακολουθεί και της ανάβει τα φώτα. Η φίλη μου κοιτάει στον καθρέφτη, η άλλη κυρία της ξαναανάβει τα φώτα και η φίλη μου κάνει δεξιά για να της κάνει χώρο να περάσει. Η κυρία σταματάει πίσω της, κατεβαίνει και πάει στο παράθυρο της φίλης μου:

«Κοπελιά… πριν, με το νόημα που έκανες… τι μου έλεγες;»
(έκπληκτη) «…ότι θα στρίψω αριστερά…»
(και η κυρία, με εύλογα εκνευρισμένη απορία) «Κι εμένα τι με νοιάζει;;;»