Script it!

Ο Αλέξανδρος το μεσημέρι δεν κοιμήθηκε, οπότε ήταν αναμενόμενο να κοιμηθεί γρήγορα. (Ο Μενέλαος μια χαρά κοιμήθηκε, αλλά στο φαγητό και στον ύπνο δεν λέει ποτέ όχι. Το λάδι του νονού, που λένε.) Πλύναμε ορχηστρικά τα δόντια μας, και πάμε να ξαπλώσουμε.

Παρλαπίπας όπως πάντα, άρχισε να θέτει θέματα προς συζήτηση, ενώ ο Μενέλαος βολεύτηκε να μου κρατάει ένα δάχτυλο. Κάποια στιγμή, την ώρα που κατόπιν σχετικής ερωτήσεως μιλούσα για τα σαλιγκάρια, ακούω βαριά την ανάσα του Αλέξανδρου και σταματάω την πραγματεία στη μέση μιας πρότασης.

Καμία αντίδραση, βαριά ανάσα (για σχετικά μεγάλες τιμές του βαριά, που άμα ανασαίνω εγώ έτσι η Αθανασία με σκουντάει, ενώ «τα παιδιά είναι παιδιά», τις διακρίσεις μου μέσα).

Βαριά ανάσα.

Περνάει κάνα τρίλεπτο, πάντα με βαριά ανάσα.

Ξαφνικά ανοίγει τα μάτια και μου λέει: «Μπαμπά, εγώ λέω να χαλαρώσουμε λίγο τώρα.»

Κλείνει τα μάτια, βαριά ανάσα.

Τέλος ανάρτησης για ανθρώπους. Έναρξη ανάρτησης για geeks.

Μας έφερε ο πατέρας μου δώρο για τα Χριστούγεννα μια ψηφιακή κορνίζα. 1 GiB εσωτερική μνήμη, παίρνει SD και USB (παίζει και ως host και ως client), με ανάλυση 480×234 (τι ηλίθια ανάλυση, 480×320 θα κάλυπτε τις περισσότερες φωτογραφίες που υπάρχουν).

Τεσπά, λέω «θα φτιάξω σκριπτάκι να προσαρμόζει κατά μέγεθος τις φωτογραφίες και να τις αποθηκεύει απευθείας στην κορνίζα». Με αυθάδεια, το καραστοιχειώδες User's Guide είπε πως όταν κοπιάρεις τις φωτογραφίες από SD ή USB μέσω του λογισμικού της κορνίζας, κάνει μόνο του resize, και αυτό με ενόχλησε, αφού τόλμησε ο κατασκευαστής να πιστέψει ότι θα το κάνει καλύτερα από εμένα. «Ναι», απάντησα, «αλλά βάζεις δύο φωτογραφίες portrait δίπλα-δίπλα για να μη πάει χαμένη τόση ανάλυση;» Σιγή χάρτου από το User's Guide. Όχι παίζουμε. Δεν ξέρω αν σιωπούσε επειδή η απάντηση είναι αρνητική ή επειδή διέκρινε την ειρωνία στα λεγόμενά μου.

Είπα να κοτσάρω και την ημερομηνία (+ώρα και ημέρα της εβδομάδας) σε μια γωνία της κάθε φωτογραφίας, αλλά σε ποια; Η προφανής σκέψη είναι «στη γωνία με τις λιγότερες λεπτομέρειες.» Με χαρά μου διαπίστωσα πως έχω εγκλιματιστεί πλήρως, πια, με τη λογική μιας “scripting” language: δεν έψαξα να προσαρμόσω αλγόριθμους (ας πούμε ανάλυσης κατά Fourier) ώστε να βγάλω συμπέρασμα πού έχω τη λιγότερη λεπτομέρεια, αλλά χρησιμοποίησα απευθείας τα εργαλεία που είχα: αντίγραφο τις τέσσερις γωνίες (ένα παραλληλόγραμμο όπου χωράει το κείμενο που θα αποτυπώσω), θεωρητική αποθήκευση της κάθε μίας γωνίας κατά JPEG. Όποια γωνία θα παρήγαγε το μικρότερο μέγεθος αρχείου, αυτή θα φάει και το κείμενο (αφού σκοτεινιάσει κατά το ήμισυ πρώτα). Μια χαρά δούλεψε το σύστημα.

Επίσης, είπα να αξιοποιήσω και τα EXIF tags· αν όχι κάτι άλλο, κάποιες φωτογραφίες έχουν αποθηκευμένο τον σωστό προσανατολισμό (έτσι το λέμε ελληνικά;) στο orientation tag, οπότε αν δεν το λάβεις υπόψη σου, η portrait βγαίνει landscape.

Το επόμενο βήμα είναι να κάνω και ένα αυτόματο white balance/histogram stretching ώστε να βελτιώνω κάποιες φωτογραφίες που δεν είναι και τόσο άρτια φωτισμένες. Σε δουλειά να βρίσκομαι, να νιώθω χρήσιμος και δημιουργικός.

Διαπίστωσα πως η κορνίζα αυτή (Samsung SPF-71ES) ΔΕΝ καταλαβαίνει γρυ από optimized JPEGs (optimized με την έννοια των παραμέτρων κωδικοποίησης εντροπίας), οπότε αποθηκεύω με τον απλούστερο δυνατό τρόπο για JPEG. Και πάλι, όμως, με quality 90, τα περισσότερα αρχεία δεν ξεπερνούν τα 32 KiB, οπότε πριν γεμίσω τη μνήμη θα πέσω στον περιορισμό που έχει για μέγιστο 4000 (φαντάζομαι εννοούν 4096 στρογγυλό) φωτογραφίες που θα δείχνει σε slideshow.

Και επίσης, πολύ θα μου άρεσε να έχει ένα απλό φωτοκύτταρο/φωτόμετρο, με το οποίο να προσαρμόζει τη φωτεινότητα βάσει των συνθηκών φωτισμού. Αλλά πολλά ζητάω. Μου αρκεί το shuffle με ανακατεμένες αναμνήσεις δόξας και καθημερινότητας.