Στιγμές για χαμόγελο

Ο μικρός Μενέλαος είναι μεγάλη μούρη. Έχει ήδη τσιμπήσει μερικές ατάκες που, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, εγώ την καταβρίσκω όταν τις ακούω από τριανταδυάμηνο, δεν πα' να 'ναι μιμητικά αντανακλαστικά.

Στο δωμάτιό τους, τον έχω φωνάξει για να τον αλλάξω. Ανεβαίνει στο βοηθητικό κρεβάτι (το παλιό κανονικό μου κρεβάτι όσο ήμουν ανύπαντρος) και του λέω:

Χ: Να κάτσεις ήσυχος. Μη χοροπηδάς, όπως έκανες το πρωί.
Μ: Αποκλείεται!

Τώρα το βραδάκι, στην κουζίνα κάτι έψαχνα στο λάπτοπ και όντας μεταξύ σαρανταπέντε παραθύρων, μου έμενε πολύ λίγος επεξεργαστικός χρόνος για τα τριγύρω. Ο Μενέλαος τρώει το φρεσκοψημένο κέικ της μαμάς Αθανασίας, και μου λέει κάποια στιγμή:

Μ: Πού είναι η μαμά; Μπαμπά; Πού είναι η μαμά;
Χ: (… τον ακούω αλλά πρέπει να βγω από το βούρκο μου, και δεν του απαντώ …)
Μ: Μπαμπά; Μπαμπά; …Δε μου μιλάς;

Άσχετη στιγμή, ξαφνικό ντου στην κουζίνα:

Μ: Μπαμπά, μ' αγαπάς πάρα πολύ;
Χ: Σ' αγαπάω πάρα πολύ, παιδί μου.
(Φεύγει ικανοποιημένος)

Πιο πριν, την ώρα που είναι να ξαπλώσουν. Η Αθανασία φωνάζει το Μενέλαο να τον αλλάξει, αλλά εκείνος κωλυσιεργεί δια της μεθόδου «Θέλω το μπαμπά.» Έρχεται στην κουζίνα.

Μ: Μπαμπά, μ' αλλάξεις;
Χ: Μενέλαε, σου είπα πως θα τελειώσω πρώτα κάτι, και μετά θα έρθω. Αν έρθω τώρα για να σε αλλάξω, δεν θα έρθω μετά. Αυτό θες;
Μ: Όχι.
Χ: Αν σε αλλάξει η μαμά, θα έρθω μετά. Εντάξει;
Μ: (mode επιβεβαίωσης) Μ' αλλάξει η μαμά, κι εσύ κάνεις για νονό Αργύρη, και μετά έρθεις. Εντάξει;
Χ: Εντάξει.
(Πάει μέσα να τον αλλάξει η μάνα του. Η σφήνα του νονού Αργύρη είναι επειδή τις προάλλες με είχε ρωτήσει τι κάνω και του είχα πει «στέλνω μήνυμα στο νονό Αργύρη».)

Γαμώτο, κι ένα άλλο καλό είπε πιο πριν την ώρα που έτρωγε το κέικ, αλλά το έχω ξεχάσει τώρα. Αν το θυμηθώ, θα το συμπληρώσω.

ΥΓ Α, ναι, το θυμήθηκα! Και ήταν το βασικότερο για αυτή την ανάρτηση.

Ήταν στη φάση που ήμουν απορροφημένος στον υπολογιστή. Τρώει κέικ, κι ανάμεσά μας το μπολάκι με τις φαγωμένες φράουλες και το μικρό μαχαιράκι με το οποίο έκοβα τα κοτσανάκια. Πιάνει το μαχαίρι και μου λέει:

Μ: Μπαμπά…
Χ: Άσε το μαχαίρι, είπαμε! (Του το παίρνω και ξαναγυρνάω στην οθόνη.)
Μ: (διαμαρτυρόμενος) Να σου δείξω!
Χ: Να μη μου δείξεις τίποτα, ρε… (ξανά κολλάω)
Μ: «Μενέλαε». … … Γιατί γελάς, μπαμπά;