Fearless (1993)

Χθες το βράδυ το πέτυχα στο άσχετο στην τηλεόραση. Με κέρδισε από τις πρώτες στιγμές, και κάθισα μέχρι το τέλος. Είχα πολύ καιρό να δω ταινία όπου δεν μάντευα σχετικά εύκολα πού σκοπεύει να καταλήξει ο ποιητής. Ωραία ροή στην ταινία, μαγευτικοί χαρακτήρες και ερμηνείες, μικρές σιωπές σε σημεία όπου χρειαζόταν, μουσική του Jarre μπαμπά (Θεός σ'χωρέσ'τον) αλλά να και το ξεκίνημα του “Where the streets have no name” στο εντελώς-μα-εντελώς κατάλληλο σημείο, συμβολισμοί που δεν είναι το πραγματικό επίκεντρο της ταινίας αλλά σου αφήνουν ένα γλυκό χαμόγελο…

Φτιάχτηκα, κοινώς· και παρέμεινα φτιαγμένος μέχρι το τέλος. Τι άλλο θέλει κανείς από μια ταινία;