Παρασκευή 19 Ιουνίου 2009

Μπάρτσελο

Νομίζω πως έκανα ό,τι έπρεπε να κάνει κάθε σωστός κουμπάρος. Για προφανείς λόγους, δεν θα εμβαθύνω σε ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, θα πω μόνο πως —*τυχώς— δεν έγινε τίποτα που να αξίζει να μας χωρίσουν οι γυναίκες μας, τρέχουσες και μέλλουσες. Το «*» στο «τυχώς» επειδή δεν μπορώ να αποφασίσω αν είναι «ευ» ή «δυσ», οπότε το αφήνω στην κρίση του καθενός.

Από την ελάχιστη, λοιπόν, εμπειρία μου, η μόνη συμβουλή που μπορώ να δώσω στους κατοπινούς επίδοξους κουμπάρους, είναι: όταν πηγαίνετε να ψωνίσετε στο σούπερ-μάρκετ, να είστε χορτάτοι.

Παύω τη μη εξιστόρηση για να ξαναπάρω το χαμένο ύφος που είχα πριν αρχίσω.

5 σχόλια:

  1. Αρχηγέ μου, πάνε χρόνια που είδα το Something About Mary και δεν θυμάμαι πολλά. Θυμάμαι ότι γέλασα, ότι θαύμασα τον Matt Dillon, θυμάμαι με ευχαρίστηση τον θάνατο του τραγουδιστή Jonathan Richman, και θυμάμαι πως όλοι ήθελαν τη Mary. Κατά τα άλλα, έχω ένα μικρό κενό… :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. :) Όχι, δεν προσφέραμε απλόχερα τους χυμούς μας σε μορφή spermagel για τον καλλωπισμό γυναικών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. …και τώρα που μείναμε εμείς κι εμείς (ή, πώς να κρύβεις πράγματα δημοσίᾳ θέᾳ): πρόσφατα συνειδητοποίησα γιατί το όλο μπάρτσελο είχε μια τόσο χαλαρωτική επίδραση σε εμένα· ήταν μια μεταφυσική εμπειρία, θρησκευτική ίσως· διότι τώρα ξέρω πως υπάρχει παράδεισος :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.