Τετάρτη 10 Ιουνίου 2009

Λίγη ευγένεια δεν βλάπτει

Πήγα σήμερα μια τσάρκα σε ΟΑΕΔ και ΙΚΑ για να ζητήσω κάτι καταστάσεις για εγγραφή του Αλέξανδρου σε παιδικό σταθμό. Στο ΙΚΑ ήμουν τυχερός, και εκεί ακριβώς που ρώτησα ήταν που θα μου έβγαζαν τις καταστάσεις ενσήμων. Η κυρία με εξυπηρέτησε τάχιστα, παίρνω τις καταστάσεις, γυρίζω και κάνω δύο βήματα ελέγχοντας. Σταματάω, επειδή δεν βλέπω ένσημα στο 2009, και έχω την εντύπωση ότι ο ΟΑΕΔ σου κολλάει ένσημα όσο είσαι στο ταμείο ανεργίας. Γυρίζω για να ρωτήσω ακριβώς αυτό: σου κολλάει ένσημα ο ΟΑΕΔ; Κάποιος κύριος είναι ήδη στο γκισέ για να εξυπηρετηθεί. Μου έριχνε μισό κεφάλι και κάτι, και πρέπει να ήταν 8-10 χρόνια μεγαλύτερός μου.

Κάνω λοιπόν την ερώτηση, και ο κύριος παρεμβαίνει:

«Δεσποινίς, το ταμείο θα κλείσει. Εξυπηρετήστε εμένα και μετά εξυπηρετείτε τον κύριο.»
Λέω εγώ, «ήμουν πριν από εσάς.»
«Τι λέτε, κύριε; Δεν ήσαστε πριν από εμένα.»
Oh-oh. Ανακρίβεια· ψέμα ή απλώς δεν ξέρει τι λέει αλλά λέει με στόμφο αυτό που κρίνει πως τον συμφέρει, για να κάνει τη δουλειά του. Είμαι αλλεργικός σε κάτι τέτοια.
«Δεν έχω τελειώσει, κύριε» του λέω. «Μόλις τελειώσω, θα εξυπηρετηθείτε εσείς.»
«Το ταμείο θα κλείσει!» μου λέει.
«Ναι, θα εξυπηρετηθείτε αμέσως μετά από εμένα.»
«Μα δεν ήσαστε εδώ!» λέει.
«Αυτά», του λέω δείχνοντας τις άρτι εκτυπωμένες καταστάσεις, «τα πήρα μόλις τώρα από την κυρία.»
«Εξυπηρετηθήκατε, τελειώσατε, τώρα ήρθε η σειρά μου», μου λέει, ορθά αυτή τη φορά, μόνο που ήδη είχε πει την παπαριά.
«Λυπάμαι, αλλά δεν τελείωσα» του λέω.
Εκεί ξεκίνησε ένα staring contest από τον κύριο. Μάλιστα, ανασήκωσε λίγο και το πηγούνι για να τονίσει τη διαφορά ύψους μας. Φαντάζομαι το έκανε με το σκεπτικό πως θα υποχωρήσω, αλλά εγώ κάτι τέτοια πολύ τα γουστάρω, και μάλιστα είναι από τις παύσεις που σου δίνουν την ευκαιρία να ανασυνταχθείς. Ήμουν στη φάση να διαλέξω τι θα πω: «Μήπως να φωνάξετε τον μπαμπά σας να με κάνει "ντα", καλύτερα;» ή να πω τον «μεγαλύτερο αδελφό σας», αλλά εκείνος γυρνάει προς την υπάλληλο και λέει:
«Δεσποινίς, αν όταν πάω έχει κλείσει το ταμείο…»
«Θα βρει το μπελά της η γυναίκα», συμπληρώνω εγώ.
«…θα βρείτε εσείς το μπελά σας!» ολοκληρώνει.
Καγχάζω και του λέω «Είστε αστείος. Καλή επιτυχία στο υπόλοιπο της ζωής σας» και φεύγω για να μη μπλέξει η υπάλληλος επειδή το κακομαθημένο ανθρωπάκι θα διάλεγε εκείνη ως ευκολότερο στόχο.

Πιθανώς να είχα άδικο, αφού όντως είχα απομακρυνθεί δύο βήματα, και αν μου έλεγε αυτό απευθείας, θα περίμενα. Αλλά ο συνδυασμός αυτών που είπε και το ύφος του με έκαναν να αντιδράσω. Υπολείπομαι πολύ της αγιοσύνης.

Τεσπά, ας αλλάξω λίγο το ύφος. Προχθές που ήμαστε επίσκεψη στη μάνα μου, η Αθανασία λόγω ζέστης φόρεσε μαγιό και πήγαινε να κάνει ντους σε ντουζιέρα που έχουμε στην αυλή. Ο Αλέξανδρος πετάχτηκε: «Πω-πω, τι ωραίο κορμί!» Γέλασε πολύ η Αθανασία, και φυσικά ανέφερε την ατάκα του γιου μας σε αρκετό άλλο κόσμο. Εγώ, από μεριάς μου, εκπλήττομαι για την δική της έκπληξη: νόμιζα ότι η γυναίκα μου διάβαζε το blog μου… ή μπορεί να το διαβάζει και να μη πιστεύει όσα λέω. Δεν ξέρω, το τι λέμε (ή γράφουμε), τι εννοούμε και το πόσο θέλουν να το πιστέψουν οι υπόλοιποι, ήταν θέμα πρόσφατης συζήτησης και με το φίλο Νίκο.

Λοιπόν, είναι και τρία ανέκδοτα περιστατικά που θέλω να τα εκδώσω ηλεκτρονικά γιατί μου αρέσουν τόσο πολύ και τα έχω αφηγηθεί τόσες φορές σε άλλο κόσμο, που νομίζω αξίζουν δημοσίας κοινοποίησης και απαθανάτισης για πάντα (για όσο υπάρχει το blogger.com, δηλαδή). Και τα τρία αφορούν τον διευθυντή που είχαμε στην εταιρία Silicon Technologies, που είχε το χάρισμα να λέει θεϊκές ατάκες. Ο εν λόγω διευθυντής, λοιπόν, με το κωδικό όνομα «Κώστας» (κάποιοι ξέρετε πολύ καλά ποιον λέω), είχε τα εξής ίδια χαρακτηριστικά: ήταν γαύρος βαμμένος (του στυλ, όταν ερχόταν επίσκεψη κάποιος άλλος ανθυποδιευθυντής του ομίλου που ήταν βάζελος και πέταγε μπηχτές για τον Ολυμπιακό, ο Κώστας τού έλεγε: «καλά, πιες έναν καφέ πρώτα και έρχομαι να σε χλευάσω μετά»), και ήταν παλαιοροκάς («η μουσική σταμάτησε το 78»).

Το πρώτο περιστατικό, λοιπόν, έχει να κάνει ακριβώς με την "παλαιοροκότητα". Τα γραφεία της εταιρίας μας ήταν επάνω σε μεγάλη λεωφόρο της Αθήνας, και δίπλα σε μεγάλο σούπερ-μάρκετ, κάτι που μας ήταν χρήσιμο για τα οικιακά ψώνια.

Μια μέρα, λοιπόν, που πεταγόμουν εγώ στο σούπερ μάρκετ για να ψωνίσω, ο Κώστας επέστρεφε με τα δικά του ψώνια. Δεν τον είχα δει από το πρωί, οπότε του είπα είδηση που είχα ακούσει από το ραδιόφωνο:
«Άκουσα πως οι Iron Maiden έβγαλαν νέο δίσκο¹, και λέει πως θυμίζει πολύ Iron Maiden μέχρι το '85…» και κάνω παύση, επειδή με κοιτάει με ελαφρά θυμηδία, οπότε συμπληρώνω: «…αλλά βέβαια, πού το '85 και πού το '78 όπου σταμάτησε η μουσική…»
Μου απαντάει: «Εντάξει, έβγαλαν δίσκο οι Iron Maiden… για αερόμπικ, καλός θα είναι.»

Το άλλο περιστατικό: είχαμε έναν πωλητή (κωδικό όνομα: «Αντώνης») που ήταν λίγο… πώς να το πω… περίεργος. Με πολλές έννοιες. Λίγο κράτος εν κράτει, λίγο αυθαίρετος αν πίστευε ότι μπορεί να γίνει μια πώληση ασχέτως συνεπειών στην υπόλοιπη εταιρία, λίγο μίζερος, λίγο υπερόπτης. Τέλος πάντων, είχε κάνει μια φορά κάτι το οποίο προκάλεσε πρόβλημα στο τμήμα τιμολογήσεων (κωδικό όνομα: «Ειρήνη» :). Το τμήμα τιμολογήσεων έκρινε απαραίτητο να πάει και να ξεχέσει τον Αντώνη για τη βλακεία που έκανε. Κάποια στιγμή, ο Κώστας που ενημερώθηκε για αυτό που έγινε, έκρινε πως έπρεπε να βγει από το γραφείο για να επιληφθεί και προσωπικά του θέματος, αλλά το τμήμα τιμολογήσεων δεν είχε τελειώσει. Ο Κώστας ξαναμπαίνει στο γραφείο του. Ξαναβγαίνει, αλλά βλέπει ότι ακόμα θα πρέπει να περιμένει. Ξαναμπαίνει. Μετά από λίγο, τρίτη μη προσοδοφόρα έξοδος και επιστροφή στο γραφείο του. Τελικά, χτυπάει το τηλέφωνο της γραμματείας πωλήσεων (κωδικό όνομα: «Αθανασία»). Της λέει ο Κώστας: «Όταν τελειώσει η Ειρήνη με τον Αντώνη… πες σε ένα από τα κομμάτια του να περάσει κι από το γραφείο μου.»

Τέλος, κάποια Χριστούγεννα, είπαμε να πάμε ως εταιρία να φάμε κάπου έξω. Μια κοπέλα στις πωλήσεις (κωδικό όνομα: «Έλενα») κανόνισε τον τόπο. Ήταν το μαγαζί “Cuba in Asia”, κοντά στο Caravel, με κινέζικο φαγητό και κουβανέζικη μουσική (ωκαίει).

Προφανώς πήγαμε πεινασμένοι (τζάμπα φαγητό, τι λέμε τώρα), και ενθουσιασμένοι είδαμε τις πιατελάρες να έρχονται. Ο ενθουσιασμός μας καταλάγιασε αρκετά γρήγορα, αφού —για παράδειγμα— η πιατελάρα της σαλάτας είχε μερικά φύλλα από κάτι πράσινο, μια λωρίδα αγγούρι, μια λωρίδα καρότο και τα λοιπά. Το πιάνετε το νόημα.

Τέλος πάντων, παραγγέλνουμε, κι έρχονται τα πιάτα μας. Την ώρα που χειριζόμασταν τα μαχαιροπήρουνα, που ήταν δυσανάλογα μεγάλα για τις ποσότητες φαγητού (δεύτερο hint, μάλλον περιττό: τα μαχαιροπήρουνα ήταν κανονικού μεγέθους), ο σεφ κάνει το λάθος να πάει δίπλα στον Κώστα:
«Πώς πάμε; Όλα καλά;»
«Μια χαρά, μια χαρά.»
«Το κοτόπουλο; Πώς το βρήκατε;»
Και ο Κώστας, κάνοντας μια κίνηση με το μαχαίρι σπρώχνοντας το φαγητό δεξιά-αριστερά στο πιάτο: «Εντελώς τυχαία.»

¹ ήταν όταν βγήκε το Out of the Silent Planet

1 σχόλιο:

  1. Απίστευτο ατομάκι αυτό το αφεντικό!!! LOLαρα τρελλά με το "εντελώς τυχαία"

    Φιλιάαααααα

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.