Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011

Over coffee


Σχεδόν όλα τα χρόνια που είμαι παντρεμένος, η ένοχη απόλαυση του καφέ στο σπίτι υλοποιείται πάντα ως αυτό που αποκαλείται caffè espresso americano: ένα κύπελλο espresso από την εσπρεσιέρα (κλείνοντας την παροχή νερού όταν το ζουμί αρχίζει να ασπρίζει για να μη «ταγγίσει» η γεύση) αραιωμένο με νερό που έχει ζεσταθεί αλλά δεν έχει βράσει (80-85°C υπολογίζω). Η άλλη εναλλακτική, όταν ξεμένω από εσπρέσο, είναι ελληνικός που έχει βράσει (και πάλι, βγαίνει όταν αρχίζει να φουσκώνει, ανακατεύεται σιγά-σιγά να ξαναπέσουν τα κατακάθια, πάλι λίγο στο μάτι και μετά στο κύπελλο) σε πολύ σιγανή φωτιά.

Δεν είμαι bon-viveur (τα γονίδια μιας προ-προ-προ-προ-προ-γιαγιάς κοντέσας Καμπίτση που ίσως να είχα εκ Κεφαλληνίας, αν υπήρχαν, μάλλον έχουν χαθεί), όμως η συγκεκριμένη γευστική απόλαυση συνεχίζει να μου είναι ακαταμάχητη (μιλάω για απλό Lavazza κόκκινο, ούτε Illy ούτε άλλα πιο περίτεχνα). Μου κακοφαίνεται πια όταν είμαι κάπου και κάνω καφέ από οποιοδήποτε καφέ στιγμής, ή πίνω από καφέ φίλτρου που έχει μείνει κάνα δίωρο. Διευκρινίζω ότι δεν γκρινιάζω στον οποιονδήποτε οικοδεσπότη μου· εμένα μου κακοφαίνεται.

Αφήνω λοιπόν τον πρόλογο για να έρθω στο θέμα, που θυμήθηκα με ενάμιση (ή μισό; ) περίπου χρόνο καθυστέρηση: καλοκαίρι, και είμαι μερικές ημέρες παρέα με τα παιδιά στη μάνα μου, στο Άνω Δασκαλειό κοντά το Σούνιο. Εκεί τριγύρω υπάρχουν και αρκετοί γείτονες που ήταν περίπου γείτονες και στην Ηλιούπολη (πριν πολλά-πολλά χρόνια).

Μια γειτόνισσα, η κυρία Τάδε, έχει τα εξής χαρακτηριστικά: είναι υπεργαμάτη μαγείρισσα (μαγειρεύει πολύ καλά και ποσότητα 2× των αναμενόμενων καλεσμένων της)· είναι άξια μαγαζατόρισσα στο κατάστημα που κρατάει με τον άντρα της· είναι πάρα πολύ καλή γυναίκα· και έχει εμφάνιση που… σε τρομάζει λίγο αν είσαι παιδί. Το λέω απέξω-απέξω αλλά καταλαβαίνετε. Είναι μια περίπτωση που, όταν κάποιος που τη γνωρίζει μιλάει με κάποιον που τη γνώρισε πρόσφατα, πάντα ο διάλογος καταλήγει με ένα «…αλλά είναι πάρα πολύ καλή γυναίκα».

Απόγευμα, λοιπόν, και είμαστε όλοι μαζί καλεσμένοι για καφέ στης κυρίας Τάδε. Πίνω νομίζω έναν ελληνικό, τα παιδιά μασουλάνε κάτι μπισκοτάκια. Εκείνη την περίοδο, ίσως λόγω διαφορετικού γένους (αρσενικό/θηλυκό), διαπίστωσα πως ο Αλέξανδρος πίστευε ότι άλλο άνθρωπος, άλλο γυναίκα· δηλαδή, θεωρούσε πως άνθρωπος είναι ισοδύναμο με άνδρα (σαν μη πολιτικώς ορθό αμερικανάκι, ένα πράμα). Πιστέψτε με, δεν του το είχαμε μάθει στο σπίτι! Είχε καταλήξει μόνος του, ακριβώς όπως όταν ρώταγε «μπαμπά, πώς ανοίγεται το μπουκάλι;» ή όπως ο Μενέλαος κατέληξε πως ο αόριστος του «παίρνω» είναι «έπαρα».

Φανταστείτε, λοιπόν, εμένα την ώρα που έπινα καφέ, και ο Αλέξανδρος να μου δείχνει την κυρία Τάδε και να με ρωτάει μπροστά σε όλους: «Μπαμπά, αυτός είναι άνθρωπος;»

6 σχόλια:

  1. Γέλασα με την ψυχή μου και όχι δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση σου!!!
    Μας αφήνεις με την απορία όμως:εσύ τι απάντησες?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αφού κρατήθηκα να μη βγάλω κάνα καφέ από μύτη, απάντησα το προφανές «Ναι, αγάπη μου, όλοι άνθρωποι είμαστε εδώ. Και οι άντρες και οι γυναίκες είναι άνθρωποι.», ελπίζοντας ότι δεν θα παρεξηγηθεί περαιτέρω και ο Αλέξανδρος και εγώ. Δυστυχώς, είναι εύκολο να κάνει κάποιος εικασίες για το τι μπορεί να έχει ακούσει κάποιο παιδί και λέει αυτά που λέει, και να βρεθείς ένοχος χωρίς να είσαι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. χαχαχαχα
    έχω κι εγώ μία παρόμοια ιστορία. Ο μεγάλος (8 ετών) ήταν στη γιαγιά του και τη ρώτησε πως παντρεύονται οι άνθρωποι κλτ. Αφού δόθηκαν όλες οι εξηγήσεις, ο μεγάλος αποφάνθηκε ότι δεν θα παντρευτεί ποτέ. Ερωτηθείς για το λόγο, είπε ότι δεν θέλει να τραβήξει τα ίδια με τον παπού!
    Άντε να αποδείξεις ότι δεν είπες τίποτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Κουμπάρε , χωρίς πλάκα τώρα και ο Στεφανος "έπαρα" λέει!

    Να αρχίσω να ανησυχώ κουμπάρει ή ακομα;

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Διόλου περίεργο. Είπαμε πως τα πρώτα παιδιά μας έχουν χιαστί τους πατεράδες, ενώ τα δεύτερα είναι δικά μας. Άρα ο Στέφανος ως πρωτότοκος και ο Μενέλαος ως δευτερότοκος έχουν τα ίδια γονίδια (κληρονομούν από το ίδιο απύθμενα μεγαλειώδες αναλυτικό μυαλό, γκουχ-γκουχ, του πατέρα τους).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. "...μιλάω για απλό Lavazza κόκκινο..."

    Ε, ναι! βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να επικυρώσω το θαυμάσιο γούστο σου στον καφέ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Φλυαρείτε.