Ατάκες

Καλό το FB, αλλά πολύ εφήμερο. Αντιγράφω εδώ τις ιστορίες που ίσως να θέλουν αργότερα να διαβάσουν τα παιδιά, αγαπητέ φίλε αναγνώστη Μπάμπη. Μην αλλάζεις πλευρό :)

---

Κόνιτσα, Μεγάλο Σάββατο 2017.

Πρωί, στην κουζίνα. Ο Μενέλαος τρώει πρωινό, ο Αλέξανδρος έχει φάει. Η γιαγιά Ιωάννα έρχεται από την εκκλησία (μάλλον από το άφτερ) και μπαίνει στην κουζίνα. Βλέπει τη φίλη Μαρία να κάθεται στο μπαλκόνι, της λέει: «Μπες μέσα, κούκλα μου, κάνει κρύο έξω.»
«Έχει ήλιο, εντάξει.»
«Ε, όσο ήλιο και να έχει…»

Ο soon to be 11χρονος Αλέξανδρος πετάγεται και λέει: «Άμα κρυώνεις εσύ, γιαγιά, δεν σημαίνει ότι κρυώνουν και οι άλλοι!»
Η γιαγιά τον κοιτά και του λέει: «Εσύ μην αφήσεις να πέσει τίποτα…»
Και ο Αλέξανδρος κατεβάζει το παντελόνι της πυτζάμας και ανακράζει: «Μου έπεσαν τα βρακιά!»

---

Σπίτι, 19 Απριλίου 2017.

Επιστρέψαμε από τας Πασχαλινάς διακοπάς και χαλαρωτικά πριν τον ύπνο χαζέψαμε οικογενειακώς το νέο επεισόδιο από Dr Who. (Ακολουθούν mild spoilers για όποιον δεν είδε το επεισόδιο.)

Σκηνή: η κοπελίτσα είναι στο σπίτι και ακούει την βρύση στο μπάνιο να τρέχει. Η μάνα της την παίρνει τηλέφωνο και έτσι η κοπελίτσα συνειδητοποιεί πως κανονικά θα έπρεπε να είναι μόνη στο σπίτι. Πιάνει μια ομπρέλα και πηγαίνει προς το μπάνιο.
Αλέξανδρος: «Η ξανθιά θα είναι!» (μια κοπέλα που χάθηκε μέσα σε μια λακούβα νερό νωρίτερα)
Αθανασία: «Ο Δόκτορ Χου θα είναι!» (safe bet)
Εγώ: «Ο εαυτός της θα είναι!» (smart-arse)
Ο Μενέλαος λάμπει διά της σιωπής του.
Εγώ: «Άντε να δούμε ποιος από όλους έχει δίκιο.»
Αλέξανδρος: «Όχι όλοι, ο Μενέλαος δεν είπε.»
Εγώ: «Σωστά, ο Μενέλαος δεν μάντεψε κανέναν.»

Η κοπέλα ανοίγει την πόρτα του μπάνιου και μέσα δεν είναι κανένας.
Ο Μενέλαος σηκώνει τα χέρια και λέει: «Νίκησαααααα!»

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, τραβάει την κουρτίνα στη μπανιέρα, και ακόμα δεν βλέπουμε κανέναν. Ο Μενέλαος επαναλαμβάνει: «Νίκησαααααα!», όμως η κάμερα κατεβαίνει μέχρι την υδρορροή και βλέπουμε κάπου βαθιά το μάτι μιας κοπέλας.
Ο Αλέξανδρος λέει: «Ναι, η ξανθιά ήταν.»
Εγώ: «Οπότε τελικά ο Αλέξανδρος είχε δίκιο.»
Μενέλαος: «Έχασααααααα!»

Διάλειμμα Διαφημίσεων

Σας κούρασα με τις κατά συρροήν αναρτήσεις μου και αποφάσισα πως είναι ώρα να κάνουμε ένα διάλειμμα. Ως μεγάλο κεφάλι στην οικονομική διαχείριση, αποφάσισα να πρωτοτυπήσω και αντί να βάλω διαφημίσεις στο πλάι του blog και να βγάλω τρελά λεφτά, θα κάνω μια ανάρτηση που η ίδια είναι διαφήμιση προϊόντος. Φυσικά, η ευφυΐα συνδυάζεται με απειρία, οπότε την διαφήμιση την κάνω αυτοβούλως χωρίς να έχω έρθει σε πρότερη συνεννόηση με την παραγωγό εταιρία, αλλά κάθε έκφραση εκτίμησης από μέρους της (αν ποτέ ανακαλύψει τη διαφήμιση!) είναι καλοδεχούμενη.

Λοιπόν.
Πρόλογος με ευχάριστη φωνή και μελωδικό χαλί:

Είσαι γονιός με τέκνα που τσινάνε όταν είναι ώρα να πιουν το γάλα; Παιδιά που δεν τους αρέσει κανένα κορνφλέκι παρά τον τηλεοπτικό διαφημιστικό βομβαρδισμό; Εγώ δεν έχω τέτοιο πρόβλημα, αλλά σου έχω τη λύση!

Κύριο (και όχι «κυρίως») θέμα:

Πας στο σούπερ μάρκετ και εντοπίζεις το προϊόν που εμφανίζεται στην φωτογραφία στα δεξιά. Είναι αρκετά ευκρινή τα στοιχεία, δεν θα δυσκολευτείς. Ακολουθείς με ευλάβεια τα ακόλουθα βήματα:

• Το βάζεις στο καλάθι/καρότσι.
• Πας στο ταμείο και πληρώνεις. Προαιρετικά έχεις πάρει και άλλα πράγματα, οπότε μην ξεχάσεις να τα πληρώσεις κι αυτά!
• Μεταφέρεις τα ώνια στο σπίτι.
• Αν τα παιδιά σου είναι εκεί, αγκάλιασε και φίλησέ τα για να τους θυμίσεις πόσο πολύ τα αγαπάς.
• Βάλε τα ώνια όλα στην πρέπουσα θέση, εκτός από το προϊόν της φωτογραφίας. Κράτα το στην άκρη.
• Με το προϊόν υπό μάλης, κλείσου σε χώρο όπου δεν θα σε ενοχλήσει κανείς.
• Άνοιξε το κουτί και τσάκισέ τα μόνος σου.
• Απόλαυσε τη νιρβάνα να νιώθεις πλήρης, χοντρύτερος και παντελώς αδιάφορος αν τρώνε υγιεινά και πίνουν το γάλα τους ή όχι τα παιδιά σου.

Είναι απλή η ζωή, τελικά. ☺

Αυτό πια παραπάει

Βλέπαμε το Ant-Man οικογενειακώς, και κάποια στιγμή βλέπω κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ υπάρχει: στη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, ο καλός πετάει ένα βαγόνι από τον Τομάς το τρενάκι στον κακό, και ο κακός το χτυπάει με λέιζερ και αυτό ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ.

Όπως καταλαβαίνετε, επιτόπου βαράω μπιέλα και πατάω παύση και λέω: «Πάνε καλά; Εκρήγνυται το βαγόνι; Τι έχει μέσα και εκρήγνυται;!» Ο Αλέξανδρος συμφωνεί, και το μόνο θήλυ της οικογένειας μας κοιτάει κοροϊδευτικά και λέει: «Αυτό σας πείραξε;»

Και φυσικά αυτή η ατάκα είναι που μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Εγώ αρχίζω να εξηγώ φωνάζοντας το factual error όσο πιο επιστημονικά μπορώ (λέιζερ, ταχύτητα μετατροπής αποθηκευμένης ενέργειας σε θερμική κτλ), ο Αλέξανδρος αρχίζει να αναπτύσσει τις ψευδοθεωρίες που τόσο εύκολα χρησιμοποιεί ώστε στο μέλλον να ζαλίζει τα κορίτσια και τους ψηφοφόρους του, ενώ ο Μενέλαος επιδεικνύει τυπική συμπεριφορά των σπηλαίων, σχεδόν αφρίζοντας, ουρλιάζοντας ακατάληπτα, χοροπηδώντας εδώ κι εκεί και προσπαθώντας να διαρρήξει τα ιμάτιά του.

Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών, κυρίες και κύριοι: πώς τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση.

★

Λίγο αργότερα, στη διαδικασία αποφυγής της επανάληψης των μαθημάτων πριν την αποφράδα σχολική εβδομάδα, με φωνάζει ο Μενέλαος και μου λέει: «Μπαμπά, βλέπεις αυτό το μαύρο σημαδάκι στον τοίχο απέναντι;»

Πάμε μαζί από το σαλόνι στο χολ, όπου κάπου κοντά στον μικρό καθρέφτη που έχουμε δίπλα στην εξώπορτα υπάρχει ένα πεθαμένο κουνούπι από το καλοκαίρι (το κουνούπι που έχουμε αφήσει εκεί ως προειδοποίηση στα άλλα, ώστε να ξέρουν ότι we don't need no stinking mosquitoes in here, ότι δεν θα ανεχτούμε παραβίαση του εναέριου χώρου μας από κομμουνιστικά (red-lovin', get it?) ιπτάμενα και χωρίς προειδοποίηση θα εξαπολύσουμε τα παντοφλικά μας συστήματα εναντίον τους), και μου λέει ο Μενέλαος: «Να ο Ant-Man, μπαμπά.»

«Όχι, παιδί μου» του λέω, «αυτός είναι ο Κνούπ-Man.»

Οπτικοακουστική βιβλιοθήκη

Γενικώς, ο μικρός Μενέλαος έχει μια πολύ καλή μνήμη για σχήματα και σύμβολα. Συχνά, βλέποντας μια ταινία, πετάγεται να πει «Κοίτα, μπαμπά, το σύμβολο από το…» και αναφέρει πού είχε ξαναδεί αυτό το σύμβολο/σχήμα/οτιδήποτε.

Σήμερα όμως με εντυπωσίασε με την ακουστική πλευρά του θέματος. Βλέπαμε τους Κυνηγούς της Χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark) (με αφορμή που ξεκινήσαμε να παίζουμε στο ScummVM το Indiana Jones and the Fate of Atlantis), και σε μια σκηνή με πομπή αυτοκινήτων πέφτει κραυγάζοντας ένας γερμανός στρατιώτης στο παρμπρίζ του από πίσω τζιπ. Πετάγεται, λοιπόν, ο Μενέλαος και είπε: «Περίμενε, μπαμπά! Αυτή την κραυγή την έχει σε πολλά, την έχω ξανακούσει!»

Εγώ έχω το πλεονέκτημα να ξέρω αυτήν την κραυγή, αλλά ο Μενέλαος την εντόπισε μόνος του…

Στο ατάκα-τάκα

Έχω πολύ καιρό να γράψω εδώ, στην ήσυχη γωνιά μου, χωρίς έξωθεν (εκατέρωθεν…) παρενοχλήσεις. Οπότε θα αποτυπώσω για ακόμα μία φορά τα φραστικά πάρε-δώσε με τα τέκνα, ελπίζοντας πως θα διατηρηθούν αρκετά χρόνια ώστε να έχουν να διαβάζουν, κι ας μη βάζω πολλές εικονίτσες!

★

Ήμαστε μαζί στο σπίτι, μετά το τέλος του σχολείου και πριν το παρκάρισμα σε παππουδογιαγιάδες. Σε εμάς, αυτό σημαίνει πως θα αργήσουμε να κοιμηθούμε όσο μπορούμε.

Τεσπά, έχουν πάει με τα χίλια ζόρια να ξαπλώσουν, και εκκρεμεί να πάω να κάτσω λίγο μαζί τους. Στη φάση που είμαι για μέσα, ακούω τυπικό αδερφικό σαματά. (Α, ναι, ξεχνάω κάτι που δεν ξέρω αν το έχω καταστήσει σαφές: είμαι φανατικός οπαδός της ειλικρίνειας, και από εμένα προς εκείνους, και από εκείνους προς εμένα, υποστηρίζοντας μάλιστα πως όλα θα τα βρούμε, αρκεί να μη λέμε ψέματα μεταξύ μας. Το έχουν εμπεδώσει στην πράξη πολλάκις.)

Πάω, λοιπόν, μέσα, και ξεκινάει το κλασικό θέμα:
–Τι έγινε;
–Ο Αλέξανδρος μου είπε πως είμαι βλάκας!
–Δεν σε είπα βλάκα, είπα—
–Με είπες!
–Δεν σε είπα!
(REPEAT UNTIL thermal_death_of_universe).
Οπότε είπα να παρέμβω. Γυρνάω προς τον Μενέλαο:
–Μενέλαε, παιδί μου, είναι απλό. Είσαι βλάκας;
–Όχι!
–Ε, τότε μη δίνεις σημασία σε ό,τι κι αν σου πει ο Αλέξανδρος.

Κάθομαι λίγο στον έναν (Αλέξανδρο), μετά στον άλλον (Μενέλαο), μετά είναι ώρα να φύγω. Τότε είναι η στιγμή που παραδοσιακά θυμούνται πως κάτι έχουν ξεχάσει, οτιδήποτε για να σηκωθούν για μια τελευταία βόλτα. Λέει ο Μενέλαος:
–Ξέχασα το νερό μου! Θα διψάσω!
–Ε, άμα είναι να διψάσεις, πήγαινε πάρε το.
Στη διαδικασία των κινήσεων για να σηκωθεί, πιάνει κάτι.
–Ωχ. Εδώ το έχω. Νόμιζα πως είναι μέσα. (με απογοήτευση που δεν έπιασε το κόλπο)
Τον κοιτάω στο μισοσκόταδο σοβαρά και του λέω:
–Μενέλαε, σου έκανα μια ερώτηση πριν… και νομίζω πως μου είπες ψέματα.

Γελούσαμε και οι τρεις μαζί. Λάτρεψα τη στιγμή.

Την επόμενη ημέρα, τους πήγαινα για τη μάνα μου, οπότε τους είπα πως περιέγραψα το χθεσινοβραδινό στον νονό Αργύρη για να γελάσει εκείνος. Επαναλαμβάνω όλη τη στιχομυθία, γιατί τους αρέσει να ακούν έξωθεν τα κατορθώματά τους. (Θα πρέπει να γυρνάω ταινία τη ζωή τους με voice-over, όπως μου ζητούν να κάνω καμιά φορά όταν μάχονται ή παίζουν μπάλα). Αφού ξαναγελάμε, λέει ο Αλέξανδρος:
–Βγήκε αληθινή η προφητεία!
–Ποια προφητεία, παιδάκι μου;
–Ότι είναι βλάκας ο Μενέλαος.
–Γιατί προφητεία;!
–Αφού από πριν το είπα!

★

Προχθές πήγαμε από τη μάνα μου, όπου τους έχουμε παρκάρει, για να περάσουμε μεγάλο μέρος του ΣΚ παρέα. Ήταν οι μέρες που αποφασίσαμε οικογενειακώς να επενδύσουμε στην εκμάθηση χαρτοπαιγνίων, και δη αγωνίας ή δηλωτής. Ο Μενέλαος (αναμενόμενα) φαίνεται να είναι μεγάλο χαρτόμουτρο, και θα ψάξω να βρω πώς ακριβώς θα προωθήσω το ταλέντο του παιδιού.

Κατόπιν προτίμησης του Αλέξανδρου, κάποια στιγμή βρεθήκαμε μοιρασμένοι σε ζεύγη: ο Μενέλαος με την Αθανασία, και εγώ με τον Αλέξανδρο. Παίζαμε, λοιπόν, αγωνία, και κάποια στιγμή μου λέει ο Αλέξανδρος:
–Μου αρέσει πολύ να παίζω χαρτιά μαζί σου!
–Χαίρομαι, αγάπη μου.
Σιωπή ελάχιστων δευτερολέπτων, και μου λέει:
–Εσύ δεν έχεις κανένα κομπλιμέντο να μου πεις;

Η τέχνη και πώς να την εκτιμήσετε

Αράξτε· σήμερα σηκώθηκα με διάθεση να γράψω για την τέχνη, για τον δημιουργό και για τον αποδέκτη, για το μήνυμα και το περιεχόμενο, για τις μεταπληροφορίες, πόσα κερδίζεις και πόσα μπορεί να χάνεις θαυμάζοντας την τέχνη.¹

Πολλές οι τέχνες και δύσκολο να τις απαριθμήσεις².  Σήμερα θα εστιάσω στη ζωγραφική.

Βλέπεις έναν πίνακα, και αν αφεθείς, θα μάθεις, θα νιώσεις, θα συμπεράνεις.  Δεν είναι μόνο το θέμα.  Σαν τη μη λεκτική επικοινωνία μεταξύ ανθρώπων στην καθημερινότητα³, θα σου πει πολλά για τον καλλιτέχνη, ή τουλάχιστον για την περίοδο και αυτά που ένιωθε όταν δημιουργούσε αυτό που θαυμάζεις.

Και, όπως είπα, δεν είναι μόνο αυτά που θα μάθεις· είναι κι αυτά που θα νιώσεις.  Μπορεί να σε αγγίξει η τεχνοτροπία, μπορεί να είναι μια λεπτομέρεια, μπορεί να είναι το σύνολο· οτιδήποτε, δεν έχει σημασία· ίσως νιώσεις μια μικρή ή μεγάλη ταύτιση, την αίσθηση πως ο καλλιτέχνης σε άγγιξε, γίνατε φίλοι, κάτσατε κάποτε μαζί και ήπιατε ένα ποτό και μοιραστήκατε τεμάχια ψυχής.

Μπορεί να σε αγγίξουν και τα πολλαπλά επίπεδα του μηνύματος (διότι η τέχνη είναι μήνυμα!), όπως εκείνος ο πίνακας του δεν θυμάμαι ποιου, που είναι η εικόνα μιας πίπας και η λεζάντα γράφει «Ceci n'est pas une pipe» (αυτή δεν είναι πίπα), αφού όντως δεν είναι.  Τότε δέχεσαι πως στην περίοδο που ο καλλιτέχνης έφτιαξε το έργο του, δεν του αρκούσε μόνο η κατάθεση ψυχής του, αλλά ήθελε να αφυπνίσει και τη δική σου αντίληψη, να σε προβληματίσει, να σε ταρακουνήσει, να σε κάνει να αμφισβητήσεις, να σε κάνει να μην εστιάζεις αλλά να εναλλάσσεσαι μεταξύ επιπέδων, ή καμιά φορά να τα βλέπεις όλα μαζί.

Μπορεί, βέβαια, να δεις πολλά περισσότερα από τις προθέσεις του καλλιτέχνη.  Τότε, μέσω της τέχνης, μαθαίνεις πράγματα για εσένα.  Η ερμηνεία που δίνεις είναι ένα μικρό καθρέφτισμα.

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες, αλλά θα σε κούραζα, αγαπητέ αναγνώστη⁴.  Οπότε θα έρθω στο θέμα μου⁵.

Σήμερα το πρωί πήραμε τους «ελέγχους» από το σχολείο.  Στην τάξη του Αλέξανδρου είδα την ακόλουθη ζωγραφιά, έτσι όπως τη βλέπετε, λιτή και ανυπόγραφη· ψόφησα στο γέλιο:

¹ ή, πιο συνοπτικά: σηκώθηκα με κουλτουρόκαβλες
² δεν είναι σαν τις εννέα Μούσες που τις πετυχαίνεις σε σταυρόλεξα, άρα έχεις ένα λόγο να τις θυμάσαι όλες
³ που αποτελεί το πιο σημαντικό κομμάτι της επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων κι ας προσποιούμαστε ότι δεν υφίσταται ή ότι οι άλλοι δεν μπορούν να καταλάβουν πολλά περισσότερα από όσα λέμε φραστικά, επειδή είμαστε τόσο γαμάτοι παίχτες πόκερ όλοι μας και κρυβόμαστε τέλεια οπότε ένα «μα δεν είπα τίποτα! είπα εγώ αυτό;» αρκεί
⁴ ναι, φίλε Μπάμπη, εσένα εννοώ
⁵ το είχα και στο σχολείο αυτό το θέμα, δηλαδή δύο σελίδες πρόλογο και μια παράγραφο για θέμα. δυστυχώς τότε δεν με άφηναν να βάζω υποσημειώσεις, δεν ξέρω γιατί

Πρόσφατες ατάκες

Σημερινές, actually

Γυρίσαμε από σχολείο. Τους φτιάχνω μεζεκλίκι (ψωμί με ροκφόρ και μαργαρίνη και ξερό σκόρδο, έχουμε εξεζητημένα γούστα), βάζω φασολάκια να φάω.

Ο Αλέξανδρος έρχεται να μου πει: «Αν με είδες να κοιτάζω την ταμπλέτα πριν κάνω τα μαθήματα, να ξέρεις ότι μπήκα να δω μόνο μια στιγμή αν χρειάζεται τίποτα η φάρμα και να γυρίσω τον τροχό.»
Τον αγκαλιάζω και του απαντώ «Μα με έχεις κάνει να σε εμπιστεύομαι ότι θα κάνεις αυτό που πρέπει χωρίς να ξεχαστείς, και χαίρομαι για αυτό. Εν αντιθέσει με τον Μενέλαο…» και γυρνάω να κοιτάξω τον Μενέλαο, που κοιτάζει το ταβάνι, σηκώνει τα χέρια ψηλά, φωνάζει: «Εξωγήινοι! Εξωγήινοι!» και το βάζει στα πόδια.

⁂

Κάθομαι να φάω, και κάθεται και ο Μενέλαος δίπλα για να κάνει τη φωτοτυπία του. Ο Αλέξανδρος κάθεται στο σαλόνι. Έρχεται μια στιγμή να ξύσει το μολύβι του με την ξύστρα του Μενέλαου και λέει: «Αυτό δεν είναι ξύστρα, είναι ένας δαίμονας που καταστρέφει τα μολύβια.» Πάει πάλι μέσα. Ο Μενέλαος του φωνάζει: «Μα ξύστρα είναι!» Του λέω «Αστείο έκανε ο Αλέξανδρος, βρε.» Έρχεται πάλι ο Αλέξανδρος και λέει σοβαρά: «Δεν είναι καθόλου αστείο. Το εννοώ.» και μου δείχνει το κακοξυσμένο μολύβι.

⁂

Κάνει μαθηματικές πράξεις ο Μενέλαος δίπλα, με την περιστασιακή βοήθεια από εμένα, συνήθως δια της Σωκρατικής και ένα σωρό παραπλήσια παραδείγματα που ή θα βοηθήσουν το παιδί ή θα το καταρρακώσουν εντελώς διανοητικά, αλλά τι να κάνουμε, εγώ τους έτυχα. Γράφει μόνος του το «34» δίπλα στο 32+2 και μου λέει: «Κόντεψα να βάλω τόνο, γιατί μέσα στο μυαλό μου σκεφτόμουν: "Τριάντα τέεεεεεεσσερα"!»

(Αυτά για την ώρα, πάω να συνεχίσω τα φασολάκια. Αναρωτιέμαι: αν έτρωγα μακαρόνια με κιμά, με την ίδια προθυμία θα σηκωνόμουν για να αποτυπώσω στην ιστορία τον συγκλονιστικό τρόπο σκέψης των μικρών μου; Άσκηση για τον μαθητή.)

⁂

Είναι πια απόγευμα, και έχουμε μαζευτεί όλοι στο σπίτι. Η Αθανασία ετοιμάζει μπιφτέκια με πατάτες για αύριο και ο Μενέλαος πάει και της λέει: «Μαμά, διψάω, θέλω νερό.» Του απαντάει η μάνα του: «Δεν μπορώ τώρα, πλάθω μπιφτέκια.»
Ρωτάει, λοιπόν, εύλογα ο Μενέλαος: «Και είναι πιο σημαντικά τα μπιφτέκια από εμένα που διψάω;»
«Ναι, αυτή τη στιγμή είναι.» του λέει η μάνα του.
«Μπορείς να αντέξεις δύο λεπτά μέχρι να πιεις νερό.» παρεμβαίνω κι εγώ.
«Όχι, κοίτα!» λέει ο Μενέλαος όρθιος δίπλα στην καρέκλα του και λιποθυμάει, ευτυχώς χωρίς να πέσει με πολλή φόρα ο κορμός του πάνω στην καρέκλα, λες και το έκανε επίτηδες. Τυχερό αυτό το παιδί.