Μελανκολία ντι Σετέμπρε (εκ των προτέρων)

Ο Αλέξανδρος ήταν να μείνει όλη την εβδομάδα στη μάνα μου και να τον παίρναμε σήμερα. Όμως είχε μελαγχολήσει. Πέρναγε καλά, πήγε και στη θάλασσα, έπαιζε με νερό σε αυτοσχέδια πισίνα (βλ.λ. λεκάνη ρούχων), αλλά ώρες-ώρες τον έπιανε το παράπονο. Μας πήρε η μάνα μου τηλέφωνο βουρκωμένη, να μας πει ότι κοιτάει τις φωτογραφίες μας και κλαίει. Πήγαμε και τον πήραμε από προχτές το απόγευμα.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν ποτέ, Αλέξανδρε, διαβάσεις αυτό το κείμενο στην εφηβεία σου ή αργότερα, όταν θα μας γράφεις στα παπάρια σου και θα την κοπανάς από το σπίτι με την παραμικρή αφορμή, να ξέρεις ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Τσογλάνι. Με σύγχισες πάλι :)

Το τρίβιο της ημέρας: ο πιο δίκαιος τρόπος να μοιραστεί οτιδήποτε σε ν άτομα, είναι ένας να μοιράσει, και να επιλέξουν από ένα κομμάτι οι υπόλοιποι ν-1 αφήνοντας το τελευταίο για αυτόν που έκανε τη μοιρασιά.

Dancing (& Talking)

Το είδα στο blog του Fake Steve Ballmer και το ζήλεψα:



Update: το σχόλιο του Azrael έχει το πρωτότυπο video (και μπορείτε στο site του Matt Harding να ζηλέψετε, παρέα με εμένα και τον φίλο μου τον Αργύρη, διαβάζοντας όλη την ιστορία). Απλά να παραθέσω και το άλλο video που μου άρεσε:



Ο πατέρας μου πήρε ένα ποδηλατάκι στον Αλέξανδρο, αλλά κατόπιν όλης της μυθολογίας (όπως την έχει μάθει από εμάς) περί μηχανών και γενικώς μη αυτοκινήτων, δεν του καθόταν καλά να το οδηγεί χωρίς κράνος. Πήγα μαζί του και πήραμε ένα κράνος. Δεν έχω ανεβάσει ακόμα φωτό και βίντεο, αλλά κάποια στιγμή θα δείτε και τον Darth 'Xander.

Ο Αλέξανδρος ουσιαστικά ακόμα δεν μιλάει, αλλά συνεννοούμαστε. Ανοίγω παρένθεση εδώ:

Χτες το απόγευμα, είμαι στο σαλόνι ξάπλα και ο Αλ κάθεται επάνω μου. Στη μουργέλα της ζέστης, είχα μισοκοιμηθεί, και ξύπνησα με έντονη φαγούρα στο αυτί. Κάτι μου έλεγε η Αθανασία από μέσα την ώρα που το έξυνα, της φωνάζω «Δεν σε ακούω, κάτι με τσίμπησε στο αυτί και έχει βγάλει και σπυράκι.»
«Μπαμπά!», ο Αλ. Γυρνάω τον κοιτάω. Καπακώνει το δεξί του αυτί. «Όχι, το άλλο.» Σκύβει να δει το αριστερό μου αυτί. Με κοιτάει, χτυπάει τις παλάμες του ερωτηματικά. «Ναι, μάλλον κουνούπι» του λέω εγώ. Κλείνω την παρένθεση.

Απλά δεν δίνει προτεραιότητα στις ίδιες λέξεις που θα έδινα κι εγώ. Ας πούμε, θα προτιμούσα να μου έλεγε «νερό» και όχι το γαλλομαθές “eau”, αντί να μου λέει «αουντί» όταν τον ρωτάω «ποιο είναι το αγαπημένο σου αυτοκίνητο;». Επίσης, του αρέσουν τα «άπα» (Opel), «ιζτ» (Citroën), «α» (Fiat, αλλά και «θεία»). Τα τζιπάκια είναι ειδική κατηγορία, είναι όλα «νουνού», επειδή ο νονός του Γιάννης οδηγάει ενίοτε ένα Rav4.

Σήμερα θα πάμε και θα τον εγκαταλείψουμε έξω από μια πόρτα. Εντάξει, όχι ακριβώς. Θα τον πάμε να κάτσει με τη μάνα μου μερικές μέρες. Και πέρσι είχε γίνει αυτό, με την προφανή μέθοδο «πάμε μια βόλτα με το καροτσάκι όσην ώρα σε εγκαταλείπουν ανύποπτα οι γονείς σου», και όταν πήγαμε να τον ξαναπάρουμε, για μερικά λεπτά κράταγε μούτρα στη μάνα του. Να δούμε πώς θα πάει φέτος. Άσε που θα λείψω και τρεις εβδομάδες στο Βόλο για δουλειά.

Ο μικρός Μενέλαος πάει καλά, παρεμπιπτόντως. Ωραίος πατέρας είμαι, μεροληπτώ. Θα το διορθώσω στο μέλλον.

We don't need no stinking CLI

Ο τίτλος του θέματος αφιερώνεται (κατ' αρχήν) σε όσους πιστεύουν πως το Windows command line δεν είναι απαραίτητο.

Σε έναν Windows 2003 server, προσπαθώ να σβήσω έναν φάκελο:



Πράγματι, ο ένας από τους δύο φακέλους κατεβαίνει πολλά επίπεδα. Αλλά κατεβαίνει. Τα αρχεία είναι προσβάσιμα από την εφαρμογή που θέλει να τα διαβάσει, τουλάχιστον, μιας και ο Explorer από ένα βάθος και μετά, τα παίζει:



Ούτε το Properties δεν φαίνεται. Φυσικά τα αρχεία δεν ανοίγουν. Ας τα σβήσω από το command line, λοιπόν:



Μαγκιά; Τα αρχεία υπάρχουν. Δημιουργήθηκαν. Πιθανώς μέσω του POSIX compatibility layer, αφού τα αρχεία τα ξεπακετάρισε ο Apache. Τώρα δεν μπορώ να τα σβήσω ή να τα ανοίξω. Ίσως να μπορώ βάζοντας Cygwin. Ίσως να μπορεί να τα σβήσει ο Apache με κάποιο τρόπο. Ίσως να μπορώ να τα ανεβάζω προς τα επάνω επίπεδο προς επίπεδο (αν και αμφιβάλλω).

Το σίγουρο είναι πως δουλεύω με ένα ασυνεπές λειτουργικό. Αν το path length είναι εκτός των ορίων σου, σε παρακαλώ να με σταματήσεις όταν το κάνω, όχι όταν πάω να το ξεκάνω.

Ας αλλάξω λοιπόν τον τίτλο του θέματος σε:

We don't need no stinking GUI and CLI.

διότι δεν απέδειξα πως το windows command line είναι περιττό. Περισσότερο είναι σαν να προσέφερα ακόμα μια ένδειξη πως τα windows δεν πάνε πολύ καλά.

You sexy mother sucker (ex)

Νέα βίντεο! Βασικά, παλαιότερα, αλλά τώρα τα μετέφερα στο youtube.

Σοκολάτα! (22 Μαρτίου):



Πορνοστάρ (1η Απριλίου):



Τα δύο αδέλφια μαζί (20 Μαΐου) στο σαλόνι:

Μαϊντανός, 50 λεπτά το ματσάκι

Ίσως η τιμή να είναι αρκετά ετεροχρονισμένη, και ο μαϊντανός να τιμάται περισσότερο πια.

Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν πρόκειται να με πει μαϊντανό επειδή βγαίνω να πω την άποψή μου στο blog μου. Τελικά, ίσως αυτή να είναι η πραγματική μαγκιά του blog: κανείς δεν χρειάζεται να σε ρωτήσει για να μιλήσεις.

Περί γάμων ομοφύλων, λοιπόν, (υποκριτικά «όχι ομοφυλοφίλων»): ας παντρεύονται. Ας έχουν τα ίδια δικαιώματα στο γάμο όπως οι υπόλοιποι. Δεν είμαι ο πιο προχώ άνθρωπος που ξέρετε, αλλά πιστεύω πως σέβομαι το δικαίωμα του άλλου να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει.

Έχω αντίρρηση, όμως, και βάσιμη, στο να αναθρέψουν παιδιά ομόφυλοι σύζυγοι. Όταν πήγα πρώτη δημοτικού, η μητέρα μου δεν είχε ξαναπαντρευτεί ακόμα (οι γονείς μου είχαν χωρίσει από όταν ήμουν 2½ ετών), και θυμάμαι πώς ένιωθα που δεν υπαγόμουν κι εγώ σε μια κανονική πυρηνική οικογένεια, όπως την παρουσίαζε το αλφαβητάρι και όπως είχαν οι περισσότεροι από τους συμμαθητάς μου. Θα μου πεις: μόνο αυτό είναι το πρόβλημα; Η σύγκριση με τους άλλους;

Τα παιδιά που θα μεγαλώσουν με ομόφυλους γονείς, θα έχουν πρόβλημα από τα άλλα παιδιά, και θα έχουν για αρκετές γενιές ακόμα (δεν ρισκάρω να προβλέψω αριθμό γενεών). Γιατί να τα υποβάλει κανείς σε τέτοια δοκιμασία; Υπέρ της απόψεώς μου είναι και ο διαχωρισμός γάμου και οικογένειας από το σύνταγμα και τους νόμους, τον οποίο διαχωρισμό χρησιμοποιούν και ως επιχείρημα οι υποστηρικτές του γάμου ομοφύλων.

Φαίνομαι να το περνάω πολύ ρηχά το θέμα, αλλά τι στο διάλο, για πάρτη μου γράφω. Αν με στριμώξει κανείς, μπορώ να επεκταθώ. Για την ώρα, σταματάω εδώ.

Το puzzle της εβδομάδας

Με αφορμή κάποιο σχόλιό μου σε άλλο blog, σας καλώ να ξεκινήσετε από εδώ:

アデヤ

και να καταλήξετε στο επώνυμο μιας διασημότητας της ελληνικής τηλεόρασης. Ο Αργύρης παρακαλείται να μην παίξει. Και ναι, είναι ακόμα ένα πρόβλημα που με τη βοήθεια της python θα λυνόταν πολύ πιο εύκολα.

Εν τω μεταξύ, μήπως να κάνουμε τρίτο παιδί με την συμβία; Έχει νόημα, αν βγάλουμε άδεια ταξί, οπότε οι τρεις νονοί, πια, θα το δουλεύουν σε οκτάωρες βάρδιες κι εμείς θα καθόμαστε. Εκτός κι αν βαφτίσω κι εγώ κανένα παιδί κάποιου άλλου πολυτέκνου.

Tonotil

Νύχτα, άγρια χαράματα, και χαζοβλέπω μια ταινία στο PC, διορθώνοντας υπότιτλους. Ο Αλέξανδρος κάτι δυσάρεστο θα βλέπει στον ύπνο του και αρχίζει τη σειρήνα. Τρέχω δίπλα του και ακουμπάω την πλάτη του. Σταματάει.

Τέτοιες στιγμές σε γιγαντώνουν.

ΥΓ το ξέρω πως κάποια στιγμή θα πέσω από το βάθρο. Το παλεύω να είμαι προετοιμασμένος.

3d art, μα εντελώς

Ελλείψει γρηγορότερων συνδέσεων, και μέχρι να τα ζητήσετε σε καλύτερη ποιότητα από εμένα, δείτε:

The Cathedral

Fallen Art

Επέλεξα επίτηδες τα μη αγγλικά links ώστε να μη ξέρετε τι θα δείτε, αν δεν τα έχετε δει.

Το βαθύτερο νόημα το βρίσκει ο καθένας μας. Οι βαθμοί που παίρναμε για τις απόψεις μας όταν κάναμε λογοτεχνία στο σχολείο ήταν από τις μεγαλύτερες απάτες που έχουν γίνει εις βάρος μας.