Γαμώτο, να μη κρατάς μια κάμερα τις κατάλληλες στιγμές.
Βιώνω αυτό που λένε πως τα δεύτερα παιδιά μεγαλώνουν πολύ πιο γρήγορα από τα πρώτα. Κάποια στιγμή πριν δύο εβδομάδες, όταν ο Μενέλαος ξύπνησε από το μεσημεριανό του ύπνο, με φώναξε με τον κλασικό τρόπο: κλαίγοντας. Πάω και του λέω: «Δεν χρειάζεται να κλαις, άμα ξυπνάς. Μπορείς να με φωνάζεις.» Όντως, έκτοτε όποτε ξυπνάει, με φωνάζει. Το «μπαμπά» ήταν η λέξη που του ερχόταν εύκολη εξ αρχής, μετά ήταν το «μαμά», μετά ήταν το «μπαμπά;», και όταν τον κοίταζες, σου έλεγε «Άντε!» και γέλαγε, και τώρα πρόσφατα έχει αρχίσει να λέει «Γιαγιά», «Παπ'μ», «Βαβ βαβ» το σκυλάκι και τα λοιπά.
Με φωνάζει, λοιπόν, σήμερα. Καθόμουν στην κουζίνα και έβλεπα ένα επεισόδιο από το “Apparitions”, και του λέω: «Τώρα, τώρα έρχομαι.» Πάω μέσα, καθόταν στην κούνια του. Ο Αλέξανδρος είχε τα μάτια μισάνοιχτα, του λέω «Κοιμήσου λίγο ακόμα εσύ, και με φωνάζεις μετά.» Κλείνει τα μάτια, σηκώνω τον Μενέλαο και πάμε στην κουζίνα. Κάθεται και παίζει με ένα μεγάλο ρολό χαρτί κουζίνας από κάτω από το τραπέζι, και εγώ του λέω: «Κάτσε λίγο παίξε, και σε λίγο θα πάμε μέσα.» (στο σαλόνι).
Τσουπ, σηκώνεται και πάει μόνος του στο σαλόνι, και τον ακολουθώ. Ζορίζεται, τεντώνεται, φτάνει το κουμπί της τηλεόρασης, την ανάβει, και πάει και σκαρφαλώνει στον καναπέ και αρχίζει να βλέπει.
Είμαι χαζομπαμπάς, τι να κάνουμε;
Μετά από λίγο που με φώναξε και ο Αλέξανδρος, τον παίρνω κι αυτόν στο σαλόνι, και του λέω την ιστορία με το Μενέλαο. Ε, αφού γέλασα στο τέλος ο ίδιος, γέλασε και ο Αλέξανδρος, και πάει και χώνει μια αδερφική σπρωξιά στο Μενέλαο, ο οποίος ευτυχώς έχει μάθει να πέφτει. Ναι, έχουν μπει ήδη στη φάση όπου ο Αλέξανδρος τον ζορίζει όποτε μπορεί, ενώ ο μικρός ακόμα δείχνει καλή προαίρεση, αλλά το μέλλον προμηνύεται σκοτεινό…
Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2009
Δευτέρα 9 Φεβρουαρίου 2009
Το σύνδρομο της cheerleader
Καθόμουν με τα παιδιά τώρα το απόγευμα και χορεύαμε με μουσική δυνατά (κάτι σαν το Wii Fit, αλλά χωρίς το Wii και χωρίς το mat, για να καταλαβαίνουν οι νεότεροι αναγνώστες μας· θα επανέλθω αργότερα στο θέμα αυτό), και κάποια στιγμή που βαρεθήκαμε (κουράστηκα, δηλαδή), για να τους αποσπάσω, έφερα ένα παλιό album με σπάνιες φωτογραφίες μου (ξέρετε, δύο από τα 8, τρεις από τα 12, 9 από τα 17½ λόγω πενταήμερης κτλ) και τους έδειχνα πώς ήταν ο μπαμπάς.
Κάποια στιγμή, πρόσεξα έναν ειρμό στις περιγραφές μου:
«Να, αυτός είναι ο Αλέξανδρος, που είχε έρθει στο σπίτι μας, με τη Μαρία και το μωρό το Δημήτρη. Ναι, είχε μαλλιά τότε!»
«Να κι ο νονός ο Αργύρης. Ναι, κι αυτός είχε μαλλιά τότε.»
«Ποιος είναι αυτός; Ο νονός ο Γιάννης. Είδες μαλλιά που είχε;»
Χμ.
Από τη μικρή παρέα που είχα κρατήσει από το σχολείο, ο μόνος άλλος που έχει ακόμα μαλλιά, είναι ο Βασίλης, αλλά μ' αυτόν είμαστε ψευτοτσακωμένοι. Δηλαδή, δεν είμαστε, αλλά έχουμε ουσιαστικά χαθεί.
Μήπως τελικά και υποσυνείδητα είμαι ωραιοπαθής (=ψωνάρα) και φροντίζω να περιτριγυρίζομαι από (=να κρατάω επαφές με), ε, φίλους που, ε, έχουν πολύ περισσότερη τεστοστερόνη από εμένα, για να φαίνομαι καλύτερος εγώ που έχω ακόμα τρίχες; Λέμε τώρα.
Κατά τα άλλα: η προπόνηση του Αλέξανδρου συνεχίζει με εντατικούς ρυθμούς:
Προσέξατε, βέβαια, πως κάνουμε μαζί πράξη και θεωρία ποδοσφαίρου. Το άθλημα δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής, αλλά και τακτικής!
Όχι ότι θυμάται πάντα την τακτική:
…αλλά τουλάχιστον έχει καλύτερα ποσοστά επιτυχών βολών από τα τρία τέταρτα της εθνικής μας ομάδας.
Αυτά γενικώς.
Προηγουμένως είπα πως θα επανέλθω. Επανέρχομαι λοιπόν.
Λέγαμε για το Wii Fit, με το οποίο παίξαμε και γελάσαμε στο σπίτι του Νίκου, όπως επίσης και Guitar Hero (εγώ έπαιρνα το μπάσο και τραγουδούσα παράφωνα για τον αδικοχαμένο πιλότο πατέρα μου και την παλιοτσούλα που πήγε στην Αμερική και με κεράτωσε) και Wii Sports. Παρότι ξεπεράστηκε ο κύριος σκόπελος για να πάρουμε ένα Wii κι εμείς (=γκαύλωσε η Αθανασία), θα το αποφύγουμε προς το παρόν για οικονομικούς λόγους (διότι δεν είναι μόνο το Wii…).
Αλλά ως γνωστόν, πενία τέχνας κατεργάζεται:
Κάποια στιγμή, πρόσεξα έναν ειρμό στις περιγραφές μου:
«Να, αυτός είναι ο Αλέξανδρος, που είχε έρθει στο σπίτι μας, με τη Μαρία και το μωρό το Δημήτρη. Ναι, είχε μαλλιά τότε!»
«Να κι ο νονός ο Αργύρης. Ναι, κι αυτός είχε μαλλιά τότε.»
«Ποιος είναι αυτός; Ο νονός ο Γιάννης. Είδες μαλλιά που είχε;»
Χμ.
Από τη μικρή παρέα που είχα κρατήσει από το σχολείο, ο μόνος άλλος που έχει ακόμα μαλλιά, είναι ο Βασίλης, αλλά μ' αυτόν είμαστε ψευτοτσακωμένοι. Δηλαδή, δεν είμαστε, αλλά έχουμε ουσιαστικά χαθεί.
Μήπως τελικά και υποσυνείδητα είμαι ωραιοπαθής (=ψωνάρα) και φροντίζω να περιτριγυρίζομαι από (=να κρατάω επαφές με), ε, φίλους που, ε, έχουν πολύ περισσότερη τεστοστερόνη από εμένα, για να φαίνομαι καλύτερος εγώ που έχω ακόμα τρίχες; Λέμε τώρα.
Κατά τα άλλα: η προπόνηση του Αλέξανδρου συνεχίζει με εντατικούς ρυθμούς:
Προσέξατε, βέβαια, πως κάνουμε μαζί πράξη και θεωρία ποδοσφαίρου. Το άθλημα δεν είναι μόνο θέμα τεχνικής, αλλά και τακτικής!
Όχι ότι θυμάται πάντα την τακτική:
…αλλά τουλάχιστον έχει καλύτερα ποσοστά επιτυχών βολών από τα τρία τέταρτα της εθνικής μας ομάδας.
Αυτά γενικώς.
Προηγουμένως είπα πως θα επανέλθω. Επανέρχομαι λοιπόν.
Λέγαμε για το Wii Fit, με το οποίο παίξαμε και γελάσαμε στο σπίτι του Νίκου, όπως επίσης και Guitar Hero (εγώ έπαιρνα το μπάσο και τραγουδούσα παράφωνα για τον αδικοχαμένο πιλότο πατέρα μου και την παλιοτσούλα που πήγε στην Αμερική και με κεράτωσε) και Wii Sports. Παρότι ξεπεράστηκε ο κύριος σκόπελος για να πάρουμε ένα Wii κι εμείς (=γκαύλωσε η Αθανασία), θα το αποφύγουμε προς το παρόν για οικονομικούς λόγους (διότι δεν είναι μόνο το Wii…).
Αλλά ως γνωστόν, πενία τέχνας κατεργάζεται:
Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2009
Δύο στιγμές ελευθερίας…
…ανά περίοδο αιώρησης σε μια κούνια. Οι στιγμές που είσαι ψηλά, που το στομάχι σου αδειάζει, τα μαλλιά σου ανοίγουν σαν φτερά. Ενίοτε, αν είσαι κοριτσάκι και φοράς τσόκαρα, σου φεύγουν. Άσχετο, αλλά τα σκεφτόμουν το πρωί, σπρώχνοντας τον Αλέξανδρο στις κούνιες, και μου έλεγε πως ήθελε πιο δυνατά. Εσείς πότε κάνατε κούνια τελευταία φορά;
Όσοι γουστάρετε παιδικά βίντεο, θα χορτάσετε.
Ακολουθεί προσχεδιασμένο σκετσάκι, που ο Αλέξανδρος το έπαιζε όταν δεν έγραφε η κάμερα, και όταν έγραφε, ξέχναγε την ατάκα του. Αυτή τη φορά, τον έπιασα στον ύπνο (από τον ύπνο, βασικά). Μόλις είχα αλλάξει τον Μενέλαο και εκκρεμούσε ο Αλέξανδρος, οπότε είπα να το δοκιμάσω:
Ιέχου κι χίντεν άουττέικς, άμα λάχει, αλλά θα τις κρατήσω για το DVD.
(Αν δεν καταλάβατε, δείτε αυτό.)
Έχουμε εξηγήσει από νωρίς στον Αλέξανδρο πως, όταν μεγαλώσει, το πρωί θα είναι ποδοσφαιριστής και το βράδυ θα είναι τραγουδιστής. Θα αμείβεται με 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και εμείς, ως γονείς, θα είμαστε οι manager του. Το παιδί, προς τιμήν του, δεν έχει φέρει καμία αντίρρηση. Φυσικά, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να ακολουθήσει από νωρίς ένα πρόγραμμα άσκησης. Π.χ. όσον αφορά τον χορό και το τραγούδι:
Καλά, ας μη γίνει τραγουδιστής. Ας γίνει ηθοποιός. Ας γίνει ό,τι θέλει, αρκεί να έχουμε εξασφαλισμένα τα 2 μύρια εβρόπουλα ανά έτος. Όπως και να έχει, ας είμαστε προετοιμασμένοι και για βραδιές των Όσκαρ:
Όλα αυτά γίνονται σε ένα περιβάλλον στρατιωτικής πειθαρχίας (είμαι σίγουρος πως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, είμαι πολύ υψηλόβαθμος στρατιωτικός, κάτι σαν πτέραρχος ή ναύαρχος (:-) ) :
Ο αδερφός του θα αναλάβει τη χαμαλοδουλειά του μανατζαρίσματος:
Βέβαια, θα έχουμε πρόβλημα με τον μικρό, διότι αναμένεται να αγαπάει πολύ τα γρήγορα οχήματα (όπως και τους εξομοιωτές οδήγησης στον δήμο Αμαρουσίου):
Τουλάχιστον μαθαίνει από νωρίς να φροντίζει για την ασφάλειά του. Το θέμα είναι πως δεν ξέρουμε πού θα τον οδηγήσει το φετίχ που έχει για τα παπούτσια. Είμαστε πολύ αγχωμένοι με αυτό το θέμα, και σκοπεύω να το συζητήσω με τον ανεψό λίαν συντόμως.
Και για να γίνουμε και λίγο φιλόσοφοι, ας ασχοληθούμε με ένα μεγάλο θέμα: την περιέργεια. Υπάρχουν δύο είδη περιέργειας, η παιδική:…
…και η ενήλικη:
Όπως λένε, καλύτερα να μη κάνεις ερωτήσεις, γιατί μπορεί και να σου απαντήσουν.
Όσοι γουστάρετε παιδικά βίντεο, θα χορτάσετε.
Ακολουθεί προσχεδιασμένο σκετσάκι, που ο Αλέξανδρος το έπαιζε όταν δεν έγραφε η κάμερα, και όταν έγραφε, ξέχναγε την ατάκα του. Αυτή τη φορά, τον έπιασα στον ύπνο (από τον ύπνο, βασικά). Μόλις είχα αλλάξει τον Μενέλαο και εκκρεμούσε ο Αλέξανδρος, οπότε είπα να το δοκιμάσω:
Ιέχου κι χίντεν άουττέικς, άμα λάχει, αλλά θα τις κρατήσω για το DVD.
(Αν δεν καταλάβατε, δείτε αυτό.)
Έχουμε εξηγήσει από νωρίς στον Αλέξανδρο πως, όταν μεγαλώσει, το πρωί θα είναι ποδοσφαιριστής και το βράδυ θα είναι τραγουδιστής. Θα αμείβεται με 2 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο και εμείς, ως γονείς, θα είμαστε οι manager του. Το παιδί, προς τιμήν του, δεν έχει φέρει καμία αντίρρηση. Φυσικά, αυτό σημαίνει πως θα πρέπει να ακολουθήσει από νωρίς ένα πρόγραμμα άσκησης. Π.χ. όσον αφορά τον χορό και το τραγούδι:
Καλά, ας μη γίνει τραγουδιστής. Ας γίνει ηθοποιός. Ας γίνει ό,τι θέλει, αρκεί να έχουμε εξασφαλισμένα τα 2 μύρια εβρόπουλα ανά έτος. Όπως και να έχει, ας είμαστε προετοιμασμένοι και για βραδιές των Όσκαρ:
Όλα αυτά γίνονται σε ένα περιβάλλον στρατιωτικής πειθαρχίας (είμαι σίγουρος πως σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, είμαι πολύ υψηλόβαθμος στρατιωτικός, κάτι σαν πτέραρχος ή ναύαρχος (:-) ) :
Ο αδερφός του θα αναλάβει τη χαμαλοδουλειά του μανατζαρίσματος:
Βέβαια, θα έχουμε πρόβλημα με τον μικρό, διότι αναμένεται να αγαπάει πολύ τα γρήγορα οχήματα (όπως και τους εξομοιωτές οδήγησης στον δήμο Αμαρουσίου):
Τουλάχιστον μαθαίνει από νωρίς να φροντίζει για την ασφάλειά του. Το θέμα είναι πως δεν ξέρουμε πού θα τον οδηγήσει το φετίχ που έχει για τα παπούτσια. Είμαστε πολύ αγχωμένοι με αυτό το θέμα, και σκοπεύω να το συζητήσω με τον ανεψό λίαν συντόμως.
Και για να γίνουμε και λίγο φιλόσοφοι, ας ασχοληθούμε με ένα μεγάλο θέμα: την περιέργεια. Υπάρχουν δύο είδη περιέργειας, η παιδική:…
…και η ενήλικη:
Όπως λένε, καλύτερα να μη κάνεις ερωτήσεις, γιατί μπορεί και να σου απαντήσουν.
Δευτέρα 2 Φεβρουαρίου 2009
Xoro HSD 8410
Προσωρινό comeback με άλλο ένα technical review, αφού δεν έχω ακόμα μεταφέρει στον υπολογιστή videos και φωτό από την κάμερα.
Γύρω στα τέλη του περασμένου έτους, το Funai έκαψε τουλάχιστον δύο πυκνωτές ενώ ήταν απλώς stand-by. Το έδωσα μήπως τυχόν κάποιος έχει όρεξη να τους αντικαταστήσει. Μετά από σύντομη έρευνα, κατέληξα πως αυτό από το e-Shop θα μπορούσε να είναι το επόμενο μαραφέτι που θα συνδεθεί με την τηλεόραση. Τα βασικά μου κριτήρια ήταν τα εξής: να παίζει DivX/XviD, να βγάζει HDMI, και αν μπορεί να παίρνει και USB.
Στο τέλος θα παραθέσω συνοπτικά τα υπέρ και τα κατά, πρώτα όμως θα εξιστορήσω λίγο την εμπειρία μου με το 8410.
Η μαλακία ώρες-ώρες δεν δέχεται δισκάκι και το φτύνει αμέσως. Το ξαναβάζεις και το ξαναφτύνει. Δεν έχω βρει τρόπο που σίγουρα να το συνεφέρνει (π.χ. κλείσιμο διακόπτης, άνοιγμα, δοκιμή ξανά κ.τ.λ.) αλλά αναγνωρίζω πια ηχητικά (από μηχανικούς ήχους) πότε θα το δεχτεί και πότε όχι. Δεν το κάνει συχνά, αλλά όταν το πιάνει, του δίνει και καταλαβαίνει. Μπορεί να είναι πρόβλημα της συσκευής μου και όχι του μοντέλου, απλά μια βδομάδα τώρα δεν το έχει κάνει. Αν το ξαναπιάσει, θα το πάω για έλεγχο στο e-shop.
Επίσης, μερικές φορές έδειξε να έφαγε κολλήματα (loading ταινία επ' αόριστον), αλλά συνέρχεται με ανοιγοκλείσιμο από το διακόπτη. Το firmware αναβαθμίζεται, λέει, αλλά δεν βρίσκω πουθενά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μέχρι πρότινος, ήταν πως κάποιες ταινίες τις έπαιζε σπασμωδικά, σε τρομερά ενοχλητικό βαθμό (στο σημείο να γκρινιάξει και η Αθανασία που γενικώς δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες), ταινίες που το Funai τις έπαιζε μια χαρά. Τελικά εντόπισα το πρόβλημα: αυτές είναι VOP packed, κάτι για το οποίο είχα έτοιμη λύση, μιας και η ενσωμάτωση υποτίτλων γίνεται ημιαυτόματα από script στο Fit-PC, οπότε ο έλεγχος και το ενδεχόμενο unpacking μέσω avidemux2 ήταν απλή υπόθεση. Για τους παραθυρόβιους, το MPEG4 Modifier ίσως είναι πιο προσιτό.
Ακολουθεί η σύνοψη.
Υπέρ:
Κατά τα άλλα, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα μου ως νοικοκυρά του σπιτιού (η Αθανασία βρήκε δουλειά, μέχρι το Νοέμβριο κατ' αρχήν αλλά βλέπουμε, εγώ όχι ακόμα), που σημαίνει πως αύριο θα δυσκολευτώ λίγο παραπάνω σε σχέση με το επεισόδιο του Γρηγοράκη. Ευελπιστώ πως το μεσημέρι θα τους κοιμήσω γρήγορα, παρότι το πρωί θα πρέπει να (ξανα)πάω στον ΟΑΕΔ για την πρώτη επιταγή. "(ξανα)" επειδή πήγαμε σήμερα με το λεωφορείο παρέα με τον Αλέξανδρο για να φωτοαντιγράψουν κάτι από το βιβλιάριο της Αθανασίας που δεν είχαν φωτοαντιγράψει όταν εγγραφήκαμε για το επίδομα ανεργίας.
Εννοείται πως μόλις σιγουρευτήκαμε πως βρήκε δουλειά η Αθανασία κι εγώ θα ήμουν η τίμια ελληνίδα νοικοκυρά, η πρώτη μου ερώτηση ήταν: «τι να μαγειρέψω αύριο;»
Γύρω στα τέλη του περασμένου έτους, το Funai έκαψε τουλάχιστον δύο πυκνωτές ενώ ήταν απλώς stand-by. Το έδωσα μήπως τυχόν κάποιος έχει όρεξη να τους αντικαταστήσει. Μετά από σύντομη έρευνα, κατέληξα πως αυτό από το e-Shop θα μπορούσε να είναι το επόμενο μαραφέτι που θα συνδεθεί με την τηλεόραση. Τα βασικά μου κριτήρια ήταν τα εξής: να παίζει DivX/XviD, να βγάζει HDMI, και αν μπορεί να παίρνει και USB.
Στο τέλος θα παραθέσω συνοπτικά τα υπέρ και τα κατά, πρώτα όμως θα εξιστορήσω λίγο την εμπειρία μου με το 8410.
Η μαλακία ώρες-ώρες δεν δέχεται δισκάκι και το φτύνει αμέσως. Το ξαναβάζεις και το ξαναφτύνει. Δεν έχω βρει τρόπο που σίγουρα να το συνεφέρνει (π.χ. κλείσιμο διακόπτης, άνοιγμα, δοκιμή ξανά κ.τ.λ.) αλλά αναγνωρίζω πια ηχητικά (από μηχανικούς ήχους) πότε θα το δεχτεί και πότε όχι. Δεν το κάνει συχνά, αλλά όταν το πιάνει, του δίνει και καταλαβαίνει. Μπορεί να είναι πρόβλημα της συσκευής μου και όχι του μοντέλου, απλά μια βδομάδα τώρα δεν το έχει κάνει. Αν το ξαναπιάσει, θα το πάω για έλεγχο στο e-shop.
Επίσης, μερικές φορές έδειξε να έφαγε κολλήματα (loading ταινία επ' αόριστον), αλλά συνέρχεται με ανοιγοκλείσιμο από το διακόπτη. Το firmware αναβαθμίζεται, λέει, αλλά δεν βρίσκω πουθενά.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα μέχρι πρότινος, ήταν πως κάποιες ταινίες τις έπαιζε σπασμωδικά, σε τρομερά ενοχλητικό βαθμό (στο σημείο να γκρινιάξει και η Αθανασία που γενικώς δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες), ταινίες που το Funai τις έπαιζε μια χαρά. Τελικά εντόπισα το πρόβλημα: αυτές είναι VOP packed, κάτι για το οποίο είχα έτοιμη λύση, μιας και η ενσωμάτωση υποτίτλων γίνεται ημιαυτόματα από script στο Fit-PC, οπότε ο έλεγχος και το ενδεχόμενο unpacking μέσω avidemux2 ήταν απλή υπόθεση. Για τους παραθυρόβιους, το MPEG4 Modifier ίσως είναι πιο προσιτό.
Ακολουθεί η σύνοψη.
Υπέρ:
- Παίζει γενικώς τα πάντα που δοκίμασα. Καλά, δεν παίζει τα MPEG4 .mov απευθείας από την SD που έχω στη φωτογραφική.
- Έχει USB και multi-card reader.
- Το HDMI παίζει καλά (και στο 480/576p και στο 720p upscaling, δεν έχει νόημα να δοκιμάσω το 1080i με την 1366×768 τηλεόρασή μου)
- Τα ονόματα των αρχείων εμφανίζονται ολόσωστα (αγγλικά, ελληνικά, ρώσικα), απλά μέχρι 15 χαρακτήρες + extension.
- Οι εξωτερικοί υπότιτλοι φαίνονται σωστά αν είναι Windows 1253 και έχεις επιλέξει να θεωρούνται ελληνικοί. Η δική του γραμματοσειρά είναι σχετικά μικρή, και όχι ιδιαίτερα καλοσχεδιασμένη, αλλά είναι αποδεκτή.
- Δεν παίζει XSUB υπότιτλους από USB (δηλαδή, υπότιτλους ενσωματωμένους ως stream σε .divx αρχείο), αλλά εμφανίζει εξωτερικά αρχεία (π.χ. .srt) που υπάρχουν στον ίδιο φάκελο με το .avi/.divx για να επιλέξεις.
- Δεν επιλέγει αυτομάτως ένα .srt με το ίδιο όνομα όπως το .avi/.divx
- Το optical κομμάτι του ενίοτε μαλακίζεται και φτύνει το δισκάκι που του βάζεις μέχρι να του περάσει ή μέχρι να κάνεις τάμα στον Άι Φανούριο (μεγάλη η χάρη του)
- Υποτίθεται πως αναβαθμίζεται το firmware, αλλά όσο firmware έχετε βρει εσείς, άλλο τόσο βρήκα κι εγώ.
- Φθηνή κατασκευή, φθηνιάρικο τηλεχειριστήριο
- Ταινίες όπου τα frames είναι VOP packed (αλλιώς, με "packed bitstream") τις παίζει με σπασίματα, οπότε χρειάζεται η ταινία πρώτα να περάσει από ένα MPEG4 Modifier ή ένα avidemux2
- Παρότι αναφέρει ως επιλογή το UTF-8 για αποκωδικοποίηση των υποτίτλων, δεν. (τελεία). Firmware, ρε!
- Αργεί —περισσότερο από άλλες συσκευές που έχω δει— να διαβάσει το index μιας ταινίας, ειδικά αν είναι από USB storage (που φυσικά δεν μπορεί να είναι NTFS). Κάπου διάβασα πως αν αργεί πολύ να διαβάσει ολόκληρο δίσκο, καλό είναι να χαζοπατάς κάνα κουμπί στο τηλεχειριστήριο για να μη βγει ο screensaver και φάει κόλλημα, αλλά δεν έχω κοτσάρει δίσκο επειδή όλοι πια οι USB δίσκοι μου είναι ή NTFS ή EXT3.
Κατά τα άλλα, σήμερα ήταν η πρώτη μέρα μου ως νοικοκυρά του σπιτιού (η Αθανασία βρήκε δουλειά, μέχρι το Νοέμβριο κατ' αρχήν αλλά βλέπουμε, εγώ όχι ακόμα), που σημαίνει πως αύριο θα δυσκολευτώ λίγο παραπάνω σε σχέση με το επεισόδιο του Γρηγοράκη. Ευελπιστώ πως το μεσημέρι θα τους κοιμήσω γρήγορα, παρότι το πρωί θα πρέπει να (ξανα)πάω στον ΟΑΕΔ για την πρώτη επιταγή. "(ξανα)" επειδή πήγαμε σήμερα με το λεωφορείο παρέα με τον Αλέξανδρο για να φωτοαντιγράψουν κάτι από το βιβλιάριο της Αθανασίας που δεν είχαν φωτοαντιγράψει όταν εγγραφήκαμε για το επίδομα ανεργίας.
Εννοείται πως μόλις σιγουρευτήκαμε πως βρήκε δουλειά η Αθανασία κι εγώ θα ήμουν η τίμια ελληνίδα νοικοκυρά, η πρώτη μου ερώτηση ήταν: «τι να μαγειρέψω αύριο;»
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)