Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Extremely low temperatures in Hell

Ωραίες οι ατάκες των μικρών μας, όλων ημών που καμαρώνουμε τις ευρηματικές τους απαντήσεις, αλλά εγώ έχω σημερινή μονολεκτική ατάκα που δεν παίζεται και πραγματικά δεν υπάρχει. My kidz pwn yourz, simply. Sorry guys.

Κυριακή είναι τα γενέθλια του Αλέξανδρου και σήμερα το μεσημέρι κουβάλησα τα δύο μικρά (μαζί και τον παππού Μενέλαο, που προσπαθούσε να ξεπεράσει το σοκ όταν άκουσε για πρώτη φορά τον Αλέξανδρο να λέει ότι βαριέται να κάτσει λίγο με τον παππού το μεσημέρι) στα Jumbo.

Μπουκάραμε, λοιπόν, και αρχίσαμε να τριγυρνάμε κάνοντας διαλογή παιχνιδιών (μέχρι δύο ο καθένας): θέλω αυτό, θέλω εκείνο, θέλω και το άλλο, καλά ας αφήσουμε αυτό κλπ.

Όταν είχαμε καταλήξει, υπό την πίεση του Αλέξανδρου («Άντε, μπαμπά, πάμε να πληρώσουμε; Τι θα γίνει; Βρήκαμε αυτά που θέλαμε.») κινούμαστε προς τα ταμεία, και περνάμε δίπλα από τραπέζι όπου είχε κάτι κάρτες με μαγνητάκια και μπαλίτσες μπάκουγκαν και παπάρια μάντολες. Κάθονται λίγο να χαζέψουν και να παίξουν, οπότε έρχεται ο νεαρός υπάλληλος που προωθεί το συγκεκριμένο παιχνίδι να ρωτήσει:

«Θέλετε, παιδάκια, να σας κάνω από ένα δώρο;»

Και οι δύο μαζί με μια φωνή:

«Όχι.»

Ο υπάλληλος με κοίταξε εμβρόντητος και μου είπε: «Πρώτη φορά λέω σε παιδιά για δώρο και μου λένε όχι!», αλλά κι εγώ δεν ήμουν σε καλύτερη κατάσταση, μη νομίζετε. Δεν βρήκα τίποτα να του πω για να τον παρηγορήσω.

Τελικά, με τη συνδρομή μπαμπά, παππού και υπαλλήλου πείστηκαν να πάρουν ο καθένας από ένα μπαλάκι και μια μαγνητική κάρτα δώρο, αλλά νομίζω πως ο υπάλληλος δεν θα νιώσει ποτέ ξανά τη σιγουριά που ένιωθε μέχρι σήμερα το μεσημέρι. Τον δικό μου κλονισμό νομίζω θα χρειαστώ χρόνια ψυχοθεραπείας για να τον ξεπεράσω.