Caprese Alzheimer

Αυτό το σκετσάκι το έχω περιγράψει ατελείωτες φορές σε ανθρώπους που ποτέ δεν είδαν το “Kids in the Hall”. Οι δύο φίλοι, ο γνώστης και ο ξεροκέφαλος wannabe-γνώστης, τρώνε μαζί:



Ο συσχετισμός με την προηγούμενη ανάρτηση περί σαλάτας Καπρέζε είναι προφανής, όμως το σκετσάκι αυτό θέλω να το αφιερώσω στον φίλο μου τον Αργύρη.

Αυτές τις μέρες που, παρέα και με τα παιδιά, έχω χαζέψει αρκετή τηλεόραση, ειδικά διαφημίσεις, νιώθω λίγο σαν τον Nada (Roddy Piper) όταν πλέον είχε φορέσει τα μαύρα γυαλιά και έβλεπε την πραγματική μορφή του κόσμου στο “They Live”. Το απαισιόδοξο μάτι μου βλέπει την ασχήμια κάτω από την ομορφιά των διαφημίσεων (αυτοσαρκάζομαι τώρα, κι ας μην είναι προφανές). Η ομορφιά είναι επιφανειακή, και η ασχήμια φτάνει μέχρι το κόκκαλο.

Στο τέλος θα καταλήξω να γίνω αρχικακούργος (arch-villain) και θα σχεδιάσω ένα φαντασμαγορικό τέλος του κόσμου, όπου θα απαλλάξω το σύμπαν από το μίασμα της ανθρωπότητας, αφού αυτή αποδείχτηκε μικρόψυχη, εγωίστρια, και εν γένει ανάξια. Αρκεί να θυμηθώ να έχω πάντα μαζί μου την αξεπέραστη λίστα με τα πράγματα που θα πρέπει να προσέξω.

Γλωσσικά πινγκ-πονγκ

 
 
Είδα μια διαφήμιση κάποια στιγμή νωρίτερα, δεν θυμάμαι ακριβώς τι ήταν, αλλά ανέφερε τη λέξη “Renoir”, και ο εκφωνητής έλεγε «Ρένουαρ». Προσέξτε τον τόνο. Θα επανέλθω σ' αυτό.

Θυμήθηκα που πριν μερικές εβδομάδες, σταματήσαμε τρία άτομα σε μια Pizza Hut για φαγητό. Κοιτάζοντας τον κατάλογο, βλέπω «σαλάτα Caprese». Επειδή έχω θεία που ήταν παντρεμένη με Ιταλό (ο θεός να σ'χωρέσει την ψυχούλα του θείου Έντι), από την οποία και τον ξάδελφό μου στην διάρκεια της εφηβείας του είχα μάθει καλά τις ιταλικές βωμολοχίες, νόμιζα ότι ξέρω γενικότερα ιταλικά. Με θράσος, παρήγγειλα «σαλάτα Καπρέζε».

Η σερβιτόρα, με χαμογελάκι, με διόρθωσε: «Καπρίς».

Φυσικά, επειδή είμαι φύσει ήπιος άνθρωπος, δεν της είπα «Πάρε το στυλό, βάλε το στον κώλο σου και πες μου μετά αν αυτό που θα βγει είναι καπρίς», ούτε καν το σκέφτηκα, σας διαβεβαιώ! Απλά το ξαναείπα, με ξαναδιόρθωσε, και στη συνέχεια απλώς παράγγειλα πίτσα για όλους μας.

Λοιπόν, για να επανέλθω: αν ποτέ πληρώσω κάποιον Αμερικανομαθή οτιδήποτε και του αφήσω κάτι παραπάνω λέγοντάς του «πουρμπουάρ», θα τα πάρω στην κράνα αν μου χαμογελάσει και με διορθώσει: «πούρμπουαρ». Ελπίζω να είμαι σαφής.

Μάθε τέχνη κι άσ' τηνε

Ξυπνάει ο μικρός κλαίγοντας. Τρέχω, τον βλέπω ανασηκωμένο στο κρεβάτι. Θέλει αγκαλιά. Τον σηκώνω· βάζει το κεφάλι από τη μία, το γυρνάει από την άλλη· βολεύεται στο τέλος. Περιμένω λίγο.

Πάω να τον ξαναβάλω στο κρεβάτι, πάει να ξανακλάψει. Ωκαίει. Τον πηγαινοφέρνω λίγο βόλτα να ξεχαστεί, μετά πάω να ξανασκύψω, πάλι πάει να κλάψει. Δεν θέλει το κρεβάτι του.

Εδώ θέλει σχέδιο.

Πάω στο σαλόνι, κάθομαι στον καναπέ πολύ αραχτός με τον Μενέλαο από πάνω. Είναι τρελά βολεμένος, στην αρχή. Περιμένω. Σιγά-σιγά, αρχίζω και τον ξεβολεύω. Όχι πολύ, μικρές κινήσεις. Παραμένει βολεμένος, αλλά όχι τόσο όσο στην αρχή. Κοιμάται, αλλά με κάθε διόρθωσή μου, ψάχνει δυο-τρεις στάσεις.

Τελικά τον φέρνω στο σημείο που (φαντάζομαι πως) θέλω. Λαγοκοιμάται, αλλά δεν είναι στον Παράδεισο.

Σηκώνομαι και τον μεταφέρω σιγά-σιγά πίσω στο κρεβάτι του. Όταν τον ξαπλώνω, βρίσκει τρομερά ευπρόσδεκτη την αίσθηση του κρεβατιού του.

Εγώ αναπολώ όλες τις σκέψεις που καθόμουν και έκανα όσο τον πηγαινοέφερνα. Κάθομαι στον υπολογιστή για να γράψω το παρόν, και πριν ξεκινήσω, κοντοστέκομαι. Η τεχνική αυτή, που την είχα χρησιμοποιήσει και με τον Αλέξανδρο, δεν μου έχει δοθεί πατρο- ή μητροπαράδοτα, ούτε υπάρχει στα γονίδιά μου. Δεν έχω διαβάσει γι' αυτήν. Ουσιαστικά, δεν έχει καν όνομα, και δεν υπήρχε η σχετική έννοια μέσα μου (ή όχι;) μέχρι προ τινος.

Γιατί λοιπόν μου είναι, αν όχι οικεία, τότε τουλάχιστον όχι άγνωστη;

Μετά έκανα τη σύνδεση στο μυαλό μου. Ανήκω κι εγώ στους μεικτώς καλούς και κακούς συνανθρώπους μας, που ξεφορτώθηκαν δια της εμμέσου και «ευγενικής» οδού κάποιους συντρόφους. Κάποιους που δεν θέλαμε να είμαστε μαζί τους, αλλά δεν είχαμε και λόγο να τους πληγώσουμε. Κάποιους που τους κάναμε να νιώθουν κάπως πιο βολικά μακριά μας.

Έκατσα λοιπόν στο πληκτρολόγιο.

Περί οικονομικής κρίσεως

Κατά 99% και εγώ και η Αθανασία θα είμαστε άνεργοι στο τέλος της επόμενης εβδομάδας, λόγω απόλυσης ολόκληρου τμήματος. Αν δεν έπαιζε η γενικότερη κρίση, θα ήμουν πολύ πιο αισιόδοξος, επειδή υπήρχαν δουλειές όπου με ξέρουν και με θέλουν. Δεν ξέρω αν υπάρχουν ακόμα. Αυτό που ξέρω και πιστεύω, είναι πως αν κάποιος έχει ικανότητες και όρεξη για δουλειά, βρίσκει.

Δεν είμαι ψυχοπλακωμένος, δεν πετάω από τη χαρά μου. Προτίθεμαι, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να κάτσω μέχρι το τέλος του χρόνου και να ματώσω από το ξύσιμο, ενδεχομένως πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια χωρίς θεωρητικά να χτυπάνε οποιαδήποτε στιγμή τηλέφωνα από πελάτες. (Πρακτικά, θα χτυπήσουν και θα απαντήσω). Μετά, θα βρω κάτι.

Τεσπά.

Συμπτώσεις

Χθες και σήμερα ήμουν Γιάννενα για δουλειά (αν ακούσετε να κακολογούν κάποιον που προσπέρασε σήμερα γκαγκάν-μονοκοπανιά τρία φορτηγά και δύο επιβατηγά λίγο πριν αρχίσουν οι στροφές κοντά στο Αντίρριο… θα επικαλεστώ την πέμπτη τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος, μεγάλη η χάρη του). Καθώς πήγαινα στην υποδοχή του ξενοδοχείου για να πληρώσω το πρωί, έπεσα φάτσα-φάτσα με τον Κώστα Βουτσά, και χαμογέλασα. Χαμογέλασα γιατί τον είχα ξαναπετύχει στο «Μητέρα» πριν 399 ημέρες. Κι εκείνος για κάποια γέννα είχε πάει.

Όταν αργά το βράδυ έφτασα σπίτι, ο Μενέλαος κοιμόταν και ο Αλέξανδρος έτρωγε πατατάκια παρέα με την Αθανασία στο σαλόνι. («Αλέξανδρε, τι βλέπεις;» «Γκέιζ, ανάτομι. Κρατς, κρατς.»)

Θέματα (αν)ασφαλείας

Οι άσχετοι με το θέμα, παρακαλώ προσπεράστε. Παίζω, και βασικά είναι για δικιά μου χρήση.

Σπίτι

2048 c9:d8:e7:12:ea:49:5b:85:3c:80:a6:a9:2a:39:52:00 /etc/ssh/ssh_host_rsa_key.pub (RSA)
+--[ RSA 2048]----+
|                 |
|E    .           |
|.   o .          |
|.  +   * o       |
| .o   . S o      |
| ..    . *       |
|.o    o o .      |
|*    o + .       |
|+.    +          |
+-----------------+

Δουλειά (είναι παλιά εγκατάσταση εκεί)

1024 69:12:9f:7b:82:81:b1:b9:48:4a:15:f8:2d:26:3c:57 /etc/ssh/ssh_host_rsa_key.pub (RSA)
+--[ RSA 1024]----+
|  ..             |
| .  .E           |
|. ..+ .          |
| +.= * o o       |
| .* = o S        |
|.o . . = .       |
|. . . . o .      |
|         o       |
|                 |
+-----------------+

Το προσωπικό μου κλειδί (κι αυτό κοντεύει να διχρονίσει)

1023 37:93:5d:ad:ba:74:4f:d8:32:26:a4:b0:b7:38:61:9f /tmp/tmp (RSA)
+--[ RSA 1023]----+
|                 |
|               . |
|              . .|
|           o . . |
|        S = o .  |
|        o+ = . o |
|       ..oo.+ * o|
|        .oEo = = |
|        ... .   .|
+-----------------+

και, τέλος, του κουμπάρου

Host key fingerprint is 3c:6b:c9:0a:9b:fb:a7:41:e0:b1:f7:1c:1f:39:46:36
+--[ RSA 2048]----+
|                 |
|                 |
|    o     E      |
|   . + . o o     |
|    o o S =      |
|     o + B o     |
|    . . B .      |
|     + +.        |
|    +o+o         |
+-----------------+

Love is an acquired taste

Εγώ τον σκέφτηκα τον τίτλο, αλλά στη σχετική αναζήτηση που έκανα στο Google προφανώς την έχουν σκεφτεί και άλλοι.

Συσχετίζεται με την παρατήρηση των παιδιών μου από κοντά, μέρα με τη μέρα, και έχει να κάνει και με την ατάκα του Greg House, “There is no absolute love, there is only absolute need.”  Για τα παιδιά, στην ηλικία που είναι, νομίζω ότι ισχύει.  Όπως και να έχει, ευελπιστώ ότι θα εξελιχθούν και θα προχωρήσουν παραπέρα από τον 50άρη ιδιοφυή έφηβο.

Ατάκα που ειπώθηκε παρουσία μου. Λέει ο Α στον Β, που είχε καιρό να τον δει:

–Πώς πάχυνες έτσι;
–Βασικά, ασχολήθηκε ολόκληρη ομάδα επιστημόνων γι' αυτό το θέμα. Έξυναν τα κεφάλια τους χωρίς να βρίσκουν λύση, μέχρι που κάποιος με ρώτησε: «Τρως;»

Γιάφκες υποτίτλων

Έχει γίνει της μουρλής με τα site υποτίτλων, και χάνω τα καλύτερα μού φαίνεται λόγω έλλειψης χρόνου. Έχουν ανέβει παλιοί υπότιτλοι από το greektvsubs, με ή χωρίς τα credits, ανεβαίνουν υπότιτλοι και σε ξένα site που δεν είναι υπότιτλοι αλλά λογύδρια και πολεμικές ιλαρώς παιδικού επιπέδου, και δεν συμμαζεύεται.

Μπήκα για παράδειγμα από περιέργεια στο Subs.gr (το οποίο απορώ γιατί συνεχίζει χωρίς κανένα πρόβλημα). Κάποια στιγμή μπήκα και στα FAQs. Γέλασα όταν διάβασα τις Οδηγίες για σωστή μετάφραση, που είναι αντιγραμμένες από το gtvs. Πού είναι το αστείο; Το αστείο είναι πως προτείνει στον χρήστη του GTVS translation tool να επικοινωνήσει με το civil78, δημιουργό του προγράμματος. Δεν λέει όμως πώς να γίνει αυτή η επικοινωνία… ας πούμε, «μπείτε στο GreekTVSubs και γραφτείτε για να μπορείτε να στείλετε μήνυμα στον δημιουργό του προγράμματος».

Τεσπά, βαριέμαι να γράφω παραπέρα.

Χρήσιμες συμβουλές

ΠΟΤΕ μη ξεκινήσετε να βλέπετε αγκαλιά με το παιδί σας πράγματα που απαιτούν την προσοχή σας (όπως το Zeitgeist) όταν το προαναφερθέν παιδί είναι σε ηλικία που έχει αρχίσει να ρωτάει «τι είναι αυτό; τι είναι αυτό; αυτό τι είναι;». Ακόμα κι αν πάτε να τη σκαπουλάρετε λέγοντας «δεν ξέρω, παιδί μου, δεν πρόσεξα», θα σας δώσει το τηλεχειριστήριο, θα σηκωθεί να πάει δίπλα στην τηλεόραση και θα σας υποδείξει να το γυρίσετε πίσω για να σας δείξει τι είναι αυτό που θέλει να του εξηγήσετε (δηλαδή, τα πάντα).

Στο πλαίσιο του πολύ χρήσιμου θέματος, να συμπληρώσω μια γενική αρχή: αν ανοίγει μια πόρτα που χωρίζει ένα «έξω» από ένα «μέσα», τα «μέσα» άτομα πρέπει να βγουν πρώτα και μετά να μπουν τα «έξω» άτομα. Ο κανόνας αυτός ισχύει ιδιαιτέρως όταν η πόρτα είναι πόρτα οχήματος (ταξί, λεωφορείο, τρένο), αλλά είναι γενικότερης εφαρμογής.

Πραγματικά, δεν ξέρω τι θα κάνατε αν δεν υπήρχα εγώ και οι χρήσιμες συμβουλές μου ;)

Ξαποδώ

Σύμφωνα με μαθηματικά τεκμηριωμένους υπολογισμούς, όταν γεννήθηκα η ώρα Unix (“seconds since the Epoch”) ήταν ακριβώς 66666666, για σχετικά ευρείες τιμές του «ακριβώς» (ας πούμε, ±14 λεπτά της ώρας :). Τέλος πάντων, το θέμα είναι πως μάλλον είμαι ο Αντίχριστος, και άργησα να το συνειδητοποιήσω (είμαι ήδη 37 παρά!), οπότε πρέπει να σκεφτώ σοβαρά τις κινήσεις μου από εδώ και στο εξής.

Για παράδειγμα, να αφήσω τον κόσμο να συνεχίσει την καθοδική του πορεία; Δεν χρειάζεται να κάνω πολλά πράγματα, απλά να κάθομαι και να βλέπω. Ή να έρθω σε επαφή με τις κυβερνήσεις του κόσμου τούτου για να εξασφαλίσω κάποια προίκα για τα παιδιά μου; Σίγουρα δεν προλαβαίνω να ασχοληθώ με τις ορδές των δαιμονισμένων ακολούθων μου όσο κι αν το ήθελα, έστω κι αν είναι αξιόλογα άτομα όπως η Δήμητρα Μαργέτη, διότι έχω οικογένεια και ποιος θα ξεσκατίζει τα μικρά; Δεν τολμώ να αφήσω τα παιδιά με κάποιον ακόλουθο, μπορεί να του έρθει να κάνει καμιά ανθρωποθυσία.

Τέλος πάντων, ας κάνουν οι ακόλουθοι τις απαραίτητες σχετικές τελετές, αλλά να μη περιμένουν ότι θα πηγαίνω μόνο και μόνο επειδή μου έστειλαν πρόσκληση.



Ο Darth Alexander σε παλαιότερη φάση σχεδιασμού της κυριαρχίας του κόσμου, ίσως πριν του πω “Look… I am your father”

Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Αν το μέλλον σας ήταν η κυριαρχία του κόσμου τούτου και η κόντρα με τον Μεγάλο για το ποιος θα κερδίσει τις περισσότερες ψυχές, θα συνεχίζατε να υποτιτλίζετε ξένες σειρές;

Βλάκες

Είχα βάλει κάποια στιγμή, νομίζω, στα δεξιά links (τα «Με άρεσαν»), κάποιο θέμα στο StackOverflow για τις κακές συνήθειες των προγραμματιστών. Σε εκείνο το θέμα είχα βάλει δύο απαντήσεις. Η μία από τις δύο θεωρήθηκε "offensive" από τουλάχιστον 5 άλλους. Ανέφερε μια τζιζ κακή λέξη και ένα γεγονός που είχε μακρινή σχέση με σεξ. «Δεν βαριέσαι», λέω από μέσα μου, «αυτά έχει η πολυπολιτισμική ποτάνα κενωνία του ιντερνέτ». Επαναφέρω (undelete) την απάντησή μου και την διορθώνω με ένα χορταστικό CENSORED, όπου πλέον δεν υπήρχε τίποτα υβριστικό και προσβλητικό. Ο μόνος τρόπος να δεις τι έλεγε πριν, ήταν να δεις το ιστορικό διορθώσεων της απάντησης.

Ε, πάλι “offensive” το ψήφισαν :)

Όχι να το παινευτώ, αλλά…

…όταν λέμε ότι εγκαθιστούμε το Gentoo για να ξεζουμίσουμε το μηχάνημα, το εννοούμε:



Τώρα, πώς γίνεται ένα μηχάνημα με μονή CPU χωρίς HyperThreading να δουλεύει στο 124% των δυνατοτήτων του, δεν το ξέρω.

Το πιο πιθανό είναι πως έπεσα πάνω σε κάποιο bug του top, ή κάποια ασυμβατότητα του top με tickless kernels, ή κάποια βλακεία έκανα με τις ρυθμίσεις του gcc όσον αφορά την βελτιστοποίηση των πράξεων κινητής υποδιαστολής, αλλά αφού κατά τα άλλα το μηχάνημα δουλεύει σωστά, το προσπερνώ !)

24 ώρες… μετά

Σημείωση από ΤΖΩΤΖΙΟΥ: προσέξτε το POSTED BY στο κάτω μέρος της ανάρτησης ;)

Η Αμερική τελικά αποφάσισε. Ο νέος πρόεδρος είναι Αφροαμερικανός. Αυτό όμως που πρέπει όλοι να αναλογιστούμε είναι ποιος βοήθησε για να έχουμε αυτό το εκλογικό αποτέλεσμα. Σας δίνω μία μικρή βοήθεια:

President Palmer: I know why you want me dead, Mr. Bauer.
Jack Bauer: Want you dead, Senator? I don't know what you're talking about.
President Palmer: Kosovo!
Jack Bauer: Kosovo?
President Palmer: I know you hold me responsible for the men you lost there. Two years ago today.
Jack Bauer: You know about Operation Nightfall?
President Palmer: I authorized the mission. I know you took out Victor Drazen and his inner circle, and I know you lost six men in the process.
Jack Bauer: And you think I want revenge for the death of men?
President Palmer: Yes, I do.
Jack Bauer: With all due respect, Senator, I almost died today trying to protect you! And if I blame anyone for the death of my men in Kosovo, sir, I blame myself!

Ο ένας και μοναδικός Jack Bauer…

Born to Run / Born to Rock

Ο μικρός Μενέλαος είναι γεννημένος δρομέας, και για να μη νομίζετε ότι τα παραλέω, προσέξτε πώς μπουσουλάει:



Είναι γνωστό τοις πάσι ότι για να πάρεις το ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο στα 100 μέτρα, κάθε λεπτομέρεια έχει σημασία. Προς το παρόν είμαστε στη φάση «σωστή στάση για την εκκίνηση».


Στη συνέχεια, τα μονάκριβα καμάρια μου δείχνουν την απαράμιλλη ευφυία τους αντιδρώντας καταλλήλως στις ειδήσεις της τηλεόρασης («Οικονομική κρίση: μια υπόθεση ακόμη και ροκ»):



Και για να μη ξεχνάμε το μελλοντικό χρέος μας ως πολίτες, εδώ εκπαιδεύουμε τον μικρό Μενέλαο για πρωθυπουργικό έργο και τον μεγάλο Αλέξανδρο για αντιπολιτευτικό:



Παρατηρείτε, φαντάζομαι, πως ουσιαστικά το blog μου έχει μηδενικές σοβαρές αναφορές στο τεράστιο θέμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που ολοένα και διογκώνεται. Αυτό γίνεται καθαρά για οικολογικούς λόγους συντήρησης της ενέργειας. Μη σπαταλάτε καύσιμο, εκτός αν πρέπει να πάτε από το Α στο Β, για σχετικά μεγάλη απόσταση μεταξύ Α και Β. Ομοίως, μη σπαταλάτε θερμίδες μιλώντας για τέτοια θέματα, εκτός αν πρόκειται να φτάσετε σε κάποιο Β. Εγώ αισθάνομαι ότι μένω στάσιμος (αφού οι τοίχοι κλείνουν σιγά-σιγά γύρω από το σημείο Α).

…το πήραμε, το πήραμε το ευρωπεϊκό;

Από μερικές τυχαίες δειγματοληψίες επί του παρόντος, πολλά site του εξωτερικού με κοινό αντικείμενο φαίνεται να αντιμετωπίζουν προβλήματα με τους server τους.

Άπαξ, είναι τύχη. Δις, είναι σύμπτωση. Τρις, είναι ανησυχητικό. Τετράκις, είναι συνωμοσία. Στ' άρματα, στ' άρματα.

Εργαστήρι ιδεών για αντιμετώπιση γνωστού προβλήματος

Scratch space. Θα διορθώνω το κείμενο κατόπιν των σχολίων που θα γίνουν εδώ.

Γράφετε ό,τι σας κατέβει, θα σβήνω τα σχόλια και θα τα συμμαζεύω.

Αν δεν ξέρετε τι λέω, αγνοήστε αυτό το post. Θα καταλάβετε.

Βάζω και βλακείες, και στην πορεία θα καθαρίσουμε τη φύρα.

1. Εκπαιδευτική χρήση

Παιδαριώδης ιδέα: στατιστική έρευνα για την επίδραση των ξένων σειρών σε παιδιά σχολικής ηλικίας, που την αναλαμβάνει ομάδα φοιτητών (διαλέξτε σχολή) υπό την επίβλεψη καθηγητή (ξέρετε κανέναν;). Προφανώς δεν περιμένουμε τα παιδιά να μιλούν ξένες γλώσσες, έστω και αγγλικά, σε επίπεδο proficiency, οπότε οι υπότιτλοι είναι αναγκαίοι. Προβλήματα: rating, και συμμετοχή κόσμου που θα βάζει τα παιδιά του να βλέπει ώστε μετά να συλλεχθούν δεδομένα.

Ε-ε-ε ο-ο-ό:

(Τον επήραμεν τον πούλον)

ΥΓ1: Νομική άποψη.

Realistic games

Μου το είχαν στείλει από τις 24 Σεπτέμβρη και το είχα βάλει στην άκρη για να το προωθήσω, αλλά το είχα ξεχάσει στο TEMP. Λοιπόν, χωρίς πολλά λόγια, αφιερωμένο σε όσους έχουν υπόψη τους το παιχνίδι Half Life.

Ο ήχος του χρόνου

Ωραίος τίτλος, ακούγεται εκλεπτυσμένος με μια διανοουμενίστικη χροιά. Μπράβο μου πάλι. Πλην όμως, κυριολεκτώ (σε ένα πλαίσιο χιουμοριστικό, φυσικά :). Εξηγούμαι:

Ο συγχωρεμένος Douglas Noel Adams ήταν ένας συγγραφέας που είχε ιδιαίτερη σχέση με τις χρονικές προθεσμίες παράδοσης των βιβλίων του στον εκδότη του. Συγκεκριμένα, τις έχανε. Και άλλοι συγγραφείς το έχουν αυτό το πρόβλημα —πιθανώς οι περισσότεροι— αλλά δυστυχώς για εκείνον, είχε ήδη κοινό από πριν αρχίσει να γράφει το πρώτο του βιβλίο…

Υπάρχει και μια καταπληκτική ατάκα του, που απ' όσο ξέρω, την είχε πει σε κάποιον δημοσιογράφο. Η δηκτική ερώτηση που του έγινε, μέσες άκρες, ήταν η εξής: «Τι άποψη έχετε για τις χρονικές προθεσμίες;» (deadlines). Η απάντησή του, που θα παραθέσω στα αγγλικά, ήταν: “I love deadlines. I especially like the whooshing sound they make as they go flying by.”

Για αυτόν ακριβώς τον ήχο του χρόνου μιλάω, που όσο περνάει ο καιρός δυναμώνει.

Πεζή πρακτική συνέπεια αυτού, το ερώτημα: τι να πρωτοκάνεις; Πράγματα που πρέπει, πράγματα που σε ευχαριστούν, πράγματα που ευχαριστούν άλλους, τι;

Τεσπά, απάντηση δεν έχω άλλη παρά αυτό που κάνω και που κάνουμε όλοι: ό,τι μπορώ. Αλλά δεν θέλω να το κουράσω στο φιλοσοφικό, ας κάνω λίγο πιο πεζό ακόμα το επίπεδο της κουβέντας.

Έχω κάτι εξωτερικούς δίσκους που γεμίζουν συνεχώς με δεδομένα (ατάκα 1: “the solid state of disks is full” και ατάκα 2: “disk space: the final frontier”), που φυσικά προέρχονται από τον εξ Αμερικής θείο: ταινίες και επεισόδια. Δεν προλαβαίνω να τις δω, δεν προλαβαίνω να τις μεταφράσω ή να διορθώσω άλλους υπότιτλους που τυχόν θα βρω (και επειδή είμαι ψείρας, ελάχιστους υπότιτλους έχω βρει που δεν ένιωθα την ανάγκη να βάλω το χέρι μου). Αναγκαστικά, έχω κάνει ένα ξεσκαρτάρισμα, και καταρχήν τις ταινίες που δεν προβλέπω να έχει ιδιαίτερη σημασία ένας σωστός υπότιτλος (θρίλερ κτλ), τις ταιριάζω με ό,τι βρω και τις αποθηκεύω για θέαση στο ντιβεξοπλέιερ. Το θέμα είναι να κάνω και με τις σειρές το ίδιο.

Η πρώτη σειρά που το είχα κάνει αυτό, ήταν το “24”, όπου είδα μέχρι το 17ο επεισόδιο του 6ου κύκλου (6×17 και πολύ άργησα), και μετά το παράτησα. Η πιο πρόσφατη, ήταν το “Prison Break”, όπου είδα τα επτά πρώτα λεπτά του 4×03 και μετά το παράτησα. Συνεχίζω και το ταιριάζω με υπότιτλους που κατεβάζω επειδή το βλέπουν και άλλοι τριγύρω μου (στο σπίτι και στη δουλειά), αλλά δεν έχω καν το ενδιαφέρον να δω τη συνέχεια. Και νομίζω ότι το ίδιο θα κάνω και με το “Heroes”. Ίσως τα δω κάποια στιγμή που θα βαριέμαι και δεν θα έχω και τίποτα να διαβάσω ή να προγραμματίσω ή να προσφέρω κάπου αλλού.

Αν θέλω να δω κάτι που έχει καταντήσει ανούσιο, θα δω “Boston Legal” για τις περιστασιακές ατάκες και καταστάσεις· αν θέλω να δω κάτι που είναι πολύ καλό, θα δω “House, M.D.”

Όλα αυτά, βέβαια, Θεού, δουλειάς, συζύγου και τέκνων επιτρεπόντων. Ξέρετε τι εννοώ.

Στο επόμενο επεισόδιο, ένα ηχητικό ντοκουμέντο για το πώς είναι να έχεις τον εχθρό εντός των θυρών.

Baby steps

Τα πρώτα βήματα στο δρόμο για το διδακτορικό Αστροφυσικής:



Αν και άκουσα πως το παιδί καλύτερα να σπουδάσει πυρηνικός υδραυλικός, πιο πολλά λεφτά έχει.

The IT Crowd season 3

Ναι. Αγγλικό. Πόσες χαρές μας έχουν μείνει πια στη ζωή;

Ο Έλληνας γεννιέται, δεν γίνεται

Προχτές πάρκαρα το αυτοκίνητο με τον Αλέξανδρο μέσα, ανάμεσα σε δύο άλλα αυτοκίνητα. Κάποια στιγμή, ο Αλέξανδρος αρχίζει: «Μπαμπά! Άπα, άπα, άπα!» Κοιτάω τριγύρω, του λέω «Πού έχει Όπελ, παιδί μου;», αφού έτσι λέει τα Όπελ. «Μπαμπά! Άι! (όχι) Άπα, άπα, άπα!»

Μου πήρε λίγη ώρα να καταλάβω ότι μου έλεγε, «όπα, όπα, όπα!» για να μην ακουμπήσουμε («μπαμ!») με το μπροστινό αυτοκίνητο. Άμα ξεκινάνε έτσι οι Έλληνες από την κούνια τους, δεν είναι απορίας άξιο που πας να παρκάρεις και βρίσκονται δυο-τρεις άσχετοι καλοθελητές να αρχίσουν τα «έλα, έλα, κόψ'το, τώρα πάρ'το αλλιώς» κτλ, οι τύποι που τους λες «Ρε μεγάλε, ήθελα να ήξερα πώς κατάφερνα να παρκάρω τόσα χρόνια χωρίς εσένα να με βοηθάς» και σε κοιτάνε κατακρίνοντας την αχαριστία σου. Στην περίπτωσή μας, βέβαια, δεν είπα τίποτα τέτοιο στον Αλέξανδρο· αντιθέτως, όταν τον έβγαλα από το καρεκλάκι, τον φίλησα και του είπα περήφανος «Μπράβο, αγόρι μου.»

Οι γονείς φταίνε (φταίμε) τελικά.

Πάντως είμαστε σε φάση που χαίρομαι ακόμα περισσότερο, επειδή εξελίσσεται ο πρωτότοκος, όσον αφορά την επικοινωνία. Έχει ακόμα πολλά παιδιάστικα στην ομιλία, αλλά σχεδόν βλέπεις τις συνάψεις των νευρώνων να σχηματίζονται.

Το όπα-όπα το επανέλαβε σήμερα το βράδυ, καθώς τον έκανα μπάνιο. Ήταν η πρώτη φορά που, στη φάση που πρέπει να του ξεπλύνω το κεφάλι, ξάπλωσε μόνος του πίσω στην λεκανοπαιδομπανιέρα του για να με διευκολύνει, και καθώς του έριχνα νερό, μου λέει «άπα, άπα!» Σταμάτησα, και μου εξήγησε δείχνοντας το μάτι του ότι του μπήκε νερό.

Χθες χαζεύαμε μια παράσταση τσίρκου στην ΕΤ3. Κάποια στιγμή ψόφησε στο γέλιο βλέποντας κάτι ακροβατικά κινέζων, και σηκώθηκε να μου φέρει το τηλεχειριστήριο. Μου εξήγησε αναπαριστώντας (όσο μπορούσε) το ακροβατικό ότι ήθελε να το γυρίσω πίσω για να το ξαναδεί. Δυστυχώς ο μύθος της πατρικής παντοδυναμίας καταρρίφθηκε πολύ γρήγορα :)

Σήμερα το βράδυ, του ζέσταινα μακαρόνια (δεύτερο πιάτο) από το ψυγείο. Από το καρεκλάκι του, μου δείχνει προς τα μακαρόνια και άρχισε να μου λέει: «Άουμπος!» Προσπάθησα για αρκετή ώρα να καταλάβω: τι, παιδί μου; Μακαρόνια; Κρέας; Τυρί; Δεν μπορούσα να εντοπίσω τη ρίμα. Μόνο όταν αποφάσισα να τα εγκαταλείψω, έβαλα τα μακαρόνια που είχα σερβίρει στα μικροκύματα και έκλεισα το «τάπερ» όπου τα είχαμε, συνειδητοποίησα τι έλεγε: το «τάπερ» ήταν από μεγάλη συσκευασία γιαούρτι στραγγιστό «Όλυμπος». «Όλυμπος μου έλεγες, παιδί μου;», τον ρωτάω, και γεμάτος χαρά μου λέει, «Νια!» (δεν είναι τυπογραφικό, νια λέει, όχι ναι.)

Θα είχα τελειώσει το ποστ πιο γρήγορα, αλλά με καθυστέρησε ο λεγάμενος, επειδή είδε το εικονίδιο του Ericssony "my phone explorer" στην επιφάνεια εργασίας τώρα που γράφω, και πήγε κι άνοιξε το ντουλάπι κάτω από την τηλεόραση για να μου φέρει τη συσκευασία του Z550i και να μου δείξει το σήμα της Sony-Ericsson που είναι το ίδιο.

Είμαι χαζομπαμπάς, τι να κάνουμε;

Επιχειρησιακό πνεύμα

Στο πνεύμα των "τσοντών" με ευρηματικούς τίτλους (Κλεοπάρτα, Ο παλούκι λουκ και η άγρια στύση κτλ), προλαβαίνουμε να γυρίσουμε μια υπερπαραγωγή με τον τίτλο “Large Hard-On Collector” ή όχι;

Αλλού πας και το δίνεις

Πώς να γράψεις στο blog σου, όταν αναλώνεσαι αλλού; Τα ξανά'παμε αυτά. Εγώ μπορεί να μην ξιφασκώ σε φόρα/φόρουμζ τύπου Ένωση Γαλακτοπαραγωγών Μητέρων Ελλάδος, αλλά όσο και να το κάνεις, το νυχτοπερπάτημά μου το κάνω, είτε σε άλλα blogs, είτε σε άλλα φόρα, λέω και καμιά κουβέντα παραπάνω ενίοτε. Δεν θα παραθέσω σχετικά λινξ επειδή βαριέμαι να ψάχνω τώρα. Θα παραθέσω όμως το ακόλουθο, μιας και μου είπαν δύο φίλοι, «να, αυτά στο blog να τα γράφεις».

Ανάμεσα στα μέλη του Greek TV Subs —όπου ανήκω στη σεσημασμένη ομάδα των μεταφραστών σειρών— βρίσκεται και μια δημοσιογράφος (προφανώς, όχι μόνο μία, αλλά για μία θα μιλήσουμε τώρα), ονόματι Αφροδίτη Σημ ε, Πολίτη. Η γυναίκα, να 'ναι καλά, δεδομένου πως η παροχή υποτίτλων στην ελληνική δεν υπάγεται ακόμα στις παράνομες διαδικτυακές δραστηριότητες, αρθρογράφησε στο On/Off της Ελευθεροτυπίας το εξής: «Δικτυωμένοι στη Μετάφραση».
Ανοίχτηκε και σχετικό θέμα στο GTvS, όπου όλοι χαρήκαμε για την όποια διαφήμιση έγινε για το site. Κάποιοι πιο ενθουσιώδεις το είδαν ως επιβράβευση, και αντίστοιχα ενθουσιώδη ήταν και τα σχόλιά τους· εγώ διαφωνώ, μιας και όπως είπα ήδη το θεωρώ απλώς διαφήμιση. Δεν ήθελα όμως να εκθέσω άμεσα τις απόψεις μου, μιας και τις τελευταίες ημέρες υπάρχει μια ένταση λόγω κάποιων περιστατικών, και δεν ήθελα να ριψοκινδυνεύσω να θεωρηθεί ως εχθρικό ή επιθετικό το ύφος μου, αφού δεν είχα καμία τέτοια πρόθεση, μόνο συζήτηση ήθελα να κάνω. Οπότε βρήκα έναν άλλο τρόπο να πω αυτά που ήθελα.

Hold your horses, everyone.

Γαμώτο, δεν μπορώ να βρω πουθενά εκείνη τη ραδιοφωνική διαφήμιση της Kymko με τον Τάσο Παλαντζίδη που κάνει τέλεια τον πωλητή του noname δίτροχου στον ελαφρά ανυποψιασμένο πελάτη («Τι μάρκα είναι αυτή; Τζιιιν… μπιμ…šž» «Ρε πάρε τέτοιο, σε ένα χρόνο όλη η Ελλάδα θα μιλάει γι' αυτά!»). Επίσης, μέσα σε ένα μήνα και κάτι που έχω το αουρίς έχω κάνει 3750 χιλιόμετρα. Παράλληλα, όταν λέμε ξεκινήσαμε τη δουλειά, εννοούμε ξεκινήσαμε τη δουλειά, και δυστυχώς στις διαδικασίες ISO της εταιρίας μας δεν έχουμε ενσωματώσει και την SEP-conversion procedure¹. Συζήτησα και με ένα συνάδελφο —που νόμιζα πως είχε ντοκτορά στην συγκεκριμένη διαδικασία αλλά τελικά έχει στην διαδικασία EEP(BM)²— και ελπίζω πως θα το δρομολογήσουμε.

Οι δύο πιο πρόσφατες αναρτήσεις μου μάζεψαν αρκετά κολακευτικά σχόλια. Ο φίλος ο Νίκος (όχι εκείνος που, νεώτερος ων, λιθοβολούσα) ανέφερε πως σε αντίστοιχες φάσεις δικές του (όπως πρόσφατα), αργεί να αναρτήσει θέματα επειδή αισθάνεται πως (με δικά μου λόγια) θα πρέπει όσα φρέσκα γράψει, να είναι αντάξια των προηγούμενων. Εγώ, από την άλλη, ελέγχοντας την Διακήρυξη Ανεξαρτησίας και το Συμβόλαιο με το Λαό του δικού μου ιστολογίου, διαπίστωσα πως δεν είχα αναλάβει τέτοιες ευθύνες, οπότε (ήδη) επιτρέπω στον εαυτό μου να επανέλθω στην βαρετή μετριότητα. Στο κάτω-κάτω, η συνεχής ανοδική πορεία επιφέρει και μεγάλες πτώσεις, ενώ το πάνω-κάτω είναι πιο ομαλό όταν το δεις από απόσταση. Το κόλπο είναι να έχεις καρέκλα με ροδάκια, ώστε να βλέπεις την τεθλασμένη γραμμή (και όχι καμπύλη) υποδοχής και αποδοχής αναρτήσεων από το σωστό σημείο.

Οπότε:


1. Γκρίνια (για να μη ξεχνιόμαστε): είσαι αυτός που αναλαμβάνει την ελληνικοποίηση των ηχητικών μηνυμάτων παιδικών παιχνιδιών. Σου φέρνουν ένα κινέζικο παιδικό τηλέφωνο, μεταφράζεις τα κειμενάκια, βρίσκεις μια κοπέλα με ευχάριστη φωνή, και τι την βάζεις να απαγγείλει για την πώληση του παιχνιδιού στην Ελλάδα;

«Γεια σου! Αυτός είναι ο χειριστής!» (“Hello, this is the operator.” υποθέτω)
«Γεια σου! Αυτή είναι η πληροφορία!» (“Hello, this is information.” αντίστοιχα)

☢☏☹☭☄☠!!!


2. Η θεία Λένα συμβουλεύει: δεν καταλαβαίνω γιατί, σε μια χώρα που ξεσκίζεται στο νεσκαφέ, μια γαλατοβιομηχανία να προωθεί νέες οπές στις κονσέρβες της με αντίστοιχα καπάκια (δώρο στις οικονομικές συσκευασίες), ενώ υπάρχει μια καταπληκτική λύση για να μη παίρνει μυρωδιές το γάλα που εδώ και χρόνια είχαμε διαθέσιμη:



Δεν θυμάμαι πότε και πού είχα πρωτοδεί αυτή τη χρήση, αλλά νομίζω πως έχω ξαναδεί σχετική αναφορά στο blog άλλου φίλου.


¹ Somebody Else's Problem
² Everybody Else's Problem (But Mine)

Not as crappy as I thought

Στο πλαίσιο των αναδρομών, δυο ιστοριούλες επιφοίτησης. Η μια βελτίωσε την αυτοπεποίθησή μου, η άλλη γέμισε αγαλλίαση την καρδιά μου. Ο τίτλος της ανάρτησης αφορά και τις δύο.

Δεν έχω κάνει μάθημα Αγγλικών στη ζωή μου. Στο σχολείο Γαλλικά κάναμε. Δεν έχω δώσει ποτέ ούτε καν για Lower. Τα αγγλικά μου τα έμαθα από τραγούδια, διαβάζοντας, βλέποντας σειρές και ταινίες, και με τη χρήση (όταν ο Ιταλοέλληνας ξαδελφός μου Umberto ήρθε στην Ελλάδα το 1980, δεν ήξερε Ελληνικά, κι εγώ δεν ήξερα Ιταλικά. Και μας βοήθησε πολύ και τους δύο ο πατέρας του που λάτρευε τα Αγγλικά.)

Ένα αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Romeo and Juliet” των dIRE sTRAITS, που το πρωτοάκουσα σε πειρατή περίπου ένα χρόνο μετά που βγήκε. Τότε, ελάχιστα καταλάβαινα από τα λόγια. Με το πέρασμα των χρόνων (διότι ένα τραγούδι που αγαπάω δεν το παρατάω στους πέντε δρόμους όταν το βαρεθώ, απλά το ακούω σπανιότερα), καταλάβαινα όλο και περισσότερα (στο βινύλιο που είχα εγώ, δεν είχε τα λόγια επάνω, όπως ας πούμε είχαν οι Pink Floyd από το 1972 και έκτοτε), μέχρι που κάποια στιγμή, το κατάλαβα όλο, και ένιωσα πλήρης.

Αλλά αρκετά πριν έρθει αυτή η αίσθηση πληρότητας, είχα ήδη κάνει απρόσμενα το μεγαλύτερο βήμα.

Πρέπει να ήμουν 14, και είχαμε πάει διακοπές με τη μάνα και τον πατριό μου σε κάμπινγκ στο Κρυονέρι Αχαΐας. Στη διπλανή σκηνή ήταν δύο θείτσες Αγγλίδες που ανταλλάσσαμε και κουβεντούλες, η μία δε από αυτές προσπαθούσε να μου μάθει την Αγγλική προφορά, επειδή η δική μου ήταν μια μπασταρδεμένη Ελληνοαμερικανοαγγλική (κυρίως λόγω τηλεόρασης!).

Ένα απόγευμα που άκουγα από κασέτα ένα dIRE sTRAITS "BEST!!!" (ο τίτλος που είχα δώσει στην κασέτα), βρήκα το θάρρος να ζητήσω τη συνδρομή της καλής θείτσας σε κάνα δυο σημεία που δεν καταλάβαινα σε διάφορα τραγούδια. Με βοήθησε αρκετά, δεν μπορώ να πω, αλλά δεν τα κατάλαβε όλα. Την κοίταξα απορημένος, γιατί δεν είχα πετύχει ποτέ ελληνικό τραγούδι που να μην καταλαβαίνω τα λόγια, και μου απολογήθηκε: «Μη νομίζεις, τα λένε και τόσο γρήγορα, ούτε εμείς καταλαβαίνουμε πάντα τι λένε.»

Μου ήρθε η φώτιση εκείνη τη στιγμή.

Η ιστορία επιβεβαιώθηκε όταν είδα και τη Γούπι Γκόλντμπεργκ να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τι τραγούδαγε ο Mick Jagger στο “Jumping Jack Flash” (I was raised by two lesbians, what the fuck are you saying here Mick?, ή κάπως έτσι).

Αργότερα, βέβαια, πέτυχα και κάνα δυο ελληνικά τραγούδια με ακατανόητους στίχους, όπως το «Νάιλον ντέρτια και ψόφια κέφια»· άργησα πολύ να μάθω τι ειπώθηκε κάποιο βράδυ μες στη σχολή. Αλλά γενικά οι μεσογειακές γλώσσες δεν παίζονται στην σαφήνεια των στίχων, με την ισορροπημένη εναλλαγή φωνηέντων και συμφώνων.

Η άλλη ιστορία είναι αρκετά κατοπινή.

Το αγαπημένο μου μπαράκι στην Ηλιούπολη ήταν για πολλά χρόνια το “Dreamers” (μέχρι που έκλεισε). Το είχαν δύο μπατζανάκηδες, ο Δημήτρης και ο Αλέξης με τις γυναίκες τους, Ευγενία και Ζωή. Για κάποιο διάστημα, λειτούργησαν και ένα μαγαζάκι με ζωντανή μουσική, την «Άποψη» (που αργότερα μετονομάστηκε και σε «Έρεισμα»).

Εκεί, το γκρουπάκι που έπαιζε τον περισσότερο καιρό ήταν οι τότε σαπόρτ των Κατσιμιχαίων. Δεν θυμάμαι πολλά ονόματα, θυμάμαι το όνομα του κιθαρίστα: Κώστας. Συνήθως τραγούδαγε μια εύσωμη γυναίκα, η Λευκή. Μια χαριτωμένη λεπτομέρεια ήταν όταν ο Δημήτρης και η Ευγενία είχαν επέτειο γάμου, οπότε η μουσική ομάδα τούς αφιέρωσε το «Ό,τι αγαπάω εγώ, παχαίνει».

Ο Κώστας είχε έναν αδελφό, τον Πάρη. Λίγο Μαρκ Άλμοντ στην εμφάνιση, δεν έπαιζε μουσική, δεν τραγούδαγε, δεν μίλαγε πολύ. Καθόταν και έπινε απόμερα ένα ποτάκι όποτε τον έβλεπα.

Ένα βράδι, ο Κώστας προλόγισε «και τώρα, θα σας τραγουδήσει κάτι ο αδελφός μου ο Πάρης». Ο Πάρης έπιασε το μικρόφωνο, και το συνθ έπαιξε τις πρώτες νότες από το “Caruso” του Lucio Dalla.

Τώρα, να εξηγήσω πως πρόκειται για ένα τραγούδι που είναι αγαπημένο, και μάλιστα όχι από τον Pavarotti, αλλά από την πιο επίγεια, και πιο απελπισμένη εκτέλεση του ίδιου του δημιουργού του. Όταν έπαιξαν οι νότες, κοίταξα τη φίλη που ήμαστε παρέα εκείνο το βράδυ, και κυριολεκτικά σκέφτηκα «αμάν, τι θα ακούσουν τ' αυτιά μας». Δεν θυμάμαι αν το είπα, αλλά δεν ήμουν ο μόνος που σκέφτηκε «πού πας, ρε μεγάλε;»

Δεν το τραγούδησε σαν Παβαρότι, αλλά σαν Ντάλα. Η φωνή του, από τους πρώτους στίχους, επέβαλε τη σιωπή στο ακροατήριο με ένα μυστικιστικό τρόπο. Τα μάτια του ήταν κλειστά σε όλο το τραγούδι. Εγώ είχα ανατριχιάσει και είχα δακρύσει.

Αισθάνομαι τυχερός που ήμουν εκεί.

Να, κάπως έτσι είχα νιώσει:



Πήγα μετά, ψάχνοντας λέξεις, να πω στον Πάρη πόσο καταπληκτικά είχα νιώσει. Χαμογέλασε, δε μίλησε. Ήταν εκεί, αλλά δεν νομίζω πως ήταν ποτέ πραγματικά εκεί.

Flashbacks

Το μωρό μπουσουλάει από το χολ στο σαλόνι στο σπίτι της Κριμαίας. Τα πλακάκια του χολ είναι κρύα, και θέλει να πάει στη φλοκάτη του σαλονιού, πάνω στο ξύλινο πάτωμα. Η πόρτα μεταξύ των δύο δωματίων είναι διπλή συρόμενη, και υπάρχει ένα καλώδιο κατά μήκος της λευκής μαρμάρινης λωρίδας μεταξύ πλακακιού και ξύλου. Πολλοί συγγενείς είναι μαζεμένοι στο σαλόνι και γελάνε. Το μωρό φτάνει στη φλοκάτη, αλλά κάποιος, ίσως ένας θείος μακαρίτης πια, το σηκώνει και το γυρνάει πίσω στα πλακάκια. Το μωρό ξαναπάει προς την φλοκάτη, και η σκηνή επαναλαμβάνεται δυο-τρεις φορές.

Το μωρό, πιο μεγάλο αλλά λιγότερο από δυόμισι, στην κρεβατοκάμαρα των γονιών του. Είναι πλάι στο διπλό κρεβάτι, και σηκώνεται όρθιο στηριζόμενο στο κρεβάτι. Από την άλλη μεριά, ανάμεσα στο κρεβάτι και την μπαλκονόπορτα, ο πατέρας του και η μάνα του σταματούν τον τσακωμό. Η μάνα λέει: «Όχι μπροστά στο παιδί.»

Του άρεσαν τα χρώματα στο λουλουδάτο σεντόνι του διπλού κρεβατιού.

Η γιαγιά απ' τη μάνα του έχει έρθει επίσκεψη, και ο μικρός την αγαπάει πολύ. Έρχεται η ώρα που θα φύγει, κι ο μικρός δεν θέλει να φύγει η γιαγιά. Η μάνα του τον βγάζει στο μπαλκόνι, είναι ζεστό απόγευμα, και του λέει «κάτσε παίξε, δεν θα φύγει η γιαγιά». Ο μικρός κλαίει. Μετά από λίγο, βλέπει τη γιαγιά του κάτω στο δρόμο να παίρνει το δρόμο για το σπίτι της, και αρχίζει να φωνάζει κλαίγοντας, «γιαγιά! γιαγιά!», ή ίσως απλά «ααααα, αααα».

Πριν τα τρία του, έχει μετακομίσει στην Εστίας, στο σπίτι της γιαγιάς απ' τη μαμά. Έχει πάει επίσκεψη στη γιαγιά από τον πατέρα του, που του έχει μαγειρέψει τα μακαρόνια με την τριμμένη φέτα, που πολύ του αρέσουν.

Η μάνα του παίζει μαζί του με κυβάκια που έχουν γράμματα επάνω στις όψεις. Του φτιάχνει λέξεις, τις χαλάει, και ο μικρός τις ξαναφτιάχνει.

Επίσκεψη στον θείο Κώστα στη Μωραΐτη. Πάει να παίξει με τα παιδιά που μένουν στο απέναντι αριστερά σπίτι με τον μεγάλο κήπο. Έχουν ένα καινούριο τρενάκι που φαντάζει τόσο, μα τόσο επιθυμητό.

Γύρω στα τεσσεράμιση, στο νέο σπίτι της γιαγιάς, στην Ήλιδος, παίζει σε μια αλάνα. Τα σπίτια ήταν πολύ χαμηλότερα τότε στους Αμπελόκηπους. Πιάνει ένα κομμάτι σπασμένο φλιτζάνι και το πετάει πιο πέρα. Νιώθει κάτι ζεστό και υγρό στον αντίχειρά του. Κοιτάει, και βλέπει πολύ αίμα. Βάζει τα κλάματα κι ας μη πονάει, μόνο από την τρομάρα του, και τρέχει για το σπίτι. Το σημάδι στον αντίχειρα υπάρχει ακόμα, μετά από τριανταφεύγα χρόνια.

Οι επισκέψεις με το λεωφορείο μέχρι την νονά κοντά στην πλατεία Καλογήρων, τότε ήταν ταξίδι ολόκληρο. Ο χρόνος πέρναγε ακόμα αργά. Η θέα των γύρω σπιτιών ήταν γοητευτική. Τι ήταν, πρώτος, δεύτερος όροφος;

Όταν έκλεισε τα πέντε, ο Γιώργος και ο Μίλτος, δύο πολύ μεγαλύτερα ξαδέλφια του του κάνουν δώρο το πρώτο δικό του βιβλίο: «Αισώπου Μύθοι».

Ένα γειτονόπουλο είχε αυτοκινητάκι που δεν σπρώχνεις μπρος-πίσω με τα πόδια, αλλά με μπαταρία. Υπέροχο, κι ας μην είχε αρκετή ισχύ να ανηφορίσει την Ήλιδος. Στην κατηφόρα το μοτεράκι ακουγόταν καλύτερα.

Το σπίτι της γιαγιάς, στην αυλή, είχε περιστρεφόμενη σκάλα για την ταράτσα. Καθόταν μαζί με τη γιαγιά όταν εκείνη άπλωνε τα ρούχα, και απέφευγε τον φωταγωγό γιατί φοβόταν μήπως πέσει. Στο διάδρομο από την εξώπορτα μέχρι την άλλη πίσω πόρτα της αυλής, που ήταν κλειστή επειδή ο παππούς είχε ψαρευτικά και άλλα πράγματα και μια κουρτίνα που έκλεινε την αυτοσχέδια αποθήκη, υπήρχαν δύο διακόπτες για τη μία λάμπα. Ζήταγε από κάθε μεγάλο να τον ανεβάζει μέχρι τους διακόπτες, ώστε να καταλάβει ποιος διακόπτης σε ποια θέση ανάβει τη λάμπα.

Ψάρεμα. Ψάρεμα με τον παππού. Δόλωνε τα αγκίστρια με τυρόψωμο. Ιδέα δεν έχει πού πηγαίνανε.

Παίζει με Lego στο σαλόνι της γιαγιάς, και έχει χάσει το κίτρινο κομμάτι που από κάτω είναι αψιδωτό. Καθώς το ψάχνει, θυμάται τη σκηνή, σκύβει πίσω από το πόδι του καναπέ, παίρνει το κομμάτι. (Όταν στην εφηβεία, πια, τού έρχονταν déjà-vu, έκανε το αντίθετο απ' ό,τι θυμόταν, και σταμάτησαν να του έρχονται.)

Του άρεσαν τα σουβλάκια από την Πλάζα, πίτα με ντομάτα και μπιφτέκι μακρύ και λεπτό. Όταν η μάνα του βαριόταν να πηγαίνει μέχρι εκεί και έφερνε από αλλού, εκείνος γκρίνιαζε και έλεγε «δεν είναι από την Πλάζα».

Μια μέρα, παίζει «Μάχη» με τον φίλο του το Νίκο στο δρόμο κι έχουν τσακωθεί. Η μάνα του Νίκου τον φωνάζει να μαζευτεί. Καθώς βλέπει το Νίκο να γυρνάει την πλάτη, σηκώνει μια πέτρα από κάτω και την πετάει στην πλάτη του Νίκου. Ο Νίκος πονάει, κλαίει. Ο μικρός τρώει ξύλο, και μετά πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από το Νίκο, παρουσία της μαμάς και του μπαμπά του Νίκου.

Κάποια βράδια έπαιζε Κότζακ, αλλά μετά την ώρα που υποτίθεται πως έπρεπε να κοιμάται. Ήταν αστείος ο φαλακρός με το γλειφιτζούρι. Ο μικρός αρκετές φορές την κοπάναγε από το κρεβάτι του και σερνόταν μέχρι πριν την πόρτα στο σαλόνι, όπου το μόνο φως ήταν η τηλεόραση. Η καρδιά του βάραγε ταμπούρλο μη τον πιάσουν, δεν τα κατάφερνε πάντα.

Πριν πάει σχολείο ακόμα, επίσκεψη στην θεία Πίτσα στη Γορτυνίας. Κοντεύει Πάσχα, και στο απέναντι εγκαταλελειμμένο σπίτι με τη μεγάλη αυλή, χασάπηδες έχουν φέρει αρνιά για σφάξιμο και άμεση πώληση. Βλέπει για πρώτη φορά να κόβουν το λαρύγγι ζωντανού πλάσματος. Κανείς δεν του λέει να φύγει. Η Ηλιούπολη εκεί ψηλά ήταν χωριό.

Λάτρευε τα βουτήματα του Ανδριά. Ανέβα την Ήλιδος, δεξιά Σεβαστουπόλεως, αγαπημένος προορισμός.

Πρώτη δημοτικού, γυρνάει από το σχολείο και όλοι οι συγγενείς είναι μαζεμένοι. Πέθανε ο παππούς από τη μάνα του. Νιώθει τη στεναχώρια των άλλων, νιώθει την απώλεια, αλλά όχι πλήρως. Δεν κλαίει. Τον στέλνουν να πάρει μια γκαζόζα από το μπακάλικο, λίγο πιο πάνω, αλλά δεν είχε. Παρά τις παλαιότερες σχετικές προειδοποιήσεις, ανεβαίνει στο πιο πάνω μπακάλικο, πιο μετά από τη Σεβαστουπόλεως. Στην επιστροφή τρέχει για να κάνει πιο γρήγορα και να μη καταλάβουν πως πήγε στο πιο μακριά. Γλιστράει, και καθώς πέφτει στο έδαφος προσπαθώντας να μη σπάσει το μπουκάλι, ακούει και λάστιχα αυτοκινήτου. Γυρνάει ανάσκελα, και βλέπει τα πόδια του να είναι κάτω από ένα ταξί. Ευτυχώς, όχι κάτω από τις ρόδες. Ο οδηγός του ταξί έχει ήδη βγει, τον έχει τραβήξει και τον ελέγχει. Μια γρατζουνιά μόνο στο γόνατο, κι αυτή από την άσφαλτο. Το ταξί δεν τον ακούμπησε καθόλου. «Είσαι πολύ τυχερό αγόρι», του λέει. Όταν γυρνάει σπίτι, ο μικρός δεν λέει κουβέντα σε κανέναν γι' αυτό.

Πριν τη μετακόμιση στην Ηλιούπολη, δευτέρα δημοτικού, η παιδοπαρέα παίζει έξω στο δρόμο. Κάποιος έχει φέρει ένα περιοδικό ή βιβλίο που έχει ονοματολογία: το όνομα του καθενός λέει πράγματα γι' αυτόν. Το μεγαλύτερο κορίτσι της παρέας, η Βαρβάρα, δωδεκάχρονη και ψηλή, λέει «φέρε μου να δω τι λέει και για 'μένα.» Κοιτάει, και διαβάζει: «Ρομαντική, αλλά… γκρινιάρα!» Σουφρώνει τη μύτη της και γκρινιάζει: «Δεν είμαι γκρινιάρα!»


Αυτά. Δηλαδή, όχι μόνο αυτά. Και άλλα, ελάχιστα όσο πιο πίσω πάω, ολοένα και περισσότερα με το πέρασμα των χρόνων.

Εγώ υποστηρίζω πως τα θυμάμαι αυτά. Ναι, και τα πολύ πίσω. Δεν με πιστεύει κανείς. Ούτε συγγενείς με τους οποίους είχα πιστοποιήσει όποια πράγματα είχαν γίνει. Θα τα είδα σε φωτογραφίες, λένε, ή σε κανένα φιλμάκι που τότε τράβαγαν.

Δεν έχει σημασία. Απλά, οι αναμνήσεις από τα πρώτα σου χρόνια είναι σκόρπιες, ίσως τυχαίες, ίσως όχι. Οι άλλοι παρόντες από τις αναμνήσεις σου ίσως τις θυμούνται κι αυτοί, ίσως όχι. Αλλά είτε πραγματικότητα, είτε φαντασία, είναι χαραγμένες ανεξίτηλα. Και τώρα που έχω περάσει από την αντίπερα μεριά της όχθης, συχνά-πυκνά προσπαθώ να μπω στη θέση των μικρών, και αναρωτιέμαι αν θα τα θυμούνται μετά. Μπορεί.

Προσπαθώ κάθε τι υποψήφιο για χάραγμα να το κάνω ευχάριστο. Μαντέψτε. Δεν τα καταφέρνω πάντα.

Το μπζωνιστήρι

Κάναμε στον Αλέξανδρο (η Αθανασία ζωντανά εκεί, εγώ δια του τηλεφώνου από εδώ) εντατικό φροντιστήριο, επειδή όταν μια κυρία στην παραλία τον ρώτησε «Πώς λένε τον μπαμπά σου;», εκείνος απάντησε «αουίς!».



Όσο ήμουν ακόμα στη Λευκάδα, όταν ήταν εκεί και ο Νίκος με τη Βάσω, πήγαμε όλοι μαζί μια μονοήμερη εκδρομή με το Auris.

Οι άντρες κάτσαμε μπροστά, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό, όπως αποδείχτηκε.

Όταν ξεκινήσαμε και το αυτοκίνητο ξεπέρασε την ιλιγγιώδη ταχύτητα των 20 χαω, άρχισε το μπιμπίπ για τις ζώνες. Οι γυναίκες μας από πίσω, προφανώς, ρώτησαν γιατί δεν φορέσαμε τις ζώνες μας ακόμα. Εξήγησα πως είναι θέμα ανδρικής αξιοπρέπειας και μάχης για επικράτηση, και ο Νίκος ακολούθησε. Για 30 δευτερόλεπτα υποστήκαμε το μπιμπίπ, για 90 δευτερόλεπτα το μπιμπιμπίπ, και για το σύνολο των 120 προαναφερθέντων δευτερολέπτων τις απόπειρες ανάκρισης, γκρίνιας, χλευασμού και απόρριψης από τις γυναίκες μας. Την ώρα που φτάναμε στον κεντρικό δρόμο, δύο λεπτά αργότερα και συμφώνως με τας γραφάς (Toyota Auris User's Guide, στο κάτω ντουλαπάκι), τα μπιμπίπ σταμάτησαν. Με αίσθημα ηδονής και τουλάχιστον 5 πόντους μεγαλύτερο πέος, φορέσαμε τις ζώνες μας.

Εν αντιθέσει με τις αντρίκιες ιστορίες που λέει ο Νίκος γύρω από τη φωτιά, στο τέλος δεν γάμησα καμιά ξέμπαρκη αξύριστη αναρχοκομουνίστρια, αλλά ένιωσα μια μικρή ηλίθια ικανοποίηση. Δεν είναι κόπος να φορέσεις τη ζώνη, αλλά δεν είναι και τρόπος αυτός από το αυτοκίνητό σου! Είναι η λογική του «εγώ ξέρω καλύτερα», είναι η μάνα/πεθερά που —την ώρα που απλώνεις το χέρι για το αλάτι— σε ρωτάει αν αλάτισες το νερό για τα μακαρόνια, είναι ο συνάδελφος που περνώντας από το γραφείο σου σου υποδεικνύει να βάλεις το εφτά καρό πάνω στο οκτώ μπαστούνι¹, είναι ο μεγάλος που δεν επαναλαμβάνει μπροστά στην κάμερα αυτό που έκανε τον μικρό να ψοφάει στο γέλιο:



Αυτό το περιστατικό ήταν μια πολύ μικρή «νίκη»· δεν έχει να κάνει με Λουδδιτισμό, ούτε περνάει κάποιο μήνυμα… ακατανόητη έως και ανεγκέφαλη, αλλά μερικές φορές, τα γονίδια σε ωθούν χωρίς να σου εξηγούν. Αν αυτή η ώθηση είναι ανώδυνη για όλους, εγώ προτιμώ να την ακολουθήσω. Νιώθω καλύτερα. Κοροϊδεύομαι πως είμαι αυτόβουλος και ανεξάρτητος.

Υπερβάλλω, βέβαια. Για χαβαλέ δίνω τόσο σημασία στο περιστατικό. Απλά, ως δίδαγμα για όλους μας, πριν μιλήσουμε σε κάποιον, ας σκεφτόμαστε γιατί πραγματικά μιλάμε: για το καλό του άλλου ή για το δικό μας καλό;

Πω ρε μάγκα. Ξέφυγα πάλι.


¹ Είναι γνωστό πως, αν τυχόν ναυαγήσεις σε ένα νησί και είσαι ο μόνος επιζήσας, το μόνο που χρειάζεται για να σωθείς είναι ένα λάπτοπ με μπαταρία που να αντέχει δέκα λεπτά: με το που θα βρεις λίγη σκιά, ανοίγεις το Solitaire. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποιος θα εμφανιστεί για να σου υποδείξει το προφανές, οπότε σώθηκες.

Fry Laurie!

Σήμερα τελειώνω την τηλεθέαση όλων των επεισοδίων του “A Bit of Fry & Laurie” (τα εισαγωγικά επιβάλλονται), μια σειρά αρκετά φευγάτη για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με το Αγγλικό παρατραβηγμένο χιούμορ. Παρ'όλα αυτά, είχε και μερικά εβραίος αποδεκτά διαμάντια, όπως αυτά που παραθέτω για την διασκέδασή σας:

Σχολείο ποδοσφαίρου


Κράξιμο για την Θάτσερ (τότε πρωθυπουργό) και τραγούδι Where is the lid?


Σοφιστικέ (τραγουδάκι)


America (ομοίως)


Ακολουθήστε τα σχετικά videos ακολουθώντας τα λινξ του youtube (hints: I'm in love with Steffi Graff, Kicking Ass, Little Girl, κι όλα αυτά είναι τραγούδια μόνο, ψάξτε γενικώς για Fry & Laurie ώστε να βρείτε και άλλα σκετσάκια).

Με τις υγείες σας / Soupy twist!

Προσωρινά πίσω

Για την εβδομάδα αυτή, δηλαδή. Προσπαθώ να δουλέψω, αλλά έχω πολλούς πειρασμούς που δεν με αφήνουν.

Δυστυχώς δεν έφερα βιντεάκια και φωτογραφίες, αλλά θα φέρω.

Όσο έλειπα, όπου δεν είχα σχεδόν καμία επαφή με το δίκτυο (ΔΕΝ είναι μπηχτή, Νίκο :) είχα και διάφορες ιδέες για αρθράκια στο blog. Όπως είπε και ένας νεοαποκτηθείς φίλος (Αργύρη, θα ξεπεράσουμε μαζί αυτόν τον σκόπελο στη σχέση μας), το blog μου δεν έχει ταυτότητα, είναι λίγο απ' όλα, οπότε γι' αυτό δεν έχει και πολλούς αναγνώστες. Του είπα κι εγώ, τον τίτλο του blog δεν τον επέλεξα τυχαία.

Προς το παρόν, κάνω διάλειμμα και προσπαθώ να βρω χαρούμενα τραγούδια (ή τουλάχιστον μπιτάτα) στη συλλογή μου για να κάψω σιδί με εμβιθρί για το καινούριο αυτοκίνητο του Νίκου. Είναι δύσκολο, αλλά το παλεύω. Θα πω και κάνα δύο ψέματα («πω πω, πώς μου ξέφυγε αυτό και το'βαλα;», «τι, δεν είναι χαρούμενο αυτό;», «μα άκου τα λόγια! everything is coming up roses!») και θα τη βγάλω καθαρή.

Σύντομα.

Casting audition του Hugh Laurie για το House

Ευχαριστούμε dimath από www.greektvsubs.gr :)

Βαθιά (με προφορά Άντριου Παπάντριου)

Με εθνική συγκίνηση μπορώ να πω πως, χωρίς ιδιαίτερη πρότερη εμπειρία, προσγείωσα μαχητικό αεροσκάφος της ΕΑ στην τρίτη προσπάθεια, τρώγοντας μόνο 10 λεπτά από τη ζωή μου. Στην πρώτη προσπάθεια έκανα σχεδόν touch'n'go αλλά μου γύρισαν τον χρόνο πίσω, την δεύτερη νομίζω πως πέθανα (και πάλι μου γύρισαν τον χρόνο πίσω), και την τρίτη τα κατάφερα σχεδόν με χειρόφρενο (και λίγη τύχη ώστε να πιάσει γάντζος και να μη βγω εκτός διαδρόμου). Μάλιστα, επειδή όταν είχα σταματήσει είχα έρθει σχεδόν κάθετα στον διάδρομο, θυμήθηκα το ανέκδοτο με τον Πόντιο πιλότο που προσγείωσε με τα χίλια ζόρια το 747 των Pontiac Airlines, και μουρμούρισε: «τους μαλάκες, φτιάξαν διάδρομο πενήντα μέτρα και με πλάτος ενάμιση χιλιόμετρο».

Μετά προσεκλήθην πάλι (επειδή και χτες βράδυ τα ίδια έκανα) σε συνεύρεση με τοπικούς μεζέδες και ποτά, από τις δυόμιση έως τις οκτώμιση. Πίνω συνέχεια νερό, ώστε αν με πάρει ο ύπνος νωρίς, να μη ξυπνήσω με πονοκέφαλο.

Επειδή δεν έχω άμεση πρόσβαση στο αρχείο των email μου, θυμηθείτε κάποιο παλιό σχετικό αστείο από, για παράδειγμα, εδώ.

Κατά τα άλλα, αύριο απόγευμα επιστρέφω Αθήνα, Σάββατο ξημερώματα φεύγουμε για Λευκάδα, και Κυριακή βράδυ θα επιστρέψω εδώ. Μια χαρά. Ο Αλέξανδρος ενημερώθηκε πως θα αλλάξουμε το Corolla με Auris, το οποίο το λέει και ψιθυριστά κατά τη διαφήμιση: «αου(ρ)ίς».

…τις μεταφράσεις σας

Χαζεύω στο Alter το American Graffiti και το θυμάμαι σκηνή με τη σκηνή. Έχω πολλά χρόνια να το δω, ίσως από πριν αρχίσει η ιδιωτική τηλεόραση. Πολύ γλυκιά ταινία.

Απλά να ρωτήσω ρητορικά: όταν κάνεις μεταφράσεις, έστω και για βιοποριστικούς λόγους, και πετυχαίνεις κάτι που δε βγάζει νόημα, δεν το ψάχνεις καθόλου; Απλά μεταφράζεις ό,τι καταλάβεις;

Αλλά τι μιλάω εγώ; Ούτε Lower δεν έχω. Αλλά ξέρω πως, όταν κάποιοι νεαροί πλησιάζουν ένα αυτοκίνητο, ακόμα κι αν είναι «συμμορίτες», και τσακώνονται για το “shotgun”, δεν εννοούν όπλο. Διότι όταν σε κάποιο βιβλίο πέτυχα την έκφραση “riding shotgun”, το έψαξα λίγο.

Τεσπά. Όλο γκρίνιες είμαι. Λες και δεν ξέρω. Αυτό το δήθεν αθώο και αγανακτισμένα απορημένο υφάκι μου αρχίζει και κουράζει μέχρι κι εμένα.

ΥΓ Επέστρεψα για το σαββατοκύριακο. Είδα την οικογένειά μου.

Αγαπητό μου ημερολόγιο

Το αγαπημένο μου (προφανώς ανύπαρκτο, για την ώρα) template του blogger, είναι αυτό που μοιάζει με σελίδα τετραδίου, και που αν κάνεις καιρό να γράψεις άρθρο, αρχίζει και κιτρινίζει στις γωνίες.

Το ταξίδι μου σε άλλη πόλη όπου επιτελώ το έργο του καθηγητού (πλάκα πλάκα, είμαι ο μεγαλύτερος εκεί μέσα. Ο πιο μεγάλος «μαθητής» είναι εννέα μήνες μικρότερός μου) σεμιναρίου πάει καλά. Μιλάω για unix administration. Χασμουρητό. Αλλά χάρηκα, επειδή τους τράβηξα το ενδιαφέρον. Στα διαλείμματα για τσιγάρο μου κάνουν ερωτήσεις και σκέφτονται να οργανωθούν με Ubuntu (ναι, δεν είναι Unix, είναι GNU/Linux, αλλά είναι δωρεάν και άμα χαλάσουν καμιά εγκατάσταση δεν τρέχει και τίποτα, εν αντιθέσει με την κύρια εγκατάσταση που κοστίζει πολλά).

Μέχρι που πήγα να δω και εκδήλωση στα πλαίσια της ναυτικής εβδομάδας ενός τοπικού δήμου με τοπικούς (και όχι μόνο) χορούς. Τοπικά ποτά και αφεψήματα, τοπικοί μεζέδες, κακοπερνάω. Άσε που κοιμάμαι και πολύ. Πα μαλ.

Μελανκολία ντι Σετέμπρε (εκ των προτέρων)

Ο Αλέξανδρος ήταν να μείνει όλη την εβδομάδα στη μάνα μου και να τον παίρναμε σήμερα. Όμως είχε μελαγχολήσει. Πέρναγε καλά, πήγε και στη θάλασσα, έπαιζε με νερό σε αυτοσχέδια πισίνα (βλ.λ. λεκάνη ρούχων), αλλά ώρες-ώρες τον έπιανε το παράπονο. Μας πήρε η μάνα μου τηλέφωνο βουρκωμένη, να μας πει ότι κοιτάει τις φωτογραφίες μας και κλαίει. Πήγαμε και τον πήραμε από προχτές το απόγευμα.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά αν ποτέ, Αλέξανδρε, διαβάσεις αυτό το κείμενο στην εφηβεία σου ή αργότερα, όταν θα μας γράφεις στα παπάρια σου και θα την κοπανάς από το σπίτι με την παραμικρή αφορμή, να ξέρεις ότι δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Τσογλάνι. Με σύγχισες πάλι :)

Το τρίβιο της ημέρας: ο πιο δίκαιος τρόπος να μοιραστεί οτιδήποτε σε ν άτομα, είναι ένας να μοιράσει, και να επιλέξουν από ένα κομμάτι οι υπόλοιποι ν-1 αφήνοντας το τελευταίο για αυτόν που έκανε τη μοιρασιά.

Dancing (& Talking)

Το είδα στο blog του Fake Steve Ballmer και το ζήλεψα:



Update: το σχόλιο του Azrael έχει το πρωτότυπο video (και μπορείτε στο site του Matt Harding να ζηλέψετε, παρέα με εμένα και τον φίλο μου τον Αργύρη, διαβάζοντας όλη την ιστορία). Απλά να παραθέσω και το άλλο video που μου άρεσε:



Ο πατέρας μου πήρε ένα ποδηλατάκι στον Αλέξανδρο, αλλά κατόπιν όλης της μυθολογίας (όπως την έχει μάθει από εμάς) περί μηχανών και γενικώς μη αυτοκινήτων, δεν του καθόταν καλά να το οδηγεί χωρίς κράνος. Πήγα μαζί του και πήραμε ένα κράνος. Δεν έχω ανεβάσει ακόμα φωτό και βίντεο, αλλά κάποια στιγμή θα δείτε και τον Darth 'Xander.

Ο Αλέξανδρος ουσιαστικά ακόμα δεν μιλάει, αλλά συνεννοούμαστε. Ανοίγω παρένθεση εδώ:

Χτες το απόγευμα, είμαι στο σαλόνι ξάπλα και ο Αλ κάθεται επάνω μου. Στη μουργέλα της ζέστης, είχα μισοκοιμηθεί, και ξύπνησα με έντονη φαγούρα στο αυτί. Κάτι μου έλεγε η Αθανασία από μέσα την ώρα που το έξυνα, της φωνάζω «Δεν σε ακούω, κάτι με τσίμπησε στο αυτί και έχει βγάλει και σπυράκι.»
«Μπαμπά!», ο Αλ. Γυρνάω τον κοιτάω. Καπακώνει το δεξί του αυτί. «Όχι, το άλλο.» Σκύβει να δει το αριστερό μου αυτί. Με κοιτάει, χτυπάει τις παλάμες του ερωτηματικά. «Ναι, μάλλον κουνούπι» του λέω εγώ. Κλείνω την παρένθεση.

Απλά δεν δίνει προτεραιότητα στις ίδιες λέξεις που θα έδινα κι εγώ. Ας πούμε, θα προτιμούσα να μου έλεγε «νερό» και όχι το γαλλομαθές “eau”, αντί να μου λέει «αουντί» όταν τον ρωτάω «ποιο είναι το αγαπημένο σου αυτοκίνητο;». Επίσης, του αρέσουν τα «άπα» (Opel), «ιζτ» (Citroën), «α» (Fiat, αλλά και «θεία»). Τα τζιπάκια είναι ειδική κατηγορία, είναι όλα «νουνού», επειδή ο νονός του Γιάννης οδηγάει ενίοτε ένα Rav4.

Σήμερα θα πάμε και θα τον εγκαταλείψουμε έξω από μια πόρτα. Εντάξει, όχι ακριβώς. Θα τον πάμε να κάτσει με τη μάνα μου μερικές μέρες. Και πέρσι είχε γίνει αυτό, με την προφανή μέθοδο «πάμε μια βόλτα με το καροτσάκι όσην ώρα σε εγκαταλείπουν ανύποπτα οι γονείς σου», και όταν πήγαμε να τον ξαναπάρουμε, για μερικά λεπτά κράταγε μούτρα στη μάνα του. Να δούμε πώς θα πάει φέτος. Άσε που θα λείψω και τρεις εβδομάδες στο Βόλο για δουλειά.

Ο μικρός Μενέλαος πάει καλά, παρεμπιπτόντως. Ωραίος πατέρας είμαι, μεροληπτώ. Θα το διορθώσω στο μέλλον.

We don't need no stinking CLI

Ο τίτλος του θέματος αφιερώνεται (κατ' αρχήν) σε όσους πιστεύουν πως το Windows command line δεν είναι απαραίτητο.

Σε έναν Windows 2003 server, προσπαθώ να σβήσω έναν φάκελο:



Πράγματι, ο ένας από τους δύο φακέλους κατεβαίνει πολλά επίπεδα. Αλλά κατεβαίνει. Τα αρχεία είναι προσβάσιμα από την εφαρμογή που θέλει να τα διαβάσει, τουλάχιστον, μιας και ο Explorer από ένα βάθος και μετά, τα παίζει:



Ούτε το Properties δεν φαίνεται. Φυσικά τα αρχεία δεν ανοίγουν. Ας τα σβήσω από το command line, λοιπόν:



Μαγκιά; Τα αρχεία υπάρχουν. Δημιουργήθηκαν. Πιθανώς μέσω του POSIX compatibility layer, αφού τα αρχεία τα ξεπακετάρισε ο Apache. Τώρα δεν μπορώ να τα σβήσω ή να τα ανοίξω. Ίσως να μπορώ βάζοντας Cygwin. Ίσως να μπορεί να τα σβήσει ο Apache με κάποιο τρόπο. Ίσως να μπορώ να τα ανεβάζω προς τα επάνω επίπεδο προς επίπεδο (αν και αμφιβάλλω).

Το σίγουρο είναι πως δουλεύω με ένα ασυνεπές λειτουργικό. Αν το path length είναι εκτός των ορίων σου, σε παρακαλώ να με σταματήσεις όταν το κάνω, όχι όταν πάω να το ξεκάνω.

Ας αλλάξω λοιπόν τον τίτλο του θέματος σε:

We don't need no stinking GUI and CLI.

διότι δεν απέδειξα πως το windows command line είναι περιττό. Περισσότερο είναι σαν να προσέφερα ακόμα μια ένδειξη πως τα windows δεν πάνε πολύ καλά.

You sexy mother sucker (ex)

Νέα βίντεο! Βασικά, παλαιότερα, αλλά τώρα τα μετέφερα στο youtube.

Σοκολάτα! (22 Μαρτίου):



Πορνοστάρ (1η Απριλίου):



Τα δύο αδέλφια μαζί (20 Μαΐου) στο σαλόνι:

Μαϊντανός, 50 λεπτά το ματσάκι

Ίσως η τιμή να είναι αρκετά ετεροχρονισμένη, και ο μαϊντανός να τιμάται περισσότερο πια.

Το σίγουρο είναι πως κανείς δεν πρόκειται να με πει μαϊντανό επειδή βγαίνω να πω την άποψή μου στο blog μου. Τελικά, ίσως αυτή να είναι η πραγματική μαγκιά του blog: κανείς δεν χρειάζεται να σε ρωτήσει για να μιλήσεις.

Περί γάμων ομοφύλων, λοιπόν, (υποκριτικά «όχι ομοφυλοφίλων»): ας παντρεύονται. Ας έχουν τα ίδια δικαιώματα στο γάμο όπως οι υπόλοιποι. Δεν είμαι ο πιο προχώ άνθρωπος που ξέρετε, αλλά πιστεύω πως σέβομαι το δικαίωμα του άλλου να ζήσει τη ζωή του όπως θέλει.

Έχω αντίρρηση, όμως, και βάσιμη, στο να αναθρέψουν παιδιά ομόφυλοι σύζυγοι. Όταν πήγα πρώτη δημοτικού, η μητέρα μου δεν είχε ξαναπαντρευτεί ακόμα (οι γονείς μου είχαν χωρίσει από όταν ήμουν 2½ ετών), και θυμάμαι πώς ένιωθα που δεν υπαγόμουν κι εγώ σε μια κανονική πυρηνική οικογένεια, όπως την παρουσίαζε το αλφαβητάρι και όπως είχαν οι περισσότεροι από τους συμμαθητάς μου. Θα μου πεις: μόνο αυτό είναι το πρόβλημα; Η σύγκριση με τους άλλους;

Τα παιδιά που θα μεγαλώσουν με ομόφυλους γονείς, θα έχουν πρόβλημα από τα άλλα παιδιά, και θα έχουν για αρκετές γενιές ακόμα (δεν ρισκάρω να προβλέψω αριθμό γενεών). Γιατί να τα υποβάλει κανείς σε τέτοια δοκιμασία; Υπέρ της απόψεώς μου είναι και ο διαχωρισμός γάμου και οικογένειας από το σύνταγμα και τους νόμους, τον οποίο διαχωρισμό χρησιμοποιούν και ως επιχείρημα οι υποστηρικτές του γάμου ομοφύλων.

Φαίνομαι να το περνάω πολύ ρηχά το θέμα, αλλά τι στο διάλο, για πάρτη μου γράφω. Αν με στριμώξει κανείς, μπορώ να επεκταθώ. Για την ώρα, σταματάω εδώ.

Το puzzle της εβδομάδας

Με αφορμή κάποιο σχόλιό μου σε άλλο blog, σας καλώ να ξεκινήσετε από εδώ:

アデヤ

και να καταλήξετε στο επώνυμο μιας διασημότητας της ελληνικής τηλεόρασης. Ο Αργύρης παρακαλείται να μην παίξει. Και ναι, είναι ακόμα ένα πρόβλημα που με τη βοήθεια της python θα λυνόταν πολύ πιο εύκολα.

Εν τω μεταξύ, μήπως να κάνουμε τρίτο παιδί με την συμβία; Έχει νόημα, αν βγάλουμε άδεια ταξί, οπότε οι τρεις νονοί, πια, θα το δουλεύουν σε οκτάωρες βάρδιες κι εμείς θα καθόμαστε. Εκτός κι αν βαφτίσω κι εγώ κανένα παιδί κάποιου άλλου πολυτέκνου.

Tonotil

Νύχτα, άγρια χαράματα, και χαζοβλέπω μια ταινία στο PC, διορθώνοντας υπότιτλους. Ο Αλέξανδρος κάτι δυσάρεστο θα βλέπει στον ύπνο του και αρχίζει τη σειρήνα. Τρέχω δίπλα του και ακουμπάω την πλάτη του. Σταματάει.

Τέτοιες στιγμές σε γιγαντώνουν.

ΥΓ το ξέρω πως κάποια στιγμή θα πέσω από το βάθρο. Το παλεύω να είμαι προετοιμασμένος.

3d art, μα εντελώς

Ελλείψει γρηγορότερων συνδέσεων, και μέχρι να τα ζητήσετε σε καλύτερη ποιότητα από εμένα, δείτε:

The Cathedral

Fallen Art

Επέλεξα επίτηδες τα μη αγγλικά links ώστε να μη ξέρετε τι θα δείτε, αν δεν τα έχετε δει.

Το βαθύτερο νόημα το βρίσκει ο καθένας μας. Οι βαθμοί που παίρναμε για τις απόψεις μας όταν κάναμε λογοτεχνία στο σχολείο ήταν από τις μεγαλύτερες απάτες που έχουν γίνει εις βάρος μας.

Παίξ'το έξυπνος

Online IQ Test

Startups

Το post αυτό δεν ενδείκνυται για ευαίσθητους (όσους έχουν απομείνει).

Αναζητώ συνεργάτες και κεφάλαια για μια επιχείρηση που θα χεστεί στο τάλιρο για πολλά χρόνια.

Συγκεκριμένα, θα ξεκινήσω μια παράνομη επιχείρηση που θα γεννάει κλώνους διασημοτήτων ειδικά μεγαλωμένους (κυρίως μεγαλωμένες, αν κρίνω από τα trends της αγοράς και γενικώς της ανθρωπότητας) και αναθρεμμένους (αναθρεμμένες, ομοίως) για την απόλαυση της πελατείας μου, που θα ανήκει στην αφρόκρεμα της κοινωνίας (είπαμε, τη λέμε αφρόκρεμα επειδή επιπλέει στο νερό, όπως άλλα πράγματα).

Τα συμβόλαια θα είναι 18χρονα (για να μην είμαστε και εντελώς ανήθικοι), γύρω στις €18000 το χρόνο ανά πελάτη.

Τεχνικές λεπτομέρειες/ανάγκες:

• Μπροστάντζα της εταιρίας θα είναι και καλά κρυογονική διατήρηση ιστών για αντιμετώπιση μελλοντικών ασθενειών των πελατών. Ας πούμε πως είναι παραπλήσιο αντικείμενο: τουλάχιστον αιτιολογεί ασφαλείς εγκαταστάσεις με σημαντικά μέτρα ασφαλείας.

• Θα χρειαστούμε τρίχες (στη χειρότερη) από διάσημες και διάσημους. Σημαντικά κεφάλαια θα αφιερωθούν για αυτό το σκοπό στις περιπτώσεις που οι διασημότητες είναι νεκρές εδώ και καιρό, ενώ για τους εν ζωή τα πράγματα θα είναι πιο εύκολα.

• Στις εγκαταστάσεις θα πρέπει να υπάρχει μια, for all practical purposes, βιόσφαιρα, όπου θα μεγαλώνουν όλα τα τέκνα/σκλαβάκια προς πώληση, προστατευμένα από τη γενετική τους κληρονομιά και γνώση.

• Θα περιέχεται αναγκαστικά και μονάδα τοκετών, για τις παρένθετες μητέρες, για να αποφευχθούν στατιστικά στοιχεία που θα οδηγήσουν στην επιχείρηση. Παρένθετες μητέρες θα βρεθούν, και αν υπάρχει ένας μηχανισμός συγκάλυψης (ζευγάρια που θα προσποιούνται πως είναι οι μελλοντικοί γονείς), θα καταφέρουμε να μην αποκαλυφθούμε δια εκείνης της οδού.

• Το προσωπικό που θα φροντίζει και θα μεγαλώνει τα παιδιά θα πρέπει να έχει επιλεγεί με μεγάλη προσοχή. Ίσως θα είναι καλύτερα να προέρχονται από κοινωνίες όπου η διεθνής κοσμική σκηνή δεν είναι και τόσο μέσα στην καθημερινότητα, άρα μιλάμε για φτωχά κράτη. Κούβα, διάφορες χώρες της Αφρικής, Θιβέτ, τέτοια πράγματα.

• Για πρακτικούς λόγους, τα παιδιά θα μεγαλώνουν μαθαίνοντας τα αγγλικά ως μητρική τους γλώσσα, με δεύτερη γλώσσα τη μητρική γλώσσα της διασημότητας. Ας πούμε, μια μικρή Lætitia Casta θα πρέπει να ξέρει γαλλικά, δεν συμφωνείτε;

• Προφανώς η διαφήμιση θα είναι στόμα με στόμα. Δεδομένης της παρανομίας του θέματος και της ενεργής εμπλοκής και άρα συνενοχής των πελατών, έχουμε μεγάλες πιθανότητες να μη μας πιάσουν ξεβράκωτους μεταμφιεσμένοι αστυνομικοί.

• Φυσικά, θα πρέπει να υπάρχει ένα πλάνο διαφυγής. Βάσει των κεφαλαίων που θα έχουν εισρεύσει, μια δεύτερη ταυτότητα δεν θα είναι δύσκολο να έχει εξασφαλιστεί τουλάχιστον για το ΔΣ.

• Ακόμα καλύτερα (και θρασύτερα), για την περίπτωση που όλα βγουν στη φόρα, με άλλο όνομα έχουν κατοχυρωθεί τα συγγραφικά δικαιώματα της ιστορίας ως απλή ΕΦ, ώστε όταν θα γίνει ταινία, να έχουμε κεφάλαια και από εκεί.

• Όταν το οργανωμένο έγκλημα μας πάρει χαμπάρι και ζητήσει μερίδιο, αναγκαστικά θα ανεβάσουμε τις τιμές. Ίσως να πρέπει εκ των προτέρων να είναι πιο ψηλά οι τιμές. Λίγες είναι οι βεβαιότητες της ζωής. Ο θάνατος είναι μία. Το νταβατζιλίκι μιας επικερδούς επιχείρησης είναι ακόμα μία.


Ανατριχιαστικό, ε; Η ιδέα ανταγωνίζεται στα ίσια το «Τζακ Μπάρον και η αιωνιότητα».

Φυσικά, δεν θα το κάνω. Από τον κώλο μου τα βγάζω.

Αλλά κάποιος θα το κάνει.

Άμα έχεις τέτοιους φίλους…

Ήμουν χτες το βράδυ σε πελάτη της εταιρίας μου, όπου ο Δντής Μηχανογραφήσεως είναι φίλος. Μιλούσαμε για τηλεοπτικές σειρές, και κάποια στιγμή είχαμε φτάσει στο Six Feet Under, από την οποία έχω δει γύρω στα τέσσερα επεισόδια, και επιθυμώ να δω περισσότερα, αλλά δεν προλαβαίνω. Μου μίλαγε, λοιπόν, για τη σειρά, και μου λέει:
«Το Six Feet Under, είναι μια σειρά που έχει ένα ύφος λίγο…» και κάνει μια παύση.
«…Ανάλαφρο.», προτείνω εγώ, για να διευκολύνω την εξέλιξη της συζήτησης, βασισμένος στις πινελιές που έχει η σειρά όταν ξεφεύγει από την πραγματικότητα.
«Τι ανάλαφρο, μωρέ βλάκα», μου λέει. «Αλλά βέβαια, με την μουσική που ακούς εσύ…»

Modest Mouse

Απίστευτοι στίχοι. Απίστευτοι.

Φλύαροι τίτλοι από τα album τους:

This Is a Long Drive for Someone With Nothing to Think About
Good News for People Who Love Bad News
We Were Dead Before the Ship Even Sank

Τους είχα πρωτοπροσέξει στη Σχεδία στην Αργυρούπολη από το Float On, που φαίνεται ανώδυνο τραγουδάκι, αλλά δεν είναι. Είναι απλά αισιόδοξο.

Δεν θυμάμαι πότε τους ξαναπήρα χαμπάρι. Σίγουρα χαμογελάω με το Bukowski: “Woke up this morning and it seemed to me, that every night turns out to be a little more like Bukowski. And yeah, I know he's a pretty good read. But, God, who'd wanna be such an asshole?” και “Well, see what you wanna see. You should see it all. Well, take what you want from me. You deserve it all. Nine times out of ten, our hearts just get dissolved. But one time out of ten, everything is perfect for us all. Well, I want a better place or just a better way to fall.”, και το απίστευτο “If God controls the land and disease, keeps a watchful eye on me… If he's really so damn mighty, my problem is I can't see, who would wanna be such a control freak?”

Και σίγουρα ανατριχιάζω με το Spitting Venom. Δεν θα παραθέσω πολλά από το κομμάτι, που είναι μεγάλο, οκτώμιση λεπτά, και λέει, λέει, λέει… απλά ένα δίστιχο: “So we carried all the groceries in while hauling out the trash, and if this doesn't make us motionless, I do not know what can.”

Αυτά.

Χριστός Ανέστη

Υπάρχει κάποια μέθοδος να ανακηρυχτούν παράνομα και καταχρηστικά, τα προϊόντα και οι υπηρεσίες με σπαστικές και ηλίθιες διαφημίσεις;

Ας πούμε, έντεκα οκτώ διψήφιο. ΔΙΨΗΦΙΟ. ΔΙΨΗΦΙΟ!!! Που προσπαθούν να αποτυπώσουν στο μυαλό μας το δικό τους νούμερο, ώστε όταν βρεθούμε στην ανάγκη να καλέσουμε μια υπηρεσία, να μας έχουν σπάσει τόσο τα νεύρα που να θυμόμαστε πρώτα το δικό τους αριθμό. Καταπληκτικό το επεισόδιο στο The IT Crowd με τον νέο αριθμό κλήσης επειγόντων και τις αντίστοιχες τηλεοπτικές διαφημίσεις. Προφανώς άλλα κράτη αντιμετώπισαν ίδια προβλήματα πριν από εμάς.

Ή οι κάπως παλαιότερες διαφημίσεις της υποτεθίστω γνωστότερης τεκίλα, που αψήφιστα αναδεικνύουν ως μάνγκες τους πότες τού εν λόγω ποτού, ενώ όλοι οι υπόλοιποι είμαστε μούχλες; Είμαι υπερήφανος που δεν πίνω αυτή την τεκίλα, και εξ αιτίας της διαφήμισης, αρνούμαι να πιω τέτοια σφηνάκια όταν με κερνάνε. (Άσε που άλλο ποτό πίνω, και άμα πιω σφηνάκι τεκίλα, ο πονοκέφαλος και το ανακάτεμα στο στομάχι είναι δεδομένο μετά).

Από την άλλη, γιατί ζει ακόμα ο τύπος με τη σπαστική φωνή που κάνει τον «χαριτωμένο» μπάρμαν που απαγγέλλει το μακρύ όνομα του ποτού που πίνεται στους 253,1°K; Ο ίδιος που σε κάποια άλλη ραδιοφωνική διαφήμιση έκανε τον τροχονόμο με μη Αθηναϊκή προφορά που κάνει αλκοτέστ-αντίγραφο της αλησμόνητης σκηνής από το “The Man With Two Brains”; Ε; Γιατί δεν έχει πεθάνει ακόμα;

Αντιθέτως, η διαφήμιση για το συμπιεσμένο χυμό ντομάτας με το ζευγάρι που ζητάει ντομάτες από τον παππού στο πλάι του δρόμου, είναι πάρα πολύ καλή. Στην περίπτωσή μου, βέβαια, δεν θυμάμαι ακριβώς το προϊόν, οπότε η διαφήμιση δεν είναι αποτελεσματική. Παρόμοια, πολύ καλές οι διαφημίσεις της Νόβα (ευρωπαϊκό, πουτ δε κοτ ντάουν κτλ), όπου θυμάμαι το προϊόν, αλλά δεν ένιωσα ποτέ την ανάγκη να βάλω Νόβα, έστω κι αν συμπάθησα τους διαφημιστές που είχαν αυτές τις αηντίες :).

Στο πλαίσιο των αποριών: στο Φορτ Μπουαγιάρ, που ενίοτε βλέπω κι εγώ επειδή αρέσει στον Αλέξανδρο, η ξανθιά με τη σιλικόνη τι ρόλο βαράει; Γιατί δίνει ως επί το πλείστον ανόητες οδηγίες στον αρχηγό της ομάδας, που με τη σειρά του πρέπει να το φωνάξει στον δύσμοιρο παίκτη που περνάει τη δοκιμασία; Γιατί δεν φωνάζει η ίδια στον παίκτη τις οδηγίες; Άμα αγχώνεται που ο χρόνος τελειώνει, γιατί βάζει παραπάνω καθυστέρηση χρησιμοποιώντας μεσάζοντα;

ΥΓ
Τι απαντούσε, λοιπόν, την ώρα της Ανάστασης ο Λιακόπουλος;
—Αληθώς ο Σείριος.

Strip Show

Όλα μέσα στο μυαλό μας είναι.

Ένα παλιό τετρασέλιδο από κάποιο Βαβέλ, που μου άρεσε τόσο πολύ ώστε να κάτσω να το φτιάξω παρουσίαση. Ανεβάζοντάς το στο google docs, μάλλον χάθηκαν οι χρονισμοί για την αλλαγή των slides. Μπορείτε όμως να το δείτε εκεί, ή εδώ:

Ένα αστέρι έχει γεννηθεί

Περίμενα μέχρι αργά, επειδή περίμενα να μου στείλουν κάποιο κομμάτι από τον υπότιτλο του 4×02, μπας και τελειώναμε σήμερα τη μετάφραση (δυστυχώς δεν θα την τελειώσουμε). Το καλό είναι πως, όσο περίμενα, και ενώ η αντμιράλαινα και τα αντμιραλάκια κοιμούνταν, είδα αυτό, όπου ξαναείδα τον Ben Foster (επειδή πρόσφατα είδα το 3:10 to Yuma), τον οποίο είχα ευχαριστηθεί αφάνταστα σε εκείνο το εργάκι με τον Bruce Willis και κάτι με διπλή ομηρία.
Το Bang Bang You're Dead, λοιπόν, (που προφανώς το παρήγγειλα στο θείο για να το κρατήσω) ήταν από τις ταινίες που με αγγίζουν (σπανιότερα, όσο περνάει ο καιρός) όπως με άγγιζαν έργα στην εφηβεία. Λέει πως είναι για την τηλεόραση, αλλά μακάρι να ήταν έτσι και ο ΗΠΑτζίδικος κινηματογράφος.
Εύχομαι πραγματικά αυτό το παιδί να μη πάει χαμένο (ας πούμε, να μη πεθάνει από ναρκωτικά ή να μη προσκολληθεί σε στερεοτυπικούς ρόλους ψυχάκια). (Cue στοιχήματα ότι θα γίνει μεγάλη φίρμα.)

In other news, ανόητα διαφημιστικά σλόγκαν προς χρήση (αν δεν τα έχει σκεφτεί κανείς ακόμα, το license είναι creative commons):

⊕ Sony και καλά!
⊕ Και είπεν ο Κύριος: γεννηθήτω αυτοκίνητον. Όπελ και εγένετο.
⊕ ΤΟ… γιώτα χι του έλληνα.

(Τα γράφω για να κάνω χώρο για άλλες σκέψεις)

Αυτά είναι talk show

Μόλις τα είδα από ένα φίλο.

Ο Jimmy Kimmel είναι ένας talk show host, που από ό,τι μου είπαν, έχει πολύ χαβαλέ. Στο τελείωμα της κάθε εκπομπής του, λέει πάντα την ίδια ατάκα. Θα την πληροφορηθείτε βλέποντας το πρώτο video, όπου επιτέλους η ατάκα του γίνεται και πραγματικότητα:



Σε κατοπινό επεισόδιο, ο Kimmel έχει καλέσει τη Sarah Silverman, η οποία είναι και η σύντροφός του στη ζωή (υπάρχει και πιο σύντομη έκδοση, αλλά δείτε αυτήν):



Και, φυσικά, πιο μετά, έρχεται και η απάντηση:

Respect

Άρθρο για την διαδικασία υπερψήφισης (take two) του OOXML ως ISO standard:

Στο C|Net.

Ίσως ξέρετε, ίσως όχι όλα όσα έχουν παιχτεί στα παρασκήνια (ας πούμε, ψάξτε να δείτε τι έγινε στη Νορβηγία, όπου οι 21 δήλωσαν εναντίον, οι 2 υπέρ, φεύγει ο πολύς ο κόσμος από το δωμάτιο σύσκεψης («ψηφίσαμε, τι άλλο να κάνουμε; πάμε να τσιμπήσουμε τίποτα»), και μετά ανακοινώθηκε πως η Νορβηγία ψηφίζει «ναι»…).
Στο άρθρο του C|Net, λοιπόν, η τελευταία παράγραφος με τη δήλωση της Microsoft είναι όλα τα λεφτά.

They must be frakkin' jokin'

…και, βέβαια, έτσι είναι.

Edit: ορεκτικόν

Mozilla Warning

Πολύ μου άρεσε αυτό το προειδοποιητικό μήνυμα του Firefox 3.0 beta 4, όταν θες να πας στο about:config…

Περί υποτίτλων

Ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που φτιάχτηκε η Arial και ο κόσμος την θεωρεί σχεδόν standard. Τι νόημα έχει να βλέπεις «πίττα» και να διαβάζεις, ενδεχομένως, «πίπα»; Αυτό το ιώτα το γαμημένο που είναι απλώς μια γραμμούλα, δεν ενοχλεί κανέναν;

Προτείνω (σχεδόν) ανεπιφύλακτα για υπότιτλους την Deja Vu Sans (ενδεχομένως την Condensed). Το σχεδόν κολλάει στο "ν" που, κάποιες φορές, θυμίζει "υ". Τη χρησιμοποιώ για υπότιτλους στα .divx, αλλά το προγραμματάκι μου αντικαθιστά το "ν" με "v" (αγγλικό βι).

Παρεμπιπτόντως, αν επιμένετε σε Arial, Times New Roman και Courier αλλά θέλετε μια εναλλακτική πρόταση, ρίξτε ένα βλέφαρο στα Liberation: είναι παραγγελία της RedHat σε σχεδιαστές να είναι drop-in replacement για τις πιο πάνω (ίδια font metrics και character widths). Ας πούμε, γουστάρω τα ελληνικά της Liberation Sans πολύ περισσότερο από τα ελληνικά της Arial. Όλες οι σελίδες web που τάσσουν Helv(etica) και Times, στο δικό μου Firefox χρησιμοποιούν τις Liberation.

Το συναξάρι του παπα-Παρθένη

Να μη ξεχνάμε τι μέρα είναι σήμερα.

Οι δικαιούχοι παρακαλούνται να διεκδικήσουν ευλαβικά τα δικαιώματά των.

Εμπρός λοιπόν καλό μου σερβεράκι!

Το Fit-PC κατέφτασε. Να δω πότε θα προλάβω να του βάλω Gentoo (Jen2 :), καθότι ήλθε στημένο με Ubuntu.
Το συνολικό κόστος, μαζί με έξοδα αποστολής και εκτελωνιστικά, ανήλθε στα €285 (αν δεν απατώμαι).

Trivial Pursuit update

Το ηλιακό μας σύστημα, όπως μαθαίνουμε, δεν έχει πια μόνο 9 πλανήτες, αλλά τουλάχιστον 11 (8 ρέγκιουλαρ συν 3 πλανητίδια: dwarf planets). Από ό,τι καταλαβαίνω, το ελάχιστο απαραίτητο για να κριθεί ως πλανητοειδές ένα σώμα, είναι να τείνει ή να έχει γίνει σφαιρικός λόγω της έλξης της ίδιας της μάζας του.

Η υποβάθμιση του Πλούτωνα από planet σε planot είναι γνωστή. Η αναβάθμιση της Δήμητρας (Ceres, επειδή νομίζω υπάρχει και Demetra) από αστεροειδή σε πλανήτη ήταν κάτι που έμαθα πρόσφατα. Ο μέχρι πρότινος δέκατος πλανήτης, ήταν η Έρις, γύρω από την οποία ανακαλύφθηκε και κάποιος δορυφόρος.

Η όλη ιστορία της ονομασίας της Έριδος είναι διασκεδαστικότατη.

Αρχικά, μέχρι να πάρει επίσημο όνομα, ο πλανήτης αποκαλείτο χαϊδευτικά Ζίνα (Xena, χαϊδευτικό με τη σειρά του, φαντάζομαι, για το Polyxena). Όταν ανακαλύφθηκε ο δορυφόρος του, κι αυτός μέχρι να ονομαστεί επίσημα, αποκαλείτο Gabriela, από την σύντροφο της Ζίνα (δεν γνωρίζω αν είναι σύντροφοι μόνο στις μάχες ή και αλλού).

Με τα πολλά, η Έρις πήρε το τελικό της όνομα, το οποίο ήταν αρκετά ταιριαστό, μιας και έριδα υπήρξε, όσον αφορά την ονομασία. Ο δορυφόρος βαφτίστηκε σύμφωνα με τη μέχρι τώρα παράδοση (τέκνα, σύντροφοι και άλλα αντίστοιχα) και έλαβε το όνομα μιας κόρης της Έριδος: Δυσνομία.

Ανατριχιάζω και μόνο στο πόσο ταιριαστό είναι το όνομα της Δυσνομίας, αν σκεφτείτε πως ένας τρόπος να αποδοθεί ο όρος «δυσνομία» στα Αγγλικά, είναι η λέξη “lawlessness”.

ΥΓ Συμπλήρωμα στο προηγούμενο άρθρο: προτεινόμενες ατάκες για αεροπειρατεία χρησιμοποιώντας ένα μικρό πολυεργαλείο.

(Στην αεροσυνοδό) «Πήγαινέ με στο κόκπιτ, μωρή, μη σου κάνω κανένα ερασιτεχνικό μανικιούρ/πεντικιούρ»
(Στον πιλότο) «Αν αγαπάς το νύχι στο μικρό δαχτυλάκι του ποδιού σου, στρίψε τώρα για Βαγδάτη, μαδαφάκα.»
(Στον πύργο ελέγχου) (σιωπή, αφού έχεις χρησιμοποιήσει το σταυροκατσάβιδο για να ξεβιδώσεις τον ασύρματο)

Έφερα το πράμα, έφερες τα λεφτά;

Setup

• Εδώ και πολλά χρόνια, κυκλοφορώ με μια «μπανάνα» στη μέση. Πορτοφόλι, κινητά, δύο φορτισμένες μπαταρίες AA για άμεση χρήση, ένα μικρό πολυεργαλείο.
  • Πρόσφατα μου έκαναν δώρο μια καινούρια μπανάνα για να αντικαταστήσω την παλιότερη και φθαρμένη αλλά πολύ βολική. Άρχισα να χρησιμοποιώ την καινούρια, ώστε να έχει την παλιά ο Αλέξανδρος να παίζει με τα φερμουάρ και τα λοιπά.
  • Δεν έχω ακόμα κάνει κτήμα μου τη νέα και τους χώρους της, όμως.
• Την περασμένη Πέμπτη ξημερώματα, πετούσα για Θεσσαλονίκη.

Στην φάση του check-in, ελέγχω στα όρθια την καινούρια μπανάνα, και έχω την εντύπωση πως άδειασα οτιδήποτε μη επιτρεπτό στην πτήση και το έβαλα στην τσάντα για το χώρο αποσκευών του αεροπλάνου.
Κατεβαίνω κάτω για την πύλη εξόδου, και με ενημερώνουν πως το πολυεργαλείο δεν περνάει. Συνειδητοποιώ πως, προφανώς, το πολυεργαλείο, που νόμιζα πως το είχα ξεχάσει σπίτι, τελικά είχε παραπέσει σε μια σκοτεινή γωνιά της μπανάνας. Δεν ήθελα να το χάσω, αλλά δεν είχα πολλές επιλογές («αν το αφήσετε εδώ, το χάνετε»). Αφήνω την τσάντα του φορητού στον συνάδελφο που θα ταξιδεύαμε μαζί, και ανεβαίνω τρέχοντας τις σκάλες για να βρω κάπου να το αφήσω. Πλάνο: πρέπει να το αφήσω κάπου όπου θα έχω πρόσβαση στην επιστροφή μου, όπου ή δε θα το δει κανένας, ή θα το κρατήσει κάποιος.
Κανείς από όσα μαγαζιά ρώτησα δεν διατίθετο να το κρατήσει για 'μένα. Στο check-in δεν το δέχονταν, επειδή «η πτήση έχει κλείσει, και πώς να το βάζαμε έτσι;» Μην έχοντας πολύ χρόνο, κοίταξα τριγύρω μήπως δω κάποια τουαλέτα, όπου με λίγη τύχη θα έβρισκα διαχωριστικό που δεν φτάνει ως το ταβάνι, ώστε να αφήσω εκεί πάνω το πολυεργαλείο.
Τουαλέτα δεν βρήκα, αλλά είδα το μικρό καφέ που βρίσκεται ανάμεσα στην πρώτη και δεύτερη από αριστερά (ερχόμενοι απέξω) είσοδο του κτιρίου, όπου έχει και χώρο καπνιστών με όρθια διαχωριστικά. Είδα πως, παράλληλα με τη τζαμαρία που βλέπει προς τα έξω, υπήρχε ένα διαχωριστικό που άφηνε μισό μέτρο χώρο μέχρι τη τζαμαρία. Ο χώρος αυτός, όπου κανονικά δεν πατάει κόσμος, είχε πιο βρώμικο πάτωμα, ένδειξη πως είτε δεν το καθαρίζουν, είτε το καθαρίζουν πιο σπάνια. Χαμηλά, λίγο πιο πάνω από το πάτωμα, είχε ένα γείσο, όχι πολύ φαρδύ, αλλά αρκετά ώστε, αν είσαι όρθιος σε αυτό το «διαδρομάκι» μισού μέτρου πλάτους, να μη φαίνεται το πολυεργαλείο με μια ανέμελη επισκόπηση. Επίσης, η τζαμαρία έχει βαμμένα διαφημιστικά για το Λος Βενιζέλος, οπότε απέξω δεν φαίνονται πολλά πράγματα.
Έκανα λοιπόν πως έψαχνα κάτι που μου έχει πέσει, έσκυψα τρεις-τέσσερις φορές σα να ψάχνω κάτι, την δεύτερη από τις οποίες ακούμπησα όρθιο το πολυεργαλείο κάτω από το γείσο. Αυτό το έκανα, με την ελπίδα πως κάποιος που τυχόν με έβλεπε, να μη καταλάβει πως σκοπεύω να αφήσω κάτι. Έτρεξα πίσω στον έλεγχο, όπου με ξανατσέκαραν για να περάσω στο λεωφορειάκι για το αεροπλάνο.
Στάθηκα τυχερός, και όταν επιστρέψαμε Παρασκευή απόγευμα προς βράδυ, ξαναβρήκα το πολυεργαλειάκι εκεί που το είχα αφήσει. Πολύ χάρηκα.

Φαντάζομαι πως όποιος με παρακολουθούσε κατά τη διάρκεια της εναπόθεσης ή της ανάληψης, θα μπορούσε να συμπεράνει πως είμαι κάποιος λαθρέμπορος…

Ίσως θα μπορούσε να υπάρχει κάποια επίσημη διαδικασία για να αφήνεις πράγματα και να τα βρίσκεις, αλλά μάλλον είναι ασύμφορη οικονομικά για τις υπηρεσίες του αεροδρομίου. Δεν ξέρω αν η μέθοδος που ακολούθησα είναι fool-proof και μπορεί να ξαναχρησιμοποιηθεί από άλλους (ίσως και μόνο που γράφω αυτό το post, να κάνω χαλάστρα για το μέλλον!). Υποθέτω πως και η λύση της τουαλέτας μπορεί να είναι καλή, αρκεί να έχεις σημεία που κανονικά δεν φαίνονται από το προσωπικό καθαριότητας, ή αν έχεις και μια κολλητική ταινία, ίσως διπλής όψεως, πρόχειρη για χρήση.

Το σίγουρο είναι πως ευχαριστώ την καλή μου τύχη.

Update: φαίνεται πως όντως ήμουν πολύ τυχερός. Έμαθα πως και ο πατέρας μου είχε κάποια παρόμοια εμπειρία, και είχε χρησιμοποιήσει το διαχωριστικό σε τουαλέτα ως κρυψώνα. Εκείνος δεν βρήκε μετά το δικό του «πράμα».

Πλανήτες και δαχτυλίδια

Κάποτε νομίζαμε πως μόνο ο Κρόνος είχε δαχτυλίδια. Τώρα έχουν όλοι οι αέριοι γίγαντες του ηλιακού μας συστήματος, και ανακαλύψαμε και γύρω από τουλάχιστον ένα δορυφόρο. Σιγά. Αν η ανθρωπότητα επιζήσει αρκετά επάνω στη Γη, και η Γη θα έχει δαχτυλίδι (τεχνητό). Εδώ εγώ που ήμουν πλάνης, αρχές του 2006 ανακάλυψα ομοίως ένα δαχτυλίδι (γύρω από το δάχτυλό μου).

Σκατά search engines

Δοκίμασα στο Google:

find from the new nivea body-something ad the tall blonde with short hair, the brown top and a short blue-jeans skirt, the one with the unbefuckinglievable legs, and tell her I love her

αλλά αποτέλεσμα ακόμα δεν είδα.

Update:

Δε φαίνεται καλά εδώ αυτό που με απασχολεί, όμως είδα πως δεν ήταν φουστίτσα, αλλά σορτσάκι.  Θα ξαναδοκιμάσω το query, ευχαριστώ, Αργύρη. (κάνει και ρίμα).

Update 2:

Λίγο μικρότερη, αλλά στο σωστό δρόμο. Το επόμενο είναι να βρούμε το video.

Update 3:

That's more like it.

Ω τέμπορα ω μόρες

Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό Αμερικανόπουλο, μεγαλωμένο με τις καλύτερες αρχές που μπορούσε να του προσφέρει η χώρα του. Απόσταγμα γενεών με το επικρατούν γονίδιο της πολιτικής ορθότητας, ήταν ένα ψυχικά υγιές παιδί, με το διάβασμά του, το παιχνίδι του στο κομπγιούτερ, τις εξόδους για κινηματογράφο παρέα με φίλους.

Πρόσφατα πήγε να δει την ταινία "Hitman", άλλη μια ταινία βασισμένη σε βιντεοπαιχνίδι. Εν μέσω, λοιπόν, πληρωμένων φόνων (κομμάτι της καθημερινότητας), λαβασκιρί εγκεφάλων και φιλικών-προς-το-περιβάλλον σπρέι αίματος, είδε κάτι που του κατέστρεψε την αθωότητα. Είδε… στην οθόνη… ένα…
…βυζί.

Ο κλονισμός που υπέστη ήταν απερίγραπτος. Η παιδική του ψυχή στιγματίστηκε για πάντα από το θέαμα που επιμελώς είχε ξεχάσει πως έχει αντικρίσει ξανά στη ζωή του.

Προς τιμήν του, ανασύνταξε τα σαλεμένα του λογικά και μπόρεσε να επανενεργοποιήσει τα μονοπάτια του μυαλού του που επιτελούν το έργο της λογικής. Μπήκε στο imdb και ξεκίνησε ένα thread με τον τίτλο: “Did we need the nudity??” Η ερώτησή του ήταν, «η ταινία είχε φανταστική δράση και ο Τίμοθι έκανε πολύ καλή δουλειά ως ο ήρωας, αλλά ήταν αναγκαία η γύμνια; Έτσι, αποκλείεις το μισό υποψήφιο κοινό σου [ΣτΜ εννοεί τα παιδιά!] και τσαντίζεις τις γυναίκες. Εντελώς αχρείαστη!»

Οι απαντήσεις που δόθηκαν είχαν εύρος επαρκές, και υπερκάλυψαν την δική μου άποψη που συνάγετε από τα πιο πάνω γραφόμενα. Χοντρικά παραδείγματα άλλων απαντήσεων:

- f*cking yes!
- όχι, αλλά ήταν ευχάριστη έκπληξη
- είσαι αδελφή;
- ναι, χρειαζόταν. είναι τέτοια threads αναγκαία;
- είσαι αμερικανός. [τελεία, όχι ερωτηματικό]
- (από γυναίκα) ναι, χρειαζόταν. θα σου πω κι ένα μυστικό: στις γυναίκες αρέσει να βλέπουν άλλες γυναίκες γυμνές. Μας αρέσει να θαυμάζουμε την ομορφιά στο σώμα μιας άλλης γυναίκας. Γιατί νομίζεις αγοράζουμε Victoria's Secret και βλέπουμε πορνό;
- - [απάντηση στην προηγούμενη] θα με παντρευτείς;
- τα βυζιά ήταν το μόνο καλό στην ταινία
- μεγάλε, εγώ μόνο για να δω τα βυζιά της Όλγα πήγα [προφανώς δούλεμα]
- - [η τύπισσα που το πήρε σοβαρά] άμα θες να δεις βυζιά, να πας να πάρεις τσόντα
- - - [ένας άλλος] τι, παίζει σε πορνό η Όλγα; λινκς πλιζ.

(Αλλαγή θέματος)

Σήμερα γύρισα από ταξίδι μερικών ημερών εκτός πόλης για δουλειά. Στη χτεσινοβραδινή μάσα είχε μείνει μόνος του και ένας Βέλγος συνεργάτης μας (οι υπόλοιποι συντοπίτες του έπρεπε να φύγουν νωρίτερα χτες). Ας πούμε πως είναι ένας άνθρωπος ισχυρογνώμων. Ανάμεσα στα άλλα θέματα που συζητούσαμε, έτυχε και το θέμα των Πορτογάλων, αν είναι ή όχι μεσογειακός λαός. Το πιάσαμε από το ετυμολογικό:
—Δεν είναι στη Μεσόγειο, είναι στον Ατλαντικό.
—Σίγουρα δεν πιάνει Μεσόγειο;
—Ναι. Το Γιβραλτάρ είναι στην Ισπανία.
—Ναι, αλλά είναι στο ίδιο ύψος. Είναι και δίπλα στην Ισπανία.
—Μιλάνε άλλη γλώσσα, όχι λατινογενή, αλλά μπασταρδεμένα κέλτικα από λατινικά.
—Ναι, αλλά έχουν την ίδια νοοτροπία.

Κράτησε λίγο αυτό το τροπάριο, μέχρι που αποφάσισα να του δώσω να καταλάβει πως κάνει λάθος.

—Τον τελικό του Euro τον είδες;
—Ποιον τελικό;
—Που η Ελλάδα πήρε το ευρωπαϊκό.
—Ναι, το είδα.
—Είδες τι έγινε μετά; Χάσανε από 'μάς, και τι κάνανε; Χορεύανε στους δρόμους μαζί μας! Και έτσι αποδεικνύεται μαθηματικά πως δεν είναι μεσόγειοι! Για φαντάσου το ίδιο σενάριο στην Ισπανία ή την Ιταλία…

Κατά τα άλλα: την Τρίτη που μας πέρασε, ο Αλέξανδρος έμαθα πως πρωτοφίλησε κορίτσι στο στόμα (τσουγκρίστηκε μαζί με ένα κοριτσάκι σε ένα εμπορικό κέντρο κοντά στο σπίτι, και μετά ήταν αγκαλιές και φιλιά στο στόμα). Εγώ πρωτοφίλησα πολύ αργότερα. Ο φίλος ο Νίκος, δε, δήλωσε: «Εγώ αν θυμάμαι, πρωτοφίλησα όταν ήμουν στο στρατό. Και τζάμπα, πριν μερικές ημέρες.»

Πώς να'ναι η αίσθηση του να ανοίγεις την πόρτα του δωματίου του παιδιού σου, και να το δεις να κοιμάται αγκαλιά με άλλο μωρό; Πώς του λες, απέξω απέξω, «όταν γδύνεστε, μη πετάτε κάτω τις πάνες σας»; Πώς να ψάξεις στα συρτάρια του για εκείνη την ταλκ την περίεργη για ιδιαίτερες περιστάσεις;

Είναι δύσκολη η πατρότητα.

Καταπληκτικό όνομα για Utility

Έψαχνα να βρω ποιες παραμέτρους του MSIEXEC.EXE μπορούσα να χρησιμοποιήσω, ώστε να κάνω απλώς extract τα περιεχόμενα ενός αρχείου (κάτι ήθελα να ελέγξω πρώτα, πριν κάνω την εγκατάσταση). Ψάχνοντας στο Google, ανακάλυψα πως υπάρχει ένα εργαλείο στη γύρα που σου επιτρέπει να διαχειρίζεσαι αρχεία MSI. Όταν είδα το όνομα του utility, ρότφλαρα.

Το όνομα του εργαλείου: LessMSIrables.

Αναφορά στο αρχείο βρήκα εδώ, αλλά το ίδιο το εργαλείο δεν το έχω βρει, είναι αλήθεια, οπότε και σίγουρα δεν το προτείνω σε κανένα.

Πώς την πατάει κανείς.

Να τι παθαίνεις όταν αναλώνεσαι αλλού. Ξεζουμιάζεσαι, και μετά τι να γράψεις στο blog σου;

Στο Greek TV Subs, κάποιος για χαβαλέ έβαλε δημοσκόπηση δημοφιλίας ανάμεσα σε δύο σειρές: Battlestar Galactica (το καινούριο) και το Lost. Αυτό που για την πλειοψηφία ήταν χαβαλές, για κάποιους έγινε αιτία εκνευρισμού. Επειδή λοιπόν κάποιος πιο ώριμος έπρεπε να κάνει κάτι, αποφάσισα να βάλω τα πράγματα στη θέση τους.

Παλιές φυλλίες

♫ Όταν πηγαίναμε μαζί σχολείο ♫
με τον φίλο μου τον Αργύρη, είχαμε ένα θέμα που ήταν μια σκοτεινή κηλίδα στη σχέση μας: οι τυρόπιτες. Συγκεκριμένα, οι τυρόπιτες της Φώφης⁰. Βέβαια, δεν ήταν ακριβώς τυρόπιτες, αλλά φυλλόπιτες (δεν είχαν τυρί μέσα, ή μάλλον, δεν είχαν ακριβώς τυρί μέσα. Ήταν κάτι που έμοιαζε με τυρί. Το μόνο σίγουρο ήταν πως είχαν φύλλο (σφολιάτα), εξ ου και «φυλλόπιτα»).

Εγώ έπαιρνα τυρόπιτα, και ο Αργύρης ερχόταν να φάει μια μπουκιά. Εγώ έμαθα να κρατάω την τυρόπιτα από την άκρη, ίσα-ίσα να τη στηρίζω, επειδή ο Αργύρης μου έμαθε (δε χαρντ γουέι) πως μια τυρόπιτα είναι μια μπουκιά και κάτι. Επειδή λοιπόν εγώ ήμουν συναισθηματικώς (και φυσικώς) συνδεδεμένος με τα δάχτυλά μου, την κράταγα έτσι ώστε ο Αργύρης να φάει τη μπουκιά του και εμένα μου έμενε το κάτι.

Η σχέση μας έχει περάσει διάφορα στάδια. Κάποτε, ας πούμε, είχαμε άτυπο διαγωνισμό ποιος θα κλείσει το τηλέφωνο στον άλλο την ώρα που δεν το περιμένει. Τώρα τελευταία, βάλε εγώ τα παιδιά, βάλε ο Αργύρης τις όποιες εργένικες ασχολίες που δεν θυμάμαι πια τι θα μπορούσαν να είναι, είναι φορές που δεν μπορούμε να μιλήσουμε, ή απλώς βαριόμαστε.

Με παίρνει τηλέφωνο σήμερα, και θυμηθήκαμε για διάφορους λόγους τα παλιά. Δεν έχει πολλή σημασία αν χάσετε ποιος λέει τι, επειδή σε τέτοιες καταστάσεις το «εγώ» χάνει υπόσταση (συνεπώς, κι εγώ δεν είμαι σίγουρος ποιος είπε τι, και με ποια σειρά)

—…μάλιστα. Ωκαίει.
—Α, κλείνουμε;
—Γιατί, τι άλλο θέλεις;
—Θέλω και τυρόπιτα!
—Α. Θα σου φέρω. Έχω ακόμα μία από τις παλιές.
—Α, ωραία. Δε χαλάνε αυτές, άλλωστε. Το τυρί χαλάει.
—Αν και μάλλον έχει γίνει πια χορτόπιτα. Ή μανιταρόπιτα.
—Μυκητόπιτα.
—Bluecheesepie.
—Δεν θα μπορείς να τη βρεις.
—Να τη βρω, θα μπορώ, απλά θα χρειάζομαι τσεκούρι.
—Θα 'χει φύγει.
—Την έχω στην αυλή.
—Τυρόπιτα on the wild.
—Τυρόπιτα αλανιάρα.

…και άλλα τέτοια χαρούμενα. Αυτές οι στιγμές είναι οι καλύτερες, και άντε να τις μαζέψεις για να τις κάνεις σειρά στην τηλεόραση για να χεστείς στο τάλιρο. Μετά σου λένε για φαμπέζ, τι ευρηματικό αστείο, και τους λες για σγρήγορους και σε κοιτάνε με απορία.


⁰ Ο νονός του Αλέξανδρου, ο Γιάννης, που ήταν μαζί μας στο σχολείο, πήγαινε να πάρει επίσης φυλλόπιτα από την Φώφη. Καμιά φορά τύχαινε τον κυρ-Χρήστο, πατέρα της Φώφης, οπότε του έλεγε: «Φώφο, πιάσε μια τυρόπιτα».

Βρείτε το λάθος

Παρακολουθήστε το ακόλουθο διασκεδαστικό (υποκειμενικά) video:



Κρυμμένο μπροστά στα μάτια σας, είναι ένα λάθος που έκανε ο υποφαινόμενος, το οποίο σε λιγότερο οπισθοδρομικές κοινωνίες από ό,τι η δική μας, ενδεχομένως και να επιφέρει την ποινή του θανάτου.

Θα υποκλιθώ μέχρι οξείας οσφυοισχιοαλγίας στον άντρα που θα το εντοπίσει πρώτος.

ΥΓ Όπως είπα, το λάθος το έκανα εγώ. Το συνειδητοποίησα την ώρα που έγραφα το video, αλλά με αρκετή ψυχραιμία, προσποιήθηκα πως δεν έγινε. Το διόρθωσα αφού σταμάτησα την εγγραφή. Αφού λοιπόν βρεθεί ο πρώτος που θα εντοπίσει το λάθος, θα ενημερώσω το post για την περαιτέρω έκκληση βοήθειας προς τον σωστό επαγγελματία που θα με γλιτώσει από την επικείμενη αγχόνη / γκιλοτίνα πέους.

Δεν με απασχολεί, αλλά για τον SQL server 2008

Όσοι ενδιαφέρεστε για τον SQL server 2008, θα ξέρετε ότι καθυστέρησε. Η ανακοίνωση της Microsoft είναι αξιοζήλευτα ξύλινη (ας πούμε, όταν ο Καραμανλής ο μικρός ξεκίνησε ως πρόεδρος του κόμματος, μίλαγε ημιανθρώπινα. Στην πορεία, μέχρι που τελικά έγινε πρωθυπουργός, ενσωματώθηκε για να μη τον φάνε λάχανο και πλέον είναι άξιος διάδοχος της KPM legacy) και απίστευτα αυτοσαρκαστική εν αγνοία του συγγραφέα: Microsoft SQL Server 2008 Roadmap Clarification.

Κλαριφικέισιον; Όσο καλά και να τα σπρέχαρα τα γαμημένα τα εγγλέζικα, δεν καταλαβαίνω. Αντιθέτως, μπορώ να φανταστώ κάποιον να διαβάζει το ως άνω κείμενο σε κάποιο μπαλκόνι και πλήθος λαού από κάτω να κρατάει πανό και να φωνάζει συνθήματα.

Απολαυστική έμμεση απάντηση διάβασα εδώ: “Microsoft Boy announces his School Homework”

ext2fs και swapfs

Είμαι ένας πολύ χαρούμενος geek (οι άσχετοι με τα τεχνικά προσπεράστε).

Χτες το πρωί βγήκε η νέα έκδοση ενός driver που χρησιμοποιώ εδώ και αρκετό καιρό (υποστήριξη του ext2 file system κάτω από τα windows) η οποία επιτέλους υποστηρίζει και UTF-8 κωδικοποίηση των ονομάτων αρχείων (πριν, περιοριζόμουν σε ό,τι έχει η κωδικοσελίδα των windows). Είμαι πολύ ευχαριστημένος από την συμπεριφορά του driver, και τώρα που είδα σωστά και τα ελληνικά που έχω γράψει από το Ubuntu, ανάσανα.

Από την άλλη, με ενοχλούσε που είχα linux swap partition στο φορητό που πήγαινε χαμένη όταν μπούταρα τα εξπί (έστω κι αν είχα το swapfile των windows σε ένα ext2 partition που είχα για κοινή χρήση μεταξύ linux και windows). Μια αναζήτηση που παλαιότερα δεν είχε αποδώσει, σήμερα απέδωσε: swapfs (είναι λίγο πιο κάτω στη σελίδα).

Βάζεις το swapfs.sys στο system32\drivers, πειράζεις ένα setting στη registry για να του πεις πού θα βρει swap partition, και αυτό είναι. Δεν το δοκίμασα ακόμα, οπότε αν ξαναμάθετε νέα μου, θα έχει δουλέψει!

Α, ναι: έχω βάλει και νέα videos στο youtube. Το δεξί λινκ προς χρήσιν σας.

ΥΓ μιας και άσχετοι μπαίνουν στο blog μου (για κάποιο λόγο που δεν γνωρίζω ακόμα), να προσθέσω δύο παρατηρήσεις:

‣ /dev/sda7 είχα στο swap. Στα windows, έπρεπε να βάλω \Device\Harddisk0\Partition6 . Να υποθέσω το προφανές: τα partitions είναι zero-based στα Windows (καλό είναι αυτό).

‣ τελικά, όταν το ext2ifs έγραφε filenames στην προ-UTF-8 εποχή του, έγραφε με κωδικοσελίδα CP737 και όχι Windows-1253 (έτσι εξηγείται γιατί είχα πρόβλημα με μερικά filenames παρ'ότι θεωρούσα πως δεν θα έπρεπε να έχω πρόβλημα). Αν τυχόν έχετε αποθηκευμένα ελληνικά filenames με το προηγούμενο ext2ifs και θέλετε να τα μετατρέψετε στο σωστό UTF-8, έφτιαξα το σχετικό σκριπτάκι python και μπορώ να σας το στείλω αν μου το ζητήσετε.