Κυριακή 29 Νοεμβρίου 2015

Αυτό πια παραπάει

Βλέπαμε το Ant-Man οικογενειακώς, και κάποια στιγμή βλέπω κάτι το οποίο απλά ΔΕΝ υπάρχει: στη μάχη μεταξύ του καλού και του κακού, ο καλός πετάει ένα βαγόνι από τον Τομάς το τρενάκι στον κακό, και ο κακός το χτυπάει με λέιζερ και αυτό ΕΚΡΗΓΝΥΤΑΙ.

Όπως καταλαβαίνετε, επιτόπου βαράω μπιέλα και πατάω παύση και λέω: «Πάνε καλά; Εκρήγνυται το βαγόνι; Τι έχει μέσα και εκρήγνυται;!» Ο Αλέξανδρος συμφωνεί, και το μόνο θήλυ της οικογένειας μας κοιτάει κοροϊδευτικά και λέει: «Αυτό σας πείραξε;»

Και φυσικά αυτή η ατάκα είναι που μας κάνει να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Εγώ αρχίζω να εξηγώ φωνάζοντας το factual error όσο πιο επιστημονικά μπορώ (λέιζερ, ταχύτητα μετατροπής αποθηκευμένης ενέργειας σε θερμική κτλ), ο Αλέξανδρος αρχίζει να αναπτύσσει τις ψευδοθεωρίες που τόσο εύκολα χρησιμοποιεί ώστε στο μέλλον να ζαλίζει τα κορίτσια και τους ψηφοφόρους του, ενώ ο Μενέλαος επιδεικνύει τυπική συμπεριφορά των σπηλαίων, σχεδόν αφρίζοντας, ουρλιάζοντας ακατάληπτα, χοροπηδώντας εδώ κι εκεί και προσπαθώντας να διαρρήξει τα ιμάτιά του.

Και αυτή είναι η βασική διαφορά μεταξύ αντρών και γυναικών, κυρίες και κύριοι: πώς τα δύο φύλα αντιλαμβάνονται τη διασκέδαση.

Λίγο αργότερα, στη διαδικασία αποφυγής της επανάληψης των μαθημάτων πριν την αποφράδα σχολική εβδομάδα, με φωνάζει ο Μενέλαος και μου λέει: «Μπαμπά, βλέπεις αυτό το μαύρο σημαδάκι στον τοίχο απέναντι;»

Πάμε μαζί από το σαλόνι στο χολ, όπου κάπου κοντά στον μικρό καθρέφτη που έχουμε δίπλα στην εξώπορτα υπάρχει ένα πεθαμένο κουνούπι από το καλοκαίρι (το κουνούπι που έχουμε αφήσει εκεί ως προειδοποίηση στα άλλα, ώστε να ξέρουν ότι we don't need no stinking mosquitoes in here, ότι δεν θα ανεχτούμε παραβίαση του εναέριου χώρου μας από κομμουνιστικά (red-lovin', get it?) ιπτάμενα και χωρίς προειδοποίηση θα εξαπολύσουμε τα παντοφλικά μας συστήματα εναντίον τους), και μου λέει ο Μενέλαος: «Να ο Ant-Man, μπαμπά.»

«Όχι, παιδί μου» του λέω, «αυτός είναι ο Κνούπ-Man.»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Φλυαρείτε.